“I’m Castiel, the angel of the Lord” seryosong sabi niya na wala man lang expression ang kaniyang mukha.
“Tsk. Ano bang pinagsasasabi mo?Baliw ka ba?Hahahahahaha” natatawa ako, di ko mapigilan.
“So, how was your day, Blair Waldorf?
Kung makapagtanong naman ito kala mo kilala…. Wait kilala niya ako?Pano nya nalaman ang pangalan ko?
“Teka, how did you know my name?Sino ka? Are you stalking me?”
“Tss. Para kang bata” nang-iinsultong bigkas niya.
“Hoy, lalaki hindi ako bata”
“Then stop acting like one”.
Tatalikod na sana ako ng muli siyang magsalita.
“Its inside you Blair. You saw everything. You saw that the old woman will gonna die, but you did nothing. It’s your fault” halos mapako ako sa kinatatayuan ko ng marinig ko ang sinasabi niya.
“Why are you blaming me for such nonsense? How would I know that she’ll gonna die. It’s just a dream, well a nightmare. I didn’t know that it will come true.Teka, bat ba ako nag-eexplain sayo?At pano mo ba ako nakilala? At pano mo nalaman na------------------”
“I know everything about you. You really know nothing. You’ll gonna suffer the consequences for letting that old woman die. Goodbye for now Blair. Just say my name if you want answers for everything. I’m Castiel, the angel of the Lord.” At bigla na lang siyang naglaho sa harapan ko.
Teka, san napunta yun? Bat bigla na lang siyang nawala? Ano yun, magic? Gusto kong matawa sa mga nangyayari sakin ngayon.Gulong gulo na ako.Naramdaman kong nagvibrate ang phone ko.
(MOM calling)
“Hello Ma? Malapit na po ako sa bahay”
(Blair, sa ospital ka na dumiretso.Tsaka ko na ipapaliwanag, Bilisan mo.)
Nagmamadali akong nagpunta sa hospital. Di ko alam pero bigla bigla na lang akong kinabahan. Nakita ko agad si Mama na hinihintay talaga ako. Bigla niya akong niyakap at umiyak.
“Blair, honey….Your grandma……Iniwan na niya tayo…She’s dead….” Ramdam ko ang sakit na nararamdaman ni Mama.
“What? I don’t understand, what you’ve just said Ma. How?Why?” naiyak na ko ng tuluyan.
Patuloy pa rin ang pag-iyak ni Mama. Alam ko kung gaano kahalaga sa kaniya si Lola at ganun din sya sakin.
FLASHBACK:
“Hey honey, why are you crying?” lumapit sakin si Lola.
“They always teasing me kasi wala akong tatay Lola, nasan ba kasi si Papa? Bakit niya kami iniwan ni Mama?”
“Sssshhhhhh. Tahan na. Hindi mo na gugustuhing malaman pa ang dahilan. Just don’t mind them. Nandito naman kami ng Mama mo. Pupunuan namin ang pagkukulang ng Papa mo.”
“Buti ka pa Lola laging nandyan para sakin” medyo gumaan na ang pakiramdam ko.
“Ofcourse, dahil ikaw ang paborito kong apo.Tumahan ka na ang panget mo na. Mas maganda na si Lola sayo”
“Ako lang naman yung apo niyo ehh. Hahaha” natawa na lang ako sa biro ni Lola.
END OF FLASHBACK
I cherish her the most. Sila ni Mama ang buhay ko.Ngayong wala na si Lola di ko alam ang gagawin ko. Tumakbo ako papalabas ng hospitanl nang di ko alam ang pupuntahan. I just want to escape. Gusto kong takasan ang reality ko. Eto na ba ang consequences na sinabi ni Castiel kanina. Gusto ko ng sagot sa lahat lahat at isa lang ang paraan.
