IGNOTUM PER İGNOTİUS

~♢~

!○×!:[♧×_£;>_¥;~;>♤_)'!÷'€'>]♧_$♧![♧>♧(♧!_÷♤!_¥♤×_$"~"_$♤♢♤>_¤"×_!♧[+÷"ו••

-[○×]_♤☆+♧×÷"♧×÷♤

♡♤♧♢♡♤♧♢

Karanlık; etrafımdaki tek bildiğim şeydi.

Işıkları açmaktan nefret eder olmuştum.

Karanlık beni saklamalıydı.

Karanlık beni yok etmeliydi.

Çünkü başka gidecek hiçbir yerim yoktu. 

Gözlerim, hafif hafif dalgalandırdığım, altındaki beyaz zemini gösteren berrak sudan yansıyan ay ışığına takılı kalmışken; pişmanlıklarımla boyanmış çıplak bedenimi bıraktığım su dolu küvette oturuyordum.

Her şey değişirdi, her şey ve herkes giderdi, ama duygularınız asla paslanmaz bir bıçaktı.

Parlaklığı gözlerinizi, keskinliği canınızı acıtırdı.

Hele ki, en uç noktalardaki duyguları yakaladıysanız, kurtuluşunuz yoktu.

Son bir saatte yaşadıklarım beynimi dondurmuştu.

Şimdiyse çözünmeye başlayan algılarımla olanları idrak etmeye çalışıyordum.

Katilim işi bittikten sonra beni evime ve pişmanlıklarıma bırakıp gitmişti. Ardından da kendimi toparlamama izin vermeden bir sillesini daha vuran hayata tamamen küseceğim bir manzarayla karşılaşmıştım:

Kardeşimin cansız cesediyle.

Öylece yerde yatıyordu, kanlar içinde. Bileklerindeki derin kesikler olayı açıklıyordu. Kendime çeki düzen verip polisi aramıştım. Tüm koşuşturmanın arasında sadece gözlerim duvara takılı kalmış bir şekilde beklemiştim.

Canımın yandığını hissedemiyordum.

Hiçbir şey hissedemiyordum.

Zaman benim için durmuş gibiydi.

Soru sormaya çalıştılar ama bir süre sonra vazgeçtiler. Komşumuz yüzümü görür görmez polislerle konuşmuş ve beni evine getirmişti.

Şimdiyse on beş dakikadır oturduğum küvette kendime gelmeye çalışıyordum.

Tek dostum, yoldaşım, zarar görmesin diye günlerdir eziyet çektiğim insan intihar etmişti.

Kardeşimdi benim o, kanımdandı.

Ama ben ağlayamıyordum.

Hissedemiyordum.

Küvette iyice kaydım ve başım dahil tüm bedenimin suyun altında kalmasını sağladım. Nefes alıp almaman önemli değildi, zaten yaşadığımı sanmıyordum.

Bedenim olan organizmanın yaşamını sonlardırmamak için tek sebebim korkuyor olmamdı.

Bir şekilde, ölümden çok korkuyordum, acı çekmekten korkuyordum.

Ve bu, içgüdülerimin 'ölme' komutunu dinlememe neden oluyordu.

Herhangi bir hedefim yoktu, değer verdiğim kimse kalmamıştı.

Kendime bile değer veremiyordum.

Ciğerlerim ihtiyaçla sızlamaya başladığı sırada sırtımda bir kol hissettim. Ardından da doğrultuldum. Gözlerimle birlikte ağzımı da açtım ve bir süre bedenimin kendine gelmesini bekledim.