My problems and the badboy -voltooid-

19. Bijna...

Pov Julia
Het is Woensdag, een saaie schooldag zoals gewoonlijk. Ik ben m'n tas aan het inpakken voor school als m'n moeder in de deuropening verschijnt.
'Julia? Kunnen we even praten?'
'Ik heb geen tijd.' Zeg ik zuchtend. Sinds dat we ruzie hadden gemaakt hangt er een spanning in het huis. 'Ik moet naar school.'
'Zal ik je anders brengen? Dan kunnen we onderweg even praten' ze loopt m'n kamer binnen en blijft hangen bij de fotolijstjes aan de muur.
'Nee ik ga lopen, en nu moet ik gaan.'
'Maar Julia, we moeten toch wel een keer gaan praten?'
'Ja vast.' Ik loop de trap af en trek m'n jasje aan. Snel gris ik nog een appel van de fruitschaal en loop dan de deur uit.
Buiten ruikt het naar regen. Ik snuif de buitenlucht op en begin met lopen. Als ik eenmaal een heuvel op ben gelopen ben ik helemaal buitenadem.
Ik hoor voetstappen achter me en ik kijk om, er loopt een jongen in een spijkerbroek met een basic trui erop.
'Goeiemorgen, ook een ochtendwandelingetje maken.' We zijn de enigste hier dus hij moet het wel tegen mij hebben.
'Ja, ik moet naar school dus vandaar.' Ik glimlach en loop dan verder.
'Mag ik erbij komen lopen?'
'Ja tuurlijk.' Hij komt naast me lopen en zo lopen we een paar minuutjes naast elkaar.
'Wat is eigenlijk je naam?' vraagt hij.
'Julia'
'Leuke naam, ik heet Levi. Loop je altijd naar school?'
'Ja zo krijg ik nog een beetje beweging.' Hij grinnikt en we kletsen nog wat totdat hij een andere kant op moet dan ik. Het was echt een aardige jongen. Ik hoop dat ik hem nog een keer tegenkom maar dat zal vast niet, ik weet niet eens z'n achternaam.

Inmiddels ben ik aangekomen op school, Mason komt op me aflopen en we hij vraagt of hij me zal ophalen. We hebben afgesproken dat we wachten bij de parkeerplaats.
Ik zie Liv naar me zwaaien en ik loop op haar af, we geven elkaar een knuffel en lopen dan naar binnen.
'Wat moest Mason van je?' vraagt ze verbaast.
'Hij moest even wat weten.'
'Eeeeen wat moest hij weten?' Vraagt ze nieuwsgierig.
'Hij vroeg alleen maar of hij me moest brengen naar huis, dat is alles' ik glimlach bij de gedachte aan hoe aardig hij was toen hij het vroeg.
'Hoezo dat dan? Sinds wanneer is Mason aardig tegen jou?'
'Ik weet het niet. Eigenlijk al best wel lang.'
'Het is wel fijn dat hij aardig doet maar je moet wel oppassen dat hij geen spelletjes met je speelt.' Zegt ze met een moederlijke blik in haar ogen. Ze heeft wel een punt, voor hetzelfde geld wil hij me alleen in bed zodat hij me daarna weer keihard kan dumpen. Maar hoe hij doet lijkt wel echt gemeend, ik voel gewoon dat hij geen spelletjes speelt.
'Ja mama, is goed mama, zal ik doen mama.' We schieten in de lach en lopen dan snel naar ons lokaal omdat we bijna te laat zijn.

Om 13.00 hebben we pauze. Zara en ik gaan alvast zitten aan onze vaste tafel. Ik heb perfect uitzicht over heel de aula maar eigenlijk trekt één tafeltje maar m'n aandacht. Die van Mason.

De andere meiden komen ook bij ons zitten en praten over koetjes en kalfjes als Charlotte me opeens aanstoot.
'Wist je al dat er een herfst feest komt?'
'Nee, wanneer?'
'Over vier weken ongeveer, super gezellig toch?!' De meiden praten alweer verder maar mijn aandacht wordt vooral getrokken door Claire die heupwiegend op Mason komt aflopen. Ze gaat heel dicht naast hem zitten en ze trekt haar rokje een beetje omhoog. Ik hoor haar vragen of hij vanavond iets te doen heeft, ik hoor niet precies wat Mason daarna zegt maar dan hoor ik Claire verontwaardigt zeggen dat Mason toch haar vriendje is. Ik voel een steek in m'n hart en ik we kijken elkaar aan.
'Ik ga even naar buiten.' Zeg ik tegen de meiden. Snel sta ik op en loop weg van de aula naar buiten. Sinds wanneer heeft Mason een vriendin? En waarom zou hij Claire dan uitkiezen?

