My problems and the badboy -voltooid-

44. Epiloog 1.0

Pov Mason
Het waait, maar de zon schijnt. Julia en ik staan samen op het strand te genieten van het uitzicht. Ik ben ervan overtuigt dat ik de gelukkigste man op aarde ben. Onze relatie is zo sterk. Ik weet niet waar het vandaan komt want we komen allebei niet uit een gezin waar het soepel is gelopen. Maar misschien heeft dat juist wel gewerkt want nu weten we tenminste wat we precies niet moeten doen.

Julia slaat haar armen om m'n middel en leunt tegen me aan. De wind gaat door haar blonde haren en ze heeft een gelukzalige uitdrukking op haar gezicht. Ik druk een kus op haar hoofd waardoor ze moet glimlachen. God wat hou ik toch veel van haar.

Tussen Julia en haar ouders gaat het soort van goed. Er is een paar jaar geleden een enorme ruzie geweest over verschillende dingen maar vooral over wat haar ouders haar hebben geflikt toen ze in het ziekenhuis lag en het traject daarna. Ze proberen nu weer een band met haar op te bouwen maar het loopt nog niet helemaal op rolletjes. Ik vind dat ze helemaal gelijk heeft want wat haar ouders hebben gedaan is het slechtste wat ze ooit hadden kunnen doen.

Met mijn moeder gaat het goed. Het hoofdstuk is volledig afgesloten wat mijn vader betreft. Ik spreek hem ook niet meer. Hij heeft ook geen moeite gedaan en ik ben daar wel blij mee. Ik hoef hem niet te spreken. Hij heeft geen respect meer van mij. Ik denk dat dat het belangrijkste is in een relatie dus het is, als we al onze relatie weer proberen op te bouwen, gedoemd te mislukken.

Tussen mijn moeder en Julia is het op het begin een beetje stroef verlopen maar nadat ze een keer met hun tweeën hebben gepraat is eigenlijk alles weer opgelost. Ik ben er nog steeds niet achter gekomen waarover ze hebben gepraat of eigenlijk waarom er gedoe was maar dat zal vast een vrouwending zijn.

'Papa, kijk eens wat ik heb!' Sophie komt aanhollen op haar beentjes. Ze is al zo groot geworden. Ze is nu drie jaar. We hebben haar vrij jong gekregen en eigenlijk was niemand er heel erg blij mee behalve wij. We wisten dat dit voor ons voorbestemd was. En wat hou ik toch van het kleine meisje dat van ons samen is.
In haar handen heeft ze een wit schelpje.
'Laat eens aan papa zien' ik ga op m'n hurken zitten en ze duikt in m'n armen en klimt op m'n been. Ik pak het schelpje uit haar kleine handjes en bekijk het alsof het het mooiste is wat er bestaat.

'Dit is enorm mooi. Zullen we het aan mama geven als cadeautje?' Ze slaat haar armpjes om m'n nek en ik til haar op.
'Mama! Ik heb wat voor je' Julia draait zich om en kijkt haar met de meest stralende glimlach aan.

Af en toe zijn er dagen waarop ze niet zo kan glimlachen. Ze zit dan te veel in haar hoofd en maakt zich overal zorgen om. Het zijn soms best moeilijke dagen, ze zit dan veel aan haar armband of zondert zich dan af. Ik maak me op die momenten veel zorgen hoewel ik weet dat ze dat niet wil.
Maar ik kan het niet helpen, ik weet niet of ik het zou overleven als zij het niet overleefd.
Ik heb voorgesteld dat ze gaat praten met een psycholoog maar dan wimpelt ze het af met het argument dat het prima gaat en dat het echt niet zo erg is.
Ik kan haar moeilijk dwingen om te gaan praten want ik weet hoe moeilijk dat voor haar is.
Kijk maar naar hoe het bij ons is gegaan.

'Heb je wat voor mij?' Sophie knikt trots met haar hoofdje en haar blonde vlechtjes wippen op en neer. Ze pakt het schelpje en houdt het voor Julia's neus.
'Heb je dat helemaal zelf gevonden?'
'Ja, helemaal zelf' Ze strekt haar armpjes uit en Julia neemt haar over. Ze knuffelt Sophie helemaal plat en ze moet schateren van het lachen.

Nora komt uit de bosjes gerent met een stok. Het is onze herdershond en de meest geweldige hond die er bestaat. We hebben haar al sinds dat Sophie is geboren. Het leek ons heel leuk om hun tweeën samen op te laten groeien.

'Nora, Nora!' Julia laat Sophie weer staan op haar beentjes en ze rent naar Nora toe. Ik sla m'n armen om haar heen en ze kruipt erin weg.
'Ik hou van je' zeg ik terwijl ik met m'n hand over haar rug wrijf.
'Ik hou ook van jou' Ze heft haar hoofd omhoog en neemt m'n gezicht in haar handen. Haar handen zijn zacht en warm. Ze drukt haar lippen op die van mij. Inmiddels zijn we al zolang bij elkaar maar onze zoenen blijven geweldig. Het is niet zoals je met fietsen hebt. Dat wordt normaal. Dit wordt niet normaal, in tegendeel, elke keer dat we elkaar zoenen wordt het zelfs ietsjes beter.

Inmiddels wonen we ook samen, we hebben een klein maar leuk huisje. Het past perfect. We wilden het helemaal zelf doen en betalen dus vandaar dat we geen nieuwbouwhuis hebben. Maar we willen nu wel groter gaan wonen. We willen heel graag nog een kindje. En daarvoor hebben we nu wel een groter huis nodig. 

Ik heb een eigen bedrijf en Julia werkt in de kledingwinkel van Charlotte. Charlotte en Julia zijn als twee zussen voor elkaar. Charlotte kan net zo goed bij ons intrekken en ik merk geen verschil. Ik mag haar wel dus dat is wel een pluspunt.

Ze past regelmatig op Sophie en Nora. Sophie vindt het altijd geweldig als ze komt, vaak als we thuiskomen ligt de hele vloer nog bezaait met kleertjes voor de poppen en van Sophie zelf. Ze waren dan 'een modeshow' aan het nadoen.

Ik heb Julia een half jaar geleden ten huwelijk gevraagd en we gaan over drie maanden trouwen. De zenuwen daarvoor zijn al aanwezig. We hebben al heel veel bedacht maar het overgrote deel laat ik aan Julia over. Ik weet dat ze het prachtig zal organiseren. Het zal een van de beste dagen worden uit ons leven. Alweer hadden veel mensen twijfels en verklaarden ons voor gek maar we weten dat dit goed is en het juiste moment is. We weten het gewoon. We voelen elkaar perfect aan, we weten alles van elkaar, we hebben al behoorlijk veel meegemaakt en doorstaan. Het was een makkelijke beslissing om haar ten huwelijk te vragen, er waren geen twijfels omdat we wéten dat we voor elkaar gemaakt zijn.

Hoihoi lieve lezers, bijna is het boek af.....!
Er komt nog een deel twee van de epiloog en dan is dit boek klaar. Als je het tot nu toe leuk vond zou je dan willen stemmen?
Xx Famke