my life..

Wat gebeurd er allemaal?

'Dirk Sack, vijf jaar oud, moord of doodslag? Jury?' vraagt de rechter serieus. Dave knijpt in Melinda's hand. Ze kan zich niet voorstellen dat Danee iemand zou willen doden. Ze is aardig maar ook zielig. Het is net uit met haar vriendje, en die rechtzaak... Ze was wel blij dat Dave een vriendin had. Ze zei dat hij haar nodig zou hebben de komende maanden want ze zou zoiezo schuldig bevonden worden aan doodstraf. Toen ze dat zei begon Dave te huilen. Hij is echt totaal niet hoe ze dacht dat hij zou zijn op hun eerste date. sterker nog. Hij is het tegenovergestelde. En Sven.. Tja hij en Jenna zijn wel schattig bij elkaar ookal vertrouwt ze hem niet. Maar wat zou de jury denken. Is het normaal om zoveel in een paar seconde te denken? Vast wel. 'Wij vinden dat de dader nog wat dingen moet uitleggen. Het is precies de helft tegen de helft.' zegt de chagerijnig kijkende vrouw tegen de rechter. Melinda ziet dat Dave zijn tranen binnen moet houden. 'Heey, het komt wel goed! Je zus is zo een lief net meisje, die geloven ze meteen.' Dave kijkt haar verdrietig aan. 'Weet je nog dat Danee zei dat het uit is tussen haar en Tijn.. Dat is omdat ze heel vaak op Dirk moetst passen. Altijd als ze op Dirk moest passen wilde Tijn iets leuks met haar doen. Na een tijdje vond Tijn dat echt vervelend en zei, alleen op school is niet genoeg. En hij maakte het uit. Danee praatte hierover met de buren en daarom...' Geschrokken kijkt Melinda Dave aan.

      'Sorry, mevrouw Sack?' Een verdrietig uitziende vrouw kijkt haar aan. 'Het spijt me van uw zoontje, maar ik denk dat Danee het bijna even erg vind als u..' 'Ga maar.' En de vrouw draait zich om. 'Mevrouw, u maakt Dave, Danee, hun ouders, mij, de vrienden van Danee, hun familie.. Die mensen brengt u allemaal verdriet. Natuurlijk is het erg dat uw zoon is gaan hemelen maar.. Een rechtzaak, zo kun je toch niet rouwen?' Melinda kijkt angstig in de ogen van de vrouw. 'Danee had ruzie met mijn zoontje, daarna kreeg ze problemen met hem. Ze kon ook gewoon nee zeggen als we vroegen of ze kon oppassen.. Ze is ziek.' De vrouw begint te huilen. Naast haar zit een meisje. 'Hoi. Wie ben jij?' vraagt Melinda vriendelijk. 'Ik.. Ik ben Emma, de zus van Dirk.. Danee was ook mijn oppas.. Waarom deed ze dit met Dirk?' Met betraande ogen kijkt het meisje Melinda aan. 'Dit wilde ze niet..' Melinda weet niet meer goed wat ze moet zeggen.. Als zelfs een klein meisje denkt dat Danee het heeft gedaan.. Zou ze schuldig zijn? 

                                                               'Dirk was net een broertje voor me.. En Emma net een zusje. Het was altijd leuk als ik bij ze mocht komen oppassen, dan gingen we verhaaltjes vertellen en een spannende film kijken.. Dirk koos hem altijd uit.' Op dat moment begint er een meisje te huilen. Het is Emma.. Danee slikt. 'Dit wilde ik niet.' Dan loopt ze terug naar haar plaats. 'Als laatste willen we Emma horen.' Het kleine meisje loopt naar voren op haar tenen praat ze in de microfoon. 'Het was altijd heel gezellig als Danee kwam Dirk en ik hadden er heel veel zin in. Maar de afgelopen tijd was het niet meer leuk, Danee vertelde geen verhalen meer en bij de films die we keken lachte ze niet meer om grapjes. We moesten zelf spelen.. Het was niet meer leuk.. Sinds Tijn niet meer mee kwam.' Emma rent terug naar haar moeder. Daar begint ze te huilen. Dave huilt ook. Als Melinda dat merkt begint ze zelf ook te huilen. Zo zitten ze daar maar. in het midden van de rechtbank. Ze legt haar hoofd tegen Dave aan. Hij trekt haar mee naar buiten.

                                                                                     'Dank je..' zegt Dave terwijl hij zijn tranen wegveegt. 'We hebben toch? Dan moest ik toch wel mee?' Met betraande ogen kijkt Dave haar aan. Dan is het heel lang stil. Melinda kan er niet tegen om zo tegenover hem te staan. Ze geeft hem een knuffel. Ze staan er een paar minuten te knuffelen, dan besluit Melinda naar Dave te kijken. Hij kijkt haar diep in de ogen aan. En dan zoenen ze. Wat gebeurd er allemaal. Als ze klaar zijn lopen ze snel weer naar binnen. Daar is de rechter net begonnen met praten. '...Jury?' Met een serieus gezicht kijkt hij de jury aan. 'We zijn erover eens gekomen. Moord. Rechter.' De vrouw kijkt strak voor zich uit ze lijkt geen emoties te hebben. 'Dank je Judith.. Ik bedoel jury' De man word rood. 'Levenslang, deze straf word korter als u in de komende twee weken bekent.' Dan slaat de rechter met zijn hamer. 'Zaak gesloten. Danee kijkt gevoelloos voor zich uit. Wat zou ze denken? Dave huilt dikke tranen en ze zit daar maar. Ze moet wel schuldig zijn. anders zou ze nu aan het huilen zijn. Ze durft het niet tegen Dave te zeggen. Ze voelt dat er tranen over haar wangen stromen. van haar maar ook van Dave. Hij legt zijn hoofd op die van haar.  'Hoe kan dit?' hoort ze hem mompelen. 'Sorry' zegt ze verdrietig terug. Danee word in de boeien geslagen. 'Neem maar afscheid van je familie.' zegt een van de agenten nors. 'Je zou gaan studeren een mooie toekomst hebben, toen je broer werd geboren zei je..' Daves vader slikt 'Zei je, ik zal hem alles leren!' Dave kijkt zijn zus boos aan. 'Waarom keek je niet uit!' Boos loopt hij de rechtzaal uit. Melinda rent hem achterna.