My problems and the badboy -voltooid-

22. Het cafeetje

Pov Julia
Ik open de voordeur en loop naar binnen. Ik ga tegen de deur aan zitten en leg m'n hoofd in m'n handen.
Waarom kwam Alex naar mijn huis?
Thank god dat Mason er was ik wil namelijk niet weten wat er was gebeurd als hij er niet was geweest.
Er loopt een traan uit m'n ooghoek en ik wrijf hem snel weg. Zou er iemand thuis zijn? Ik loop verder naar de keuken en ik zie niemand, aan de keuken grenst de tuin en de tuindeuren staan wagenwijd open. Ik kijk rond en zie m'n moeder achterin zitten op een van de tuinstoelen.
'Julia? Kom erbij zitten.' roept m'n moeder. Ik loop naar haar toe en plof in een van de stoelen.
'Waar was je?' vraagt m'n moeder een beetje pissig.
'Oh gewoon, ik moet met een jongen een verslag schrijven dus we waren naar z'n huis gegaan.' Ik weet dat ik niet zoveel moet liegen maar als ik eerlijk ga zijn gaat ze helemaal hysterisch doen en dat is nou net waar ik geen zin in heb.
'Een jongen? Kon je niet met een meisje dat doen?'
'Neehee, we werden ingedeeld.' Ik zucht, soms zijn m'n ouders zo irritant.
'Kun je niet vragen of je bij iemand anders mag? Is het wel slim om met jongens om te gaan?
'Mam! Stop daar nou mee! Ik weet prima wat ik wel en niet moet doen.' Zuchtend sta ik op en stamp het huis binnen. Ik kom m'n vader tegen en hij kijkt me vragend aan.
'Wat!?'
'Oh niks hoor.' Hij loopt weer verder en ik hoor nog net dat hij vraagt wat er nou weer met me aan de hand is.

Ik plof op m'n bed en start de laptop op. Ik ga naar Netflix en besluit om The Notebook op te zetten. Ik wilde dat ik ook zo'n vriendje had. Iemand die me aan het lachen maakt, die er voor me is, die lief voor me is, die.... Mason. Ik wil Mason. Ik ben verbaasd dat hij opeens tevoorschijn komt in m'n gedachte maar het is ook wel logisch. De laatste tijd is hij zo lief en dan heeft hij me ook nog eens gezoend! Hij heeft het voor me opgenomen bij Claire én bij Alex. Hij brengt me altijd naar huis. Hij luistert ook echt naar me.
Ik hoor m'n telefoon afgaan en kijk wie het is, Charlotte.

'Hey Charlotte. Waarom bel je?'
'Hey, ik wilde iets vragen'
'Vraag maar.'
'Vrijdag is een feestje en ik vroeg me af of je mee wilde? Het wordt super gezellig, er is een zwembad en er komen allemaal leuke mensen!'
Ik hoor dat Charlotte super enthousiast is maar ik wil voorlopig niet meer naar feestjes.
'Nee, sorry! Het komt niet zo goed uit.'
'Maar wat moet je dan doen? Het is vrijdag! En er gaat echt niet iets ergs gebeuren hoor, ik ben bij je. Het wordt leuk!'
'Sorry ik – ik kan echt niet.'
'Oké dan. Jammer.'
Ik hoor de teleurstelling in haar stem.
'Ik zie je morgen wel weer.'
En dan hangt ze op. Ik kijk op de klok en zie dat het tien uur is. Netflix sluit ik af en dan ga ik nog even snel douchen. Na een halfuurtje ben ik in dromenland.

De volgende dag op school is Charlotte een beetje afstandelijk. Ik snap niet waarom ze zo doet want het is toch ook weer niet zo heel erg dat ik een keer niet naar een feestje wil. Maar als ze zo wilt doen dan doet ze dat lekker, ze draait vast wel bij.

Ik loop door de gangen naar de volgende les als ik me bedenk dat ik Mason al heel de dag niet heb gezien. Zal hij ziek zijn? Ik besluit om even langs de receptie te wippen om het te vragen.

