"Canım yanıyor" Diye inledim acıyla. Elini yavaşça çekip, duvara yumruk atmasıyla, çığlığımı tutamadım. "Yaktırtma lan o zaman! " Dedi. Yaşlı gözlerimle, gözlerine baktım. Ağladığımı gördü. Yüz ifadesi azda olsa yumuşadı.. İşaret parmağının tersiyle...
Herkese selam. Başlar da biraz sıkılsanız da, emin olun, gidişatını çok seveceksiniz. En azından, küçük bir şans, tanıyın. {Bu arada kitabımızın sembolü ay}
Sizleri bölümle baş başa bırakıyorum ✧❀~
Severek okuyun.. ♥
Bölüm şarkısı: Gökhan Türkmen - sen istanbulsun
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir şehir ol. Mesela İstanbul gibi. De ki; Boğazım kuruyana kadar seveceğim seni.
🌚🌙
Dışarıda yağan, yağmuru buruk bir gülümsemeyle seyretmeye başladım. Elimde tuttuğum, kahve fincanını sehpanın üzerine bıraktım. Belki de son defa görüyordum, bu şehri, sokakta neşeyle top oynayan çocukları, sürekli camda çekirdek çıtlayıp, huysuzlanan canan teyzeyi, mahallemizin iyi yürekli esnaflarını ve geri de bıraktıklarımın arasında, en üzüldüğüm kişi her zaman bana destek çıkan, fatihti. Onsuz napıcaktım ben? O benim neşe kaynağım, ağlıyacak omzumdu.
Ailem, maddî durumda bir çöküntü yaşamıştı. Ve beş parasız ortada kalmıştık. Aynı zamanda kirayı ödeyemediğimiz için ev sahibi evden çıkmamızı isteyip evi satmıştı. Bu yüzden istanbul da bir aile dostunun yanına taşınıcaktık. Sevgi teyze ve Haluk amca, onları tanırım ve çok severim. Küçüklüğümden beri, birbirimize gider gelirdik. 2 tane çocukları vardı. Ama onları nedenini çözemediğim bir şekilde sanırım en son, 11 yaşında görmüştüm.
Bavulumu elime aldım ve odamın kapsına yürüdüm. Eski odamın!
Gözlerim direk annemin, dolu gözlerini buldu. Babam eşyalarımızı arabaya yerleştiriyordu. Derin bir nefes aldım. Annemin elini tuttum. "Üzülme annem olacağı varmış. " Dedim. Yavaşça saçımı okşadı. "Affet kızım zorunda kaldık" Dedi.
"O nasıl söz annem siz sağ olduktan sonra, ölsem de gâm yemem" Dedim. Babam yanımıza yaklaşıp ikimize de sarıldı. "Benim de içim el vermiyor, fakat yapacak bir şey yok üzmeyin kendinizi bu kadar " Dedi.
Babam bizden ayrıldı. "Gitme zamanı hanımlar" Dedi. Sesindeki hüznü gizlemeye çalışıyordu fakat bunu anlıyordum. Evden çıktık. Babam evin kapsını kitleyip, anahtarı yan tarafta, duvara yaslanan ev sahibine verdi.
Nefret ediyordum şu adamdan. Neredeyse doğduğumdan beri rahat vermemişti. Kirayı 1 gün bile geciktirirsek hemen başımıza Üşüşüyordu.
O sırada buraya doğru koşan fatihi görmemle, bende ona doğru koştum. Sarıldığımız an ağlamaya başladım. Elleriyle sırtımı okşadı. "Ağlama derin'm' söz veriyorum sık, sık gelicem yanına hem sen de gelirsin. Hırpalama kendini bu kadar." Dedi. "Ben seni çok özliycem fatih. Söz ver bana seni ne zaman ararsam açıçaksım telefonu" Dedim. Yavaşça çekilip yüzümü avuçlarının içine aldı. "Açıcam tabi deli kız" Dedi. Zorla gülümseyerek.
Tekrar sarıldık "seni çok seviyorum fatih. Sakın hiçbir arkadaşını daha çok sevme! Kendine çok iyi bak. " Dedim. "Kimse senin yerini alamaz zaten. Çok ağlama üzme kendini. İyi ol. Seni seviyorum" Dedi
Birbirimizden ayrıldık. Yavaşça annemlerin yanına yürüdüm. Arabaya binmeden önce, arkamı döndüm fatihe öpücük atıp, el salladım. Oda göz kırpıp, asker selâmı verdi. Ardından son bir kez, dolu gözlerimle, evimize baktım. Çocukluğumun geçtiği şehre veda edip, arabaya bindim..
🌚🌙
Kestik✨🎬 Tabikide ilk bölüm olduğu için kısa. Diğer bölümler en az 3000 kelime olucak. Haftada 2 bölüm atıcam. Umarım beğenirsiniz, sizleri seviyorum. Hoşçakalın...
