My problems and the badboy -voltooid-

13. De autorit

Pov Julia
Het vak dat ik nu heb is Wiskunde, we krijgen waarschijnlijk onze cijfers terug. De meneer van Wiskunde kijkt me fronsend aan omdat ik te laat ben.
'Waar kom je vandaan? En heb je een briefje?'
'Eehm' ik kijk met een rood hoofd de klas in en ik zie Zara met een fronsend gezicht naar me kijken. Mason is uit het raam aan het kijken dus ik zie alleen de rechterkant van z'n gezicht. Hij is belachelijk knap.
'Ik eehm heb geen briefje maar het is besproken met de directeur.' Stammel ik.
Ik haat het als ik te laat kom, iedereen gaat naar je kijken en dan moet je een excuus geven. En waar ik was hoeft niet echt iemand te weten.
'Oké dan is het goed maar de volgende keer wil ik dat je wel een briefje meeneemt.' Met een opgeluchte zucht ga ik snel naast Zara zitten.
'Waar was je?' fluistert ze naar me.
'Ik - uuhm - had me gewoon verslapen.' Waarom lieg ik toch zoveel? Alles wat ik wil vertellen over m'n verleden en over nu ligt op het puntje van m'n tong maar toch lukt het me niet. Misschien ben ik bang voor de reacties maar Charlotte heeft wel goed reageert op wat ik vertelde, of eigenlijk zei ik dat het de waarheid was wat Mason had verteld. Ik denk dat Zara en Liz het ook weten van Charlotte maar ze stellen geen vragen en doen ook niet anders. Voor de rest weet niemand of het ook de waarheid is wat Mason heeft verteld, misschien weten Mason's vrienden het maar de rest van de school weet het niet zeker. Het kan namelijk net zo goed een roddel zijn. Voor nu hebben degene die het weten het tegen niemand meer gezegd.
'Dat heeft iedereen weleens. Ik dacht al dat je ziek was.' Zegt Zara.
'Willen de dames achterin ook even opletten?' zegt de docent met een snerpende stem.

Na een uur gaat de bel en ik loop het lokaal uit. Na nog een paar andere lessen, heb ik als laatste Engels. Aan de ene kant verheug ik me erop maar aan de andere kant hoop ik dat het zo snel mogelijk voorbij gaat zijn. Ik zit namelijk naast Mason.
Als ik net m'n boeken opensla ploft Mason neer op z'n stoel. Hij kijkt me aan met een grijns, met een nors gezicht draai ik me naar hem toe klaar om hem een sneer te verkopen. Ik schrik me een hoedje als ik z'n gezicht zie. Z'n linkeroog is blauw, paars en groen. Er zit ook een scheur in z'n lip.
'Wat is er gebeurt?!' vraag ik geschrokken, ik kijk met grote ogen hem aan en til al bijna m'n hand op om zachtjes over z'n wang te aaien als ik bedenk dat dat wel een beetje raar zou zijn. Hij ziet dat ik m'n hand optilde en zegt met een grijns om z'n mond dat ik hem wel aan mag raken.
'Ik hoef je helemaal niet aan te raken.'
'Wat jij wilt. Maar ik heb zo'n gevoel dat je niks liever wilt.' Zegt hij met een triomfantelijke grijns om z'n gezicht.
'Eikel' mompel ik. 'Maar wat is er nou gebeurt? Heb je gevochten?'
'Nee ik heb mezelf een blauw oog geslagen, nou goed.' Antwoord hij sarcastisch maar vooral geïrriteerd. Z'n mond is tot een strakke streep vertrokken en de sfeer is verpest. Ik vraag me af of het nou door mij komt of doordat hij me opeens met een boos gezicht aanstaart.
'Ik was gewoon benieuwd, sorry dat ik het vroeg.' Antwoord ik verontschuldigend.
'Al goed.' Mompelt hij. 'Waar was jij eigenlijk?'
'Ik had me verslapen' mompel ik terwijl ik een beetje door m'n lege schrift blader om z'n doordringende blik te ontwijken.
'Wie gelooft dat nou? Je kwam zowat naar binnen gerent met een boze blik op je gezicht, het leek eerder alsof je iemand in elkaar wilde gaan slaan.'
'Misschien was dat ook wel zo.' Zou hij het vergeten zijn dat we elkaar vanochtend nog hebben gezien, ik hoop het in ieder geval wel...

'Geloof je het zelf, jij zou nog niet eens een vlieg kwaad doen.' lacht hij. Ik besluit dat negeren de beste optie is om van z'n gevraag af te komen dus dat is wat ik ook maar doe.