'Hoi, ik vroeg me af of Mason ziek is? Zou u even kunnen kijken?'
'Ja tuurlijk. Waarom eigenlijk?'
'Eehm ik heb nog iets van hem wat ik terug wil geven.'
'Oh oké ik zal even voor je kijken.' Een eeuw later heeft ze eindelijk het antwoord.
'Nee hij is niet ziek afgemeld maar hij is in geen enkele les geweest dus ik weet niet waar hij is.'
'Oh oké bedankt.' Ik draai me om en ga naar de les.
We hebben biologie, ik val bijna in slaap omdat hij al een uur over botten aan het praten is.
Ik word opgeschrikt van een belgeluid en het duurt even voordat ik besef dat het mijn telefoon is. Ik kijk rond en iedereen staart me aan. Wie zou mij bellen op dit tijdstip? Charlotte, Zara en Liz kunnen het niet zijn want die zitten gewoon in de les. Ik weet toevallig dat m'n ouders een vergadering hebben. Dus wie? Ik haal m'n telefoon tevoorschijn en zie de naam staan. Ik kijk de leraar aan.
'Ik moet deze echt nemen meneer.' De leraar knikt als teken van goedkeuring en ik loop het lokaal uit.
'Julia? Je moet komen.'
'Mason? Wat is er aan de hand?' z'n stem klinkt trillerig.
'Wil je, wil je komen? Ik heb je nodig.' Het laatste zegt hij zacht zodat ik het bijna niet kan horen.
'Oké! Ik kom eraan. Waar ben je? Stuur het adres maar dan ga ik nu even zeggen dat ik weg moet.'
'Oké, dankje.' Ik hang op en loop snel naar het lokaal, ik gooi de deur open, grijp m'n tas en prop snel m'n spullen erin.
'Sorry meneer, ik moet gaan!'
'Julia, dat k...' ik hoor de rest niet meer omdat ik het lokaal al uit ben gerent.
Ik moet naar Mason toe. Er is iets aan de hand want hij belt echt niet zomaar. Ik loop naar de bushalte en kijk welke bus ik moet hebben. Mason heeft een adres gestuurd wat zich bevindt aan de andere kant van de stad. Ik heb voor het eerst in m'n leven geluk want precies de juiste bus komt die ik nodig heb. Ik stap in de bus en na tien minuutjes stap ik weer uit.

Zoekend kijk ik rond en dan zie ik het cafeetje wat Mason bedoelt. Ik loop naar het cafeetje en zie Mason uit het raam staren. Ik zwaai en hij schrikt op, snel loop ik naar binnen, naar het tafeltje waar hij zit. Hij staat op als hij mij ziet en ik geef hem een knuffel. Hij leunt op m'n schouder.
Wat kan er toch aan de hand zijn? Zou er iets ergs gebeurd zijn?
Ik laat hem los en bestudeer z'n gezicht, hij heeft wallen onder z'n ogen en z'n haar zit warrig.

'Wat is er aan de hand? Gaat alles goed?' vraag ik bezorgd.
'Sorry dat ik je heb laten komen.' Zegt hij zacht. 'Ik moet gewoon even met iemand praten.'
'Maakt toch niet uit! De les was toch saai.' Hij glimlacht eventjes.
'Waarover wil je praten?'
'M'n – M'n vader..' hij slikt eventjes, ik pak z'n hand en knijp er eventjes in. 'Hij heeft m'n moeder geslagen' Er springen tranen in z'n ogen en hij laat z'n hoofd hangen.
'Wat!? Waarom? Wanneer?' Ik kijk hem geschrokken aan.
'Toen ik thuis aankwam hoorde ik ze ruzie maken over mij en toen schold m'n vader m'n moeder uit voor een luie oppervlakkige vrouw. M'n moeder heeft toen terug geschreeuwd dat m'n vader terug moest gaan naar z'n hoertjes. Ik besloot om toen binnen te stappen en toen...' Er loopt een traan over z'n wang en begint dan verder te vertellen. 'Toen sloeg hij haar.' Z'n stem trilt.
'Wat erg.' Fluister ik. Hij verteld de rest van wat er is gebeurd en zegt dan;
'Ik snap het gewoon niet. Waarom zou hij dat doen?'
'Ik weet het niet.' Zeg ik zachtjes.
'Ze maakte ruzie over mij dus eigenlijk is het mijn schuld. Als ik niet altijd zo in de problemen kwam en zo gemeen deed tegen ze dan hoefden ze ook geen ruzie te maken.' Zegt hij schuldig. Hij slaat z'n ogen neer bij het idee dat het zijn schuld is.
'Nee! Mason dat is niet waar! Je kan jezelf niet de schuld geven dat je vader je moeder heeft geslagen!' We zitten tegenover elkaar en ik heb nog steeds z'n hand vast. Hij heeft een glas met een drankje voor hem staan die hij steeds in rondjes beweegt.
'Maar..'
'Nee geen gemaar. Mason, luister. Je mag jezelf hiervoor niet de schuld geven. Het was niet jou hand die je moeder heeft geslagen. Het was wel jou hand die je moeder heeft getroost. Je hebt gedaan wat je kon en daar moet je aan denken, je moeder zal je dankbaar zijn dat je haar geholpen hebt. En bovendien je kan echt niet zo'n erge zoon zijn daarvoor ben je veel te leuk.' Hij glimlacht even.
'Dankje.' Zegt hij oprecht. Ik glimlach. 'Kom laten we gaan.' Zeg ik. We lopen hand in hand naar z'n auto toe en rijden dan weg.