My problems and the badboy -voltooid-

6. Truth or dare

Pov Julia

Ik loop nog steeds met een paniekerig gevoel in m'n buik naar de woonkamer en tot mijn opluchting zie ik Charlotte en Liz zitten op de bank met nog wat andere mensen. 'Hey meiden'. 'Oh hey Jul, waar bleef je?' vraagt Liz terwijl ze een nieuw drankje krijgt aangereikt door een jongen. 'Zullen we truth or dare spelen?' vraagt hij. Iedereen roept meteen ja en ik besluit om ook maar mee te doen.

Als iedereen in een kringetje zit komen Mason en z'n vrienden aanlopen. 'Wij doen ook mee, opschuiven allemaal!'. Roept Mason naar ons. Iedereen schuift meteen op en hoe kan het ook anders, Mason komt naast me zitten. Ik wil eigenlijk meteen niet meer meedoen maar dat valt teveel op, bovendien wil ik niet laten zien dat Mason me zo erg van m'n apropos heeft gebracht.

'Oké kunnen we nu dan nu eindelijk beginnen?' vraagt ene Vince. 'De spelregels zijn simpel, je kiest truth or dare en als je een vraag of opdracht niet wilt uitvoeren drink je een shotje'. Iedereen knikt en de marteling gaat beginnen. De eerste vragen zijn nog wel oké, mijn vraag was hoeveel vriendjes ik heb gehad, 'ik heb 1 vriendje gehad'. Antwoord ik zonder blikken of blozen. Mason kijkt me vragend aan. 'Wat? Is dat raar ofzo? Vraag ik met een frons. Mason knikt nee. 'Nee hoor, ik had het alleen niet verwacht'. Hij grinnikt even en kijkt dan weer naar de rest. Deze jongen is zo ongekend onbeschoft.
'Waarom? Waarom had je het niet verwacht?' vraag ik geïrriteerd, maar eigenlijk ben ik vooral nieuwsgierig. 'Nou gewoon, zomaar' zegt hij, hij kijkt naar z'n vrienden en begint te lachen. Aargh dit is zo irritant, waarom zit hij nu weer te lachen met z'n vrienden. Ik wil het gewoon weten. Gelukkig is het paniekerige gevoel naar de achtergrond verdwenen en begin ik plezier te maken. Misschien helpt de adrenaline en spanning van dit spelletje ook wel.
'Oké laten we verder gaan, Julia jij bent' zegt iemand maar snel voordat er gedoe ontstaat. 'Mason, truth or dare?'. Ik heb echt een heel leuk plannetje, ik hoop dat hij dare kiest. 'Truth' zegt hij. Shit, wat moet ik nu zeggen, hij moet dare kiezen. 'Mason ben je bang'. Zeg ik uitdagend, misschien gaat hij nu wel dare kiezen. Ik kijk hem met een lieve glimlach aan en hij rolt met zijn ogen. 'Best ik kies wel dare' bromt hij. 'Goed zo!' 'Ik wil, dat je doet of je homo bent en naar een jongen toeloopt om hem op date te vragen'. Iedereen begint te lachen en Mason kijkt me woedend aan, als blikken konden doden dan was ik nu morsdood. Of eerder in een greppel te creperen zodat ik nog lijdt voordat ik sterf aan een pijnlijk dood.