Eindelijk is de les afgelopen, na de ondervraging van Mason en het gestaar daarna omdat we niet meer mochten praten, ben ik van hem verlost.
Ik loop naar m'n kluisje en pak de boeken waarvan ik huiswerk heb.
Ik hoor dat de barbiepoppen aankomen lopen door de hakken die op de vloer tikken en de zoete parfum walm die ik al ruik van 10 kilometer afstand. M'n vriendinnen en ik hebben het groepje van Claire en haar meelopers omgedoopt naar de barbiepoppen. We vonden het wel toepasselijk, ze hebben alle drie minstens één bus haarlak in hun haar, de kortste en blootste kleding die je je kan voorstellen en ze hebben tot slot minstens een kilo make-up op hun gezicht.
Ze komen mijn kant op lopen en ze gaan stil staan naast m'n kluisje. Ik stik bijna in hun parfum maar ik laat het niet merken.
'We hebben je met Mason gezien.' Begint Claire met een hoog irritant stemmetje.
'Ja dus?'
'Dus komen we je vertellen dat je niet meer met hem mag omgaan.'
'Omdat?'
'Omdat hij van mij is, lelijk varken.'
Ik rol met m'n ogen en draai me om. Ik wil hier echt m'n tijd niet aan hun verspillen.
'Hé we praten tegen je! Ben je doof?' ze grijpt m'n arm en draait me om. Ik sta nu recht voor haar en ik voel haar heksen nagels in m'n huid prikken.
'Laat me los Barbie!'
'Mason is van mij.' Sist ze. 'Als ik je nog een keer met hem zie dan zwaait er wat'
'Hé Julia, wat doe je hier?' roept Mason vanaf een afstandje naar me. Hij loopt naar ons toe en slaat een arm om me heen, snel laat Claire los en kijkt me met vernietigende ogen aan.
'Is het gezellig?' vraagt hij met een spottende ondertoon in z'n stem. Ik geloof dat hij weet wat Claire tegen me heeft gezegd want hij trekt me nog dichter tegen hem aan.
'Ja we waren even gezellig een praatje aan het maken. Ik spreek je nog wel Julia' Antwoord Claire poeslief. Ze draait zich om en zwiept haar haar naar achter daarna loopt ze weg met haar meelopers achter haar.

'Gaat het? Had ze je pijn gedaan?' vraagt Mason bezorgt.
'Ja het gaat prima ze heeft alleen in m'n arm geknepen maar ik overleef het wel.'
'Zal ik je een lift naar huis geven?'
'Als het niet te veel moeite is, graag'
We lopen naar z'n auto en hij vraagt opeens waarom ik naar een andere school ben gegaan midden in het schooljaar.
'Omdat, m'n beste vriendin...' Ik twijfel of ik het eerlijk vertel of dat ik weer een leugen vertel. 'Ze heeft me keihard laten vallen door dingen over me te vertellen die alleen zij wist.' Ik ben gegaan voor de tweede optie, de waarheid. Ik weet niet waarom ik het tegen Mason vertel, misschien omdat ik vind dat hij het verdient.
'Wat heeft ze gezegd? Was het zo erg dat je van school moest veranderen?'

Waarom wilt hij dit allemaal weten? Hij hoeft niet heel m'n verleden door te spitten. Ik vind dat ik wel genoeg heb verteld al.

'Wat doet dat ertoe?' vraag ik bozer dan ik bedoeld had.
'Ik vroeg het alleen.'
'Je je vraagt zo vaak wat, maar niet iedereen wilt alles ook met je delen. Je bent dan misschien wel de 'leider' en 'badboy' hier op school maar dat betekent niet dat je alles van me hoeft te weten.' Hij kijkt me verward aan.

Ik heb geen idee waar deze preek vandaan kwam. Het lucht wel op moet ik zeggen. Ik loop een stukje verder en er schieten tranen in m'n ogen.

Waarom heb ik opeens zo boos tegen hem gedaan? Hij was net zo aardig tegen me. En waarom ben ik opeens zo emotioneel?

'Julia! Wacht even.' Hij komt aanlopen en trekt me in nog een knuffel. Ik heb deze laatste tijd nog nooit zoveel knuffels gekregen dan in heel de tijd dat ik met Alex was.
'Het geeft niet dat je het niet wilt vertellen. En ik zal je ook niet meer zo met vragen besteken.'
'Bedankt.' Snuf ik in z'n t-shirt. Hij laat me los en we lopen verder naar de auto. Ik voel z'n ogen in me branden, ik heb inmiddels de gave ontwikkelt om te voelen wanneer mensen naar me kijken. Dat komt van toen ik nog op m'n oude school kwam.
We stappen in en hij rijdt weg, meteen de goede kant op. Ik kijk hem vragend aan.

'Hoe weet je waar ik woon?'
'Ik rij hier heel vaak langs voor als ik moet trainen en toen zag ik je je huis binnen gaan.'
'Oh ik dacht al dat je een of andere vieze stalker was.' Lach ik.
Hij lacht ook en het is serieus het mooiste wat ik ooit heb gezien. Ho! Wacht even, ik ben toch niet verliefd aan het worden?
Ik schrik op uit m'n gedachten omdat ik m'n telefoon hoor overgaan, ik neem op uit automatisme maar ik heb daar meteen spijt van als ik Alex z'n stem hoor.