Replay

20(Final)

အစ္ကိုက က်ေနာ့္ဘဝမွာ ဘယ္အရာနဲ႔မွ အစားထိုးလို႔မရေအာင္ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ...။ အစ္က္ုိႏွင့္ မေတြ႔ခင္က က်ေနာ္ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ မသိခဲ့သလို လူတစ္ေယာက္ကို တယုတယ ဘယ္လိုခ်စ္ျပရမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး..။ အစ္ကိုနဲ႔ မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ႔ဆံုခြင့္ ရခဲ့တယ္...။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အေရးပါမွန္း အစ္ကို႔ေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္း နားလည္လာခဲ့တယ္...။ အရင္က က်ေနာ့္ကို တစ္ဖက္သတ္ ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အခ်စ္ေတြကို သေရာ္ခဲ့ဖူးတယ္...။ တစ္ကယ္တမ္း က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ၾကံဳလိုက္ရေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္သြားတယ္ေျပာရမလား အရင္လို သူတို႔ကို အထင္မေသးတတ္ေတာ့ဘူး...။ က်ေနာ့္ကို ရည္ရြယ္ၿပီးေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ေလးေတြကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းသိလာတယ္...။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြဟာ သူ႔အသက္႐ွင္ရပ္တည္ေနရျခင္း အေၾကာင္းရင္းေတြထဲမွာ အဓိကက်တဲ့က႑တစ္ခုအျဖစ္ ပါဝင္ေနေၾကာင္း အသိမွတ္ျပဳတတ္လာတယ္...။ လူေတြဟာ အခ်စ္ေၾကာင့္ ဒီလိုပဲ ေျပာင္းလဲလာတတ္ၾကသလား...။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေျပာင္းလဲမူွႀကီးကေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ လက္ခံရခက္ခက္ပါပဲ...။

အစ္ကိုမွန္ပါတယ္....

က်ေနာ္က အစ္ကို႔ရဲ႕ ခြင့္လႊတ္မူွေတြ မခံယူထိုက္တဲ့ေကာင္ပါ

က်ေနာ္က အစ္ကို႔ကို လြမ္းမေနသင့္ေတာ့တဲ့ေကာင္ပါ

က်ေနာ္က အစ္ကို လာေတြ႔ဖို႔ မထိုက္တန္ေတာ့တဲ့ေကာင္ပါ

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ အစ္ကို႔မ်က္ႏွာေလးကို တကယ္ ျမင္သြားမိခ်င္လည္း ...ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္တာကို မတမ္းတေတာ့ပါဘူး... အစ္ကို...။

တြဲလက္ေတြကို စျဖဳတ္ခဲ့သူက အစ္ကိုမဟုတ္ပဲ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ပဲေလ...။

တျဖည္းျဖည္း ဆယ္ဟြန္းခႏၶာကိုယ္ေလးက ၿငိမ္က်သြားတယ္...

အသက္႐ွဴသံတိုးတိုးေလးလည္း မၾကားရေတာ့သလို...

တစ္ခ်ိန္လံုး တံခါးဆီကို မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မ်က္ဝန္းတစ္စံုဟာ အခုေတာ့ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ ကုန္ဆံုးသြားသည့္အလား မ်က္လႊာခ်လို႔ အနားယူသြားခဲ့ၿပီ...။