Mason staat uiteindelijk op en loopt naar een jongen. 'Zullen we een keer op date?' Horen we hem vragen. Ik zie dat hij ongemakkelijk afwacht op het antwoord, dat komt al snel. 'Wat!? Nee!'. De jongen loopt weg en er komt opeens een andere jongen aanlopen.
'Ik wil wel op date hoor!' iedereen begint te lachen en Mason loopt snel weer naar z'n plek. 'Was dat nou zo erg?' Vraag ik plagend. Ik ben m'n best aan het doen om niet in lachen uit te barsten. 'Hou je bek Julia.' Zegt Mason woedend. 'Ik zal nu dan maar gaan.''Julia, wil je truth or dare?' vraagt Mason poeslief aan me. 'Truth' zeg ik, ik denk dat dat op dit moment veiliger is. 'Wat is je grootste geheim?'. Ik schrik even en antwoord snel dat ik geen groot geheim heb. 'Oh weet je het zeker Julia?' Meteen komt de paniek weer tevoorschijn. Ik ben bang dat hij echt iets meende toen hij zei dat hij meer wist dan ik zou denken.
'Ja...'
'Dus je wilt niks zeggen over je zelfmoordpoging'.
Iedereen kijkt verschrikt op. 'Je zelfmoordpoging?' vraagt Charlotte.
'Ehm, ik ehm moet gaan'. Er springen tranen in m'n ogen en snel sta ik op en loop weg. Als ik achterom kijk zie ik Mason triomfantelijk naar me kijken. Z'n verschrikkelijke vrienden lachen en de rest kijkt veroordelend naar me. Precies waar ik altijd bang voor ben geweest. Ik ren zo snel mogelijk naar de uitgang en hoor Charlotte nog naar me roepen. "Julia, wacht!'. Ze grijpt m'n pols vast en ik blijf stil staan. Met betraande ogen kijk ik haar aan en ze vraagt of we even naar een rustig plekje kunnen gaan. Ik knik snikkend nee en wijs naar buiten. Snel draai ik me om en trek me los, ik loop verder maar voel dat Charlotte achter me loopt. 'Is het waar?'. Ik hoor het haar dicht achter me vragen met een trillende stem. Ik loop verder en negeer haar terwijl ik de tranen wegveeg.
'Julia! Is het waar?' Ik blijf abrupt stil staan en ze botst tegen me op. De afweging die ik moet maken is simpel. Ik kies voor vriendschap zonder liegen of ik lieg en raak mogelijk m'n nieuwe maar geweldige vriendinnen kwijt. De keuze is snel gemaakt.
'Ja het klopt wat Mason zei' zeg ik met een trillende stem terwijl de tranen over m'n wangen lopen. 'Waarom deed je het? En hoe?' vraagt ze met een meelevende blik in haar ogen. 'Omdat, ik weet het niet. Er was het een en ander gaande en toen gebeurde het gewoon.'
'Als je het liever niet nu wilt vertellen is dat ook goed, ik snap het wel als je het niet wilt' het is niet dat ik het echt snap want ik heb zoiets nog nooit meegemaakt maar toch.' Ze geeft een kneepje in m'n arm. 'Ik ben er voor je, oké?

'D-d-dankje' stamel ik. 'Wil je het nog niet aan de andere vertellen?'
Ze knikt en ik loop nadat we afscheid hebben genomen naar de auto.

Als ik na een kleine rit bij m'n huis ben aangekomen, doe ik de deur open en loop nog steeds huilend naar binnen. 'Hoi Julia, hoe was het feestje?' vraagt m'n moeder aan me terwijl ze de gang in komt lopen. Ze valt meteen stil als ze me ziet huilen. 'Wat is er gebeurd?' Vraagt ze met een frons op haar voorhoofd. 'Ehm gewoon, ik wil er liever niet nu over praten, ik wil naar bed' zeg ik huilend, ik heb nu echt even geen zin om te praten. Als ik in m'n bed lig zijn m'n tranen op. Er spoken zoveel vragen in m'n hoofd. Hoe kon hij dit nou doen? Zoiets doe je niemand aan, dit was echt heel laag van hem. Hoe kon hij dit eigenlijk weten? Weet hij nog meer? Misschien was het wel een gokje van hem en heb ik mezelf verraden. Maar dan nog steeds, hoe kon hij het verzinnen? Het moet wel een gokje zijn want het staat niet in mijn papieren of ergens anders. Mijn ouders hebben er zeker weten alles aan gedaan om het niet bekend te maken zodat we ons 'perfecte' leventje rustig verder konden leven. Af en toe hoop ik nog steeds dat de poging wel was gelukt. Er was dan veel pijn bespaard gebleven.

Ik hoop dat m'n vriendinnen een beetje normaal tegen me blijven doen, en me niet als een slachtoffer gaan behandelen. Ik ben er sterker uitgekomen dan ik was, althans ik hoop het. Uiteindelijk val ik na drie uur gepiekerd te hebben in slaap.