Als de bel is gegaan van de laatste les loop ik naar het bankje bij de parkeerplaats. Mason komt aanlopen en we lopen in stilte naar z'n auto toe. Ik twijfel of ik over Claire zal vragen. Misschien lacht hij me wel uit, of denkt hij dat ik super jaloers ben. Eigenlijk ben ik het ook een beetje maar dat hoeft hij niet te weten.

'Is er wat?' vraagt hij plots. Waarschijnlijk ziet hij dat ik wat wil zeggen maar het steeds niet doet. Maar wat moet ik nu zeggen?
'Wat is het nou met Claire? Zitten jullie in een relatie?' Ik heb het maar gewoon gevraagd. Het heeft simpelweg geen zin om er over te gaan piekeren. Het jammere is wel dat het er jaloerser uitkwam dan ik bedoelde.
'NEE! Gelukkig niet zeg!' Roept hij.
'Ik vroeg het me gewoon af door wat er in de pauze gebeurde.' Zegt ik. Ik heb meteen een opgelucht gevoel in m'n buik omdat hij precies antwoordde wat ik wilde horen.
'Zo doet ze altijd. Nadat we één keer iets hadden gedaan' M'n gezicht trekt een grimas van het idee dat de barbiepop en perfecte Mason iets hebben gedaan.
'Denkt ze dat we een relatie hebben. Maar ik heb echt geen zin in een relatie met háár.' M'n gezicht neemt weer z'n normale houding aan en ik voel me vooral heel erg opgelucht.
'Ooh oké' Dan is het goed, wil ik er erachteraan zeggen maar ik hou me net op tijd in.
'Tja, dat is nou eenmaal typisch Claire' zeg hij zuchtend.
'Mag ik je iets laten zien?' Ik kijk hem verbaasd aan.
'Eehm ja. Wat wil je laten zien?' vraagt ik nieuwsgierig.
'Wacht maar af, je gaat het denk ik mooi vinden.' Ik moet glimlachen en ik zie dat hij vanuit z'n ooghoeken naar me kijkt dus draai ik me weer naar voren. Na een tijdje rijden komen we aan bij een bospad. Ik ben hier nog nooit geweest dus ik ben benieuwd naar waar het leidt.
'We moeten heel eventjes lopen en dan zijn we er.' Zegt Mason.
Ik ben al een stukje verder gelopen en stop als ik bij een splitsing kom.
'Waar moeten we nu heen?' vraag ik.
'Volg mij maar.' Hij pakt m'n hand, z'n hand is veel groter dan die van mij maar het past toch perfect.
'Kijk hier is het!' hij trek me een beetje naar voren zodat ik een goed uitzicht heb.
'Wauw!' Meer woorden heb ik niet nodig. Het is zo rustig hier, en vooral heel mooi. Ik sta aan de rand van een klein strandje van nog geen drie meter lang. Voor me is een klein meertje, en buiten het strandje allemaal bomen eromheen. Ik hoor de vogeltjes en een gelukzalig gevoel verspreidt zich over m'n lichaam.
'Mooi hé? In de avond als de zon ondergaat is het nog mooier.' Ik kijk naar hem en ik zie een gelukkige glimlach, hij kijkt me ook in m'n ogen en ik heb het gevoel dat ik erin verdrink. Hij slaat plots een arm op m'n middel en hij drukt me tegen hem aan. Ik leg m'n hoofd tegen z'n schouder aan en zo staan we een tijdje te kijken naar het natuurwondertje voor ons. Ik ben al een heel lange tijd niet zo dicht in een jongen z'n buurt gekomen maar het voelt goed bij Mason, eigenlijk heel vertrouwelijk.

'Kom je hier vaak alleen?'
'Vroeger kwam ik hier met m'n moeder maar tegenwoordig kom ik hier altijd alleen.'
'Waarom kom je hier dan zo graag?'
'Omdat, ik weet het eigenlijk niet. Ik denk omdat dit de enigste plek is waar ik goed kan nadenken, even tot mezelf kan komen en ik ging hier altijd samen met m'n moeder heen toen ik klein was.'
'Ja snap ik.' Ik weet niet waarom ik dat zeg maar ik snap denk ik dat je soms gewoon alleen moet zijn om alles op een rijtje te zetten. Sommige dingen moet je denk ik gewoon alleen doen zoals nadenken. Geen psycholoog kan daarmee helpen, ze kunnen niet vanbinnen kijken. 
'Je valt eigenlijk best mee.' Zeg ik plots. Ik ben er al mee opgehouden om te schrikken van de dingen die ik zeg, aangezien het telkens gebeurt wanneer ik bij Mason ben. Hij heeft een invloed op mij die ervoor zorg dat ik eerlijk wil zijn. Ik wil en ik hoef me niet voor hem te schamen of te verbergen. Hoewel ik m'n geheimen en het verleden niet met hem zal delen. Hij kijkt omlaag om me in de ogen te kijken.
'Jij ook.'