Nandito ako sa kwarto ngayon ni Mama. Hinihintay kong gumising sya. Naniniwala akong gigising sya. Kelangan kong maniwala…Nakita kong ginalaw niya ang mga daliri niya.
“Ma, you’re awake” niyakap ko sya.
“Blair, honey. I’m sorry na di ko agad sinabi ang kondisyon ko”umiiyak na si Mama. Naiyak na din ako.
“Ma, it’s okay. Ma basta mangako kang lalaban ka, may pag-asa pa naman diba Ma……….Please……..Ma…Wag mo kong iwan” di ko na mapigilan ang luhang tumulo sa mata ko..
“Blair, Mag-iingat ka.Alam naman natin na di talaga ako magtatagal.Masaya akong nandiyan si Castiel, alam kong di ka niya pababayaan?”
“Ma, pano niyo sya nakilala” tanong ko sa gitna ng pag-iyak ko.
“Di na importante yun anak. Basta ipangako mo saking lalaban ka kahit anong mangyari.Wag kang sumuko anak. Babantayan kita kahit wala na ako. Palagi lang akong nasa tabi mo.Anak mahal na mahal kita” ramdam ko ang panghihina ni Mama.
“Ma naman eh, wag ka magsalita ng ganiyan. Ma di ko kaya”
“Patawarin mo na ang papa mo, wag mong hayaang mapuno ng galit ang puso mo, palayain mo ang sarili mo sa lahat ng sakit. Anak, mahal na mahal na mahal kita.I love you Blair” at tuluyan na nga niyang pinikit ang mga mata niya kasabay ng pagtulong ng kaniyang huling luha.
“ MA! Ma! MA! MA!” sigaw ko!
Iniwan na nga ako ni Mama.Nandito ako ngayon sa harap ng puntod niya. Di ko pa rin natatanggap ang lahat, dahil ayokong tanggapin na totoo ang nangyayari. Di ko kaya.Bakit sobrang lupit ng tadhana sakin? Bakit kelangan nila akong iwan sa lahat.
“Stop crying Waldorf, I’ll never leave your side.” Mula ng mamatay si Mama siya na lang palagi ang kasama ko. I never felt that I was alone. Laging nandyan si Castiel para samahan ako. Baka matagal na akong sumuko kung wala siya sa tabi ko.
“Sigurado akong may kinalaman si Papa dito sa nangyari.La—hat--- sila------- magbabayad.Ba—ka panahon na para..para harapin ko ang lahat sa pagkatao ko” tumayo na ako at dire diretsong naglakad.
“ELEAZAR! ELEAZAR! ELEAZAR! LUMABAS KA DYAN! MAGPAKITA KA SAKIN!” para na akong tanga dito nagsisisigaw sa gitna ng kalsada.
“Blair…anak.” Bigkas ng walang kwenta kong ama.
“May kinalaman ka ba sa nangyari kay Mama? Ha? Sinadya mo ba yun, para saktan ako, dahil ba ayaw------“
“Blair, di ko yon magagawa sa Mama mo. Hanggang ngayon mahalaga siya sakin.Mahal na mahal ko kayo”
“Wag kang magsalita tungkol sa pagmamahal dahil di mo alam yun”singhal ko sa kaniya.
“Blair, alam mo pagkatapos ng nangyari pwede ka namang sumama samin eh. Sa tunay mong tahanan.”si Damon habang papalapit sa kin
“DON’T………TOUCH…HER” sabat ni Castiel nang makita niyang hahawakan ako ni Damon.
“Oh, Castiel why? Ano bang pakialam mo?Pwede ba umalis ka dito masyado kang pakialamero”
“JUST…STAY….AWAY……FROM…HER” ano bang meron sa kanilang dalwa? Matalim ang tingin nila sa isa’t isa.
“Why Cas? Are you afraid?” tila nang-iinsultong saad ni Damon.
“Stop it! Ikaw!” sabay turo ko sa tatay ko. “ Alam mo ba kung ano yung huling bilin sakin ni Mama? Yun… yun ay ang patawarin ka at kalimutan ang lahat……..Pero sorry dahil hindi ako kasing bait ni Mama para gawin yun. Ang dami mo ng atraso sakin, ni makita nga kita di ko masikmura” sabay talikod sa kanila.
Ilang hakbang pa lang ang nagagawa ko ng biglang may rumehistro sa utak ko. Nagkaroon ng plane crash ang flight papuntang Japan.Marami akong narinig na sigaw ng mga sugatan at kitang kita ko ang mga duguang katawan ng mga sawi. Napahawak ako sa ulo ko, di ko alam ang gagawin ko. Nawalan ako ng balance at napaupo sa kalsada. Ramdam na ramdam ko ang kirot ng ulo ko.
“Blair..Anak, anong----“
“Stay away from her!” sigaw ni Castiel pagkatapos lumapit sakin.
“Walford, are you okay? What happened?”
“Cas, Aray---Ahhh---Ahhh Ilayo mo ko please..Ahhh--- Kahit san wag lang dito Please….”
Binuhat niya ako tsaka sumakay ng sasakyan. Huminto kami sa bahay namin. Masakit pa din yung ulo ko pero di na katulad ng kanina.Mas gumaan ang pakiramdam ko.
“What did you see?” tanong ni Cas nang makarating kami sa garden.
Di ko alam kung sasabihin ko ang nakita ko. Pakiramdam ko wala na namang kwenta pa kung mabago pa yun. Wala na si Mama, wala nang mawawala sakin.Siguro dapat hayaan ko na lang lahat ng nakikita ko, wala na ring halaga kung pigilan ko yun. Desidido na ako, gusto ko ng magbulag-bulagan sa lahat.
“Nothing. Nahilo lang siguro ako sa pagod at puyat. Gusto ko na munang magpahinga” pilit akong ngumiti para matakpan ang aking kasinungalingan.
“Go ahead, take a break. Everything’s gonna be alright” he hugged me at naglaho na lang bigla.
