Sense and Sensibilty "JJK" [Completed]

2

Шөнийн арван нэгийг заасан цагийн зүүний чаг чаг гэх дуу хоёр хосын хайр бүтээх аялгуутай хослон давчуу зайтай жижиг өрөөг дүүргэнэ.

Жижиг цонхоор тусах сарны гэрэл өрөөг бүхэлд нь гэрэлтүүлжээ. Хааш хаашаа тав алхаад л болох жижиг өрөөний нэг талыг нь гал зуухны хэсэг болгон тохижуулсан байлаа. Эсрэг талд нь ганц хүний нимгэн гудас болон жижиг хувцасны шүүгээ харагдана. Өрөөнд энэнээс өөр тавилга байхгүй байх бөгөөд цаахан талд угаалгын өрөө бололтой жижиг хаалга онгойжээ.

Эвхдэг ширээн дээр жижиг бялуу, улаан дарс болон түүнд тохиромжгүй хоёр том цайны аяга тавьжээ.
Хэдий ядруухан зассан баярын ширээ боловч хэн ч харсан үнэхээр сэтгэл хөдөлгөм дүр зураг нүднээ үзэгдэнэ.

Хэдий ганц хүний нимгэн гудас боловч хоёр хосд яг таарсан гэмээр тэд тун тухтай хэвтэнэ.

Жонгүг бүсгүйнхээ хөлсөнд норсон үсийг чихнийх нь араар хийж духан дээр хайрлангуй үнсэх бол Сүри өөрийн залуугийн нүцгэн нуруугаар хоёр гараа оруулан тас тэвэрчээ.

"Чи улам л булчинлаг болчихсон байх юм"

Сүри өөрийн залуугийнхаа цээжинд нь нүүрээ наагаад ийн хэлвэл уруул нь залуугийн цээжийг шүргэж шар үсийг нь босгох шиг болох нь тэр.

"Аххх чи яагаад ийм юм бэ"

Жонгүг бүсгүйнхээ хүзүүнд нүүрээ шигтгэсээр амандаа бувтналаа.

"Өчнөөн олон жил өнгөрчихөөд байхад одоог хүртэл зүрх салгануулсаар л байх юм"

Бүсгүй чимээгүйхэн инээж хайртынхаа үсээр гараа гүйлгэх бол залуу доошлон бүсгүйнхээ цээжинд нь наалдаж бэлхүүсээр нь тэврэх гараа улам чангалав.

"Гэхдээ энэ хоёр ч гэсэн том болчихож"

Жонгүгийн нүүр Сүриний нүцгэн цээжинд улам наалдсаар хэлэхэд бүсгүй чангаар инээд алдах нь тэр.

"Мэдээж тэд том болцгоосон. Яг бидэн шиг"

"Гэхдээ чамайг арван зургаатай байхад энэ хоёр илүү эгдүүтэй байжээ"

Жонгүг инээд алдсаар толгойгоо өргөж хайрт руугаа харлаа. Ар талаас нь гэрэлтүүлэх сарны гэрэлд бүсгүйн урт сормуус хацар дээр нь сүүдэрлэн бууж өхөөрдөм уруул нь үл ялиг мушилзаж байгаа харагдана. Доошилвол эгэмний яс нь улам ч тодрон, цагаахан арьсаар хучигдсан нарийхан бэлхүүс , урт тэгшхэн хөл, эмэгтэй хүний нандин хэсгүүд гээд үнэхээр ямар ч эр хүний дотрыг давчдуулмаар дүр төрх Жонгүгийн нүдийг чимнэ. Тэрний сэтгэл хөдлөл урьдын л адилаар дээд цэгтээ хүрсэн байгаа нь мэдрэгдэнэ. Ийм ялдам түүнийгээ энгэртээ тэврээд хэвтэж буйдаа өөрөөрөө хязгааргүй их бахархаж, зүрх нь одоо ч хурдан цохилсоор байх аж.

"Жоохон хүүхэд уруу татсанаа ярих гээд байна уу чи "

Бүсгүйн дуунаар Жонгүг одоо л бодит ертөнц дээр буух шиг боллоо. Тэр үргэлж л ийм байсаар ирсэн. Хан Сүриг ширтэх л юм бол галав юүлж гариг ертөнц сөнөсөн ч харцаа салгаж чадахгүй мэт.

Бүгдугийн жижиг асрамжийн газарт анх харсан мөчөөс хойш өнөөдрийг хүртэл яг хэвэндээ. Үсээ хоёр боочихоод баруун гартаа бяцхан бамбарууш атгачихсан, өхөөрдөм алаг нүднээсээ том том нулимс унагаж зогссон охиныг асрагч гэлэнмаа гараасаа хөтөлчихсөн орж ирэхийг харсанаас хойших арван таван жил.

Уйлуулахгүй байх юмсан, өвтгөхгүй байх юмсан , өлсгөхгүй байх юмсан, шаналгахгүй байх юмсан гэсэн болгоомжлолоор дүүрэн жилүүд.

Хамтдаа бүтээх юмсан, хамтдаа хөгжих юмсан, хамтдаа л байх юмсан гэсэн хүслээр дүүрэн өдөр хоногууд.

Өвдсөн үед нь эм барьж гүйн, уйлсан үед нь алиалагч болж, уурласан үед аргадан тайвшруулж, шаналсан үе нь чангаас чанга тэвэрч өнгөрөөсөн цаг мөчүүд.

Хан Сүри, Хан Сүри, Сүри

Ганц ширхэг модтой чихэр бариад ирэхэд минь ч чин сэтгэлээсээ баярлаж чадах миний бүсгүй.

Гараас минь атгаж хоосон халаас руу минь хийгээд инээд алдан явдаг миний л эмэгтэй.

Зөвхөн минийх, зөвхөн.

Ерөөс л түүнийг өөрийнхөө амь амьдрал юм байна гэдгийг ахин мэдэрсэн тэр үдэш халаалтгүй шалан дээр хэвтэж байсан ч үүнээс илүү дулаан оршихуй гэж байхгүй болов уу гэмээр хачин их халуу шатаж байсан юм.