စူးရွရွ အလင္းေရာင္တန္းက အခန္းထဲေတာ္ေတာ္ေလး တိုးဝင္လာေတာ့မွ မပြင့္ခ်င္ပြင့္ခ်င္နဲ႔ ဆယ္ဟြန္း မ်က္လံုးတို႔ပြင့္လာတယ္...။
"အား...ကြၽတ္...ကြၽတ္..."
နည္းနည္းေလး လူွပ္လိုက္တာနဲ႔ေတာင္ တစ္ကိုယ္လံုး ကိုင္႐ိုက္ခံထားရသလို နာက်င္မူွ ခံစားလိုက္ရတာေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတာင္လည္သြားမိသည္။ ႏိုးေနလ်က္ေတာင္ ထဖို႔မေျပာနဲ႔ လူွပ္ေတာင္ မလူွပ္ရဲေတာ့တဲ့အထိ....။
ညကအ႐ွိန္ ေတာ္ေတာ္ေလးျပင္းထားသည္ပဲ...။
ဘယ္အခ်ိန္ၿပီးဆံုးသြားသလဲ...
အစ္ကို ဘယ္အခ်ိန္မွ ရပ္တန္႔လိုက္သလဲ မမွတ္မိေတာ့ေအာင္အထိ နာက်င္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ မွတ္ဥာဏ္ေတြေတာင္ အလုပ္မျဖစ္ေတာ့...။
အစ္ကိုေရာ....
လက္နဲ႔ေဘးဘက္ကို ေယာင္ယမ္းစမ္းေတာ့ အစ္ကို အိပ္တဲ့ေနရာမွာ အစ္ကို႐ွိမေနတာေၾကာင့္ ေအာက္ခံေမြ႔ရာကိုသာ စမ္းမိလိုက္သည္..။
တိုင္ကပ္နာရီက ေန႔လည္ 12 နာရီကို ၫႊန္ျပေနသည္။
ဒီအခ်ိန္ေရာက္မွ ႏိုးလာေတာ့ အစ္ကို အလုပ္သြားၿပီေပါ့...။
ေမြ႔ရာျဖဴေပၚက မိုးျပာေရာင္ ေစာင္ပါးေလးကေတာ့ ျခံဳသူမဲ့ အိပ္ရာေျခရင္း လံုေထြးေနလ်က္...။
ေသလုေမ်ာပါး ခံစားခဲ့ရတာ... ညက တစ္ညလံုးနီးပါး...။
မနက္က်ေနာ္ ႏိုးလာေတာ့ အစ္ကိုက ေဘးမွာ ႐ွိမေနခဲ့...။
ေဝ့ဝဲေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို မ်က္ေတာင္ေလးနဲ႔ ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ေနမိရင္း
အစ္ကုိ႔ကို ျမင္လိုက္ရရင္ေတာင္ နာက်င္ေနရတာေတြ တစ္ဝက္ေလာက္ သက္သာသြားေလမလား...
အစ္ကို္႔ရင္ခြင္ေလးထဲကေနမ်ား ႏိုးထလာရရင္ေလ ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလိုက္မလဲ...။
မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ တမ္းတေနမိျပန္တာပဲ...။
ေလာဘတက္လာမိတဲ့ ကိုယ့္အေတြးအခ်ိဳ႕ကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ျပန္သတ္ပစ္လိုက္ရသည္။
"တီးေတာင္... တီးေတာင္....တီးေတာင္..."
အိမ္ေ႐ွ႕ တံခါးက ဆက္တိုက္ျမည္ေနတဲ့ ဘဲလ္သံ...။
YOU ARE READING
Replay
Fanfictionအရမ္းခ်စ္ျပတတ္သူေတြ ရက္စက္သြားရင္ ဘယ္သူမွ လိုက္မမွီဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရတည္းက က်ေနာ္ ဘယ္သူကိုမွ ခ်စ္မျပတတ္ေတာ့တာပဲ အရမ်းချစ်ပြတတ်သူတွေ ရက်စက်သွားရင် ဘယ်သူမှ လိုက်မမှီဘူးဆိုတာ သိလိုက်ရတည်းက ကျနော် ဘယ်သူကိုမှ ချစ်မပြတတ်တော့တာပဲ...
