This story is written by FinnY. The ideas, writing style, the story itself belongs to her and her only. I was given premission by the author herself to translate the book, and I am doing just that.
Ka diçka të tmerrshme në lidhje me këtë fshat -- k...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Gjithsesi, zhdukja e Alelseit nuk e lehtësoi mjerimin e fshatit. Kur lajmi u përhap për viktimën e nëntë të dimrit- ish rivali im i dashurisë, Ivan Zhilov- çdo shpresë e ngelur për komunitetin u devijua po sërish, sidomos për të ëmblën time, e cila gjithnjë kishte pasur një pikë të dobët në zemrën e saj për dashurinë e parë.
E kalova vitin e ardhshëm mes kontratash, duke vizitur dhe babain e Ivanit te Mama dhe kërkesat përkatëse të Marinës, duke mos llogaritur shpërthimet e inatit të Alekseit
Askush në Renkask nuk e pa djalin ose dëgjoi për Folveshin deri në fillimin e Janarit të 1932-shit - periudha e Krishtlindjeve llogaritur me kalendarin e kishës sonë.
Edhe pse festimet e Krishtlindjeve ishin ndaluar këtu e katërmbëdhjetë vite përpara, duke qenë kaq neverisht të izoluar me pjesën tjetër të kombit guxuam t'i shijonim festimet si normalisht. Për dekata Frantsëvsat - familje fermere për gjenerata - kishin mikpritur fshatarët te festat e tyre vjetore në hangar, në të cilën çdo familje frekuentonte që të pinin e të kërcenin pas mesnate.
Të dehur me birrë dhe gëzimin e Krishtlindjes, vendosa që ta sillja me vete Aleksein si pjestar të përulur të familjes Aleoviç. Më tallni. Kisha humbur gjumë veç duke menduar ta lija atë djalë të kyçur në shtëpi me vetëm një mi që ta shoqëronte, ndërkohë që ne të tjerët ngopeshim me ushqim e pije, e duronim rrëfenjat e rëndësishme të Jurit të Vjetër për luftra të largëta. Ishte atë mbrëmje që ndjeva se ia vlente të rrezikoja me rastin që ta përfshija dhe atë në festime; madje shkova dhe aq larg sa i dhashë një kapele si dhuratë.
Mamaja qëndroi në shtëpi, kaq e ngatërruar në kthetrat e melankolisë së saj sezonale saqë Krishtlindja i kaloi pa e vënë re. Te ferma e Frantsëvsave u ndjeva i shkëputur pa atë në krahun tim, edhe pse në një dhomë të mbytur me miq dhe farefis që kisha gjithë jetën që i njihja. Dukej sikur veç Pjotëri dhe gruaja e tij nga qyteti flisnin më shumë se dy fjalë me mua ndërkohë që Aleksein e kisha afër.
Pavarësisht ngrohtësisë që ndjeja kundrejt nesh, haja i braktisur, ashtu dhe anormali që e kisha barrë. I zija fshatarët të ndanin pëshpërima mes njëri-tjetrit dhe shikimet nga unë ishin të ftohta. Ndoshta duke bërë thashetheme për faktin se Aleksei po hante gjel deti dhe karrota - si njerëzit normal- dhe jo një tas plot organe. Ndoshta pyesnin veten pse djali i anëtarit të këshillit kishte keqardhje për këtë kanibal njëherë. Ose ndoshta mendonin se isha në anën e tij...
Duke e parë dhe njëherë nuk kisha pasur nevojë të isha kaq paranojak se ç'mendonte komuniteti për mua ose Aleksein, pasi nuk ishte ai që shkaktoi fatkeqësi këtë vit.
Ishte Jorgi Jakunjën, vëllai i vogël i Iakovit, i cili behu në mes të festimit, duke vajtuar emrin e Folveshit me lot që i rridhnin poshtë faqeve.
Dera u hap me forcë dhe djali i shkalluar u lëkund brenda hangarit. Bebet e syrit i ngjasonin majës së gjilpërës në sytë e tij.
Dëfrimi ndaloi në vend.
"Nuk mundem më!" vikati Jorgi. Zëri i luhatej si një gramofon i vjetër i prishur. "Nuk mund ta duroj dot më!"
Nga mbledhja mamaja iu shfaq në anë. "Jorgi, çfarë ke?"
Si Aleksei, ai nuk ishte më i njëjti pasi personi që kishte për zemër ra i sëmurë. "Po më thërret, Mama," u qaravit djali. Fytyrën dhe sytë i kishte ngjyrë alle. "Po më thërret. Po më thërret siç bëri me Iakovin."
"Çfarë po të thërret?" pyeti Tomas Jakunjën.
"Nuk mund të ta them. Thjesht nuk mundem. I mbylli fort sytë dhe filloi t'i gërricte, duke belbëzuar me ngut nën zë. "Nuk mundem. S'munem. Jo, jo. Unë-"
I ati ia kapi kyçin e dorës para se Jorigi të shkaktonte ndonjë lëndim të përhershëm. "Bir, mbaje veten. Janë Krishtlindejt."
"Jo, jo," vajtoi. "Nëse ta them, do vijë këtu. Duke më ndejkur. Natë e gjatë. Mund të jetë kudo. M-më thërret që të shkoj te ai... Ai e di. Mëshirë o Zot. Po shkalloj, Papa!"
Ndjeva një sëmbim në boshllëkun e gjoksit tim. Anë meje, Aleksei ma tërhoqi të qepurën te bërryli i pulovrës sime. Një buzëqeshje e neveritshme i shkonte vesh më vesh. "Nuk jam unë," mërmëriti.
Iu përkula drejt tij. "Çfarë nuk je ti?"
"Folveshi ka vendosur se do Jorgin-"
"Mos filloi sërish me këtë," e ndërpreva. "A nuk e sheh se djali ka nevojë për ndihmë."
"Da, ke të drejtë, por ti e di se ç'do të thotë kjo, apo jo?"
"Nyet."
"Do të thotë se kam dhe një vit para se të përfundoj në kabinë me të."
Dhe teksa dëgjoja atë të rrëfente fatin e tij të trishtë e injororva - as nuk e ngushëllova djalin. Nëse Aleksei kishte vendosur të besonte në histori horror, pse t'ia ushqeja frikërat? Nëse i kushtoja vëmendje, do të ishte çështje kohe para se të përfundonte në të njëjtën gjendje si Jorgi.
Në të vërtetë pamja e djalit Jakunjën më shqetësonte më shumë se telashet hipotetike të Alekseit. I gjithë komuniteti dëshmoi gjendjen e thyer të Jorgit në ditën më të gjallëruar të vitit, dhe unë isha pjesë e saj, pa mundur ta fshihja atë Krishtlindje nga kujtesa ime.
Jorgi qante e ulëriste kaq me furi sa sytë i lëvizën nga koka, krejtësisht i pangushëllueshëm, derisa prindërit e tij këmbëngulën që Frantsëvsat të mbyllinin çdo kanat e të mbyllin të gjitha dyert. Jorgi qëndroi duke u qavaritur në cep të dhomës për pjesën e mbetur të natës, duke përqafuar veten e duke parë para si i vdekur.
