My problems and the badboy -voltooid-

23. Wil je komen?

Pov Mason

Ik word wakker van het felle zonlicht dat in m'n ogen schijnt. M'n handen grijpen naar m'n bonkende hoofd. Ik kon afgelopen nacht niet slapen dus ben ik nog naar een club gegaan. Ik heb waarschijnlijk een beetje overdreven met de drank, vandaar de koppijn.
Ik kijk op de wekker. Half tien.
'Kut het is woensdag.' Zeg ik hardop. Kreunend sta ik op, ik wankel een beetje op m'n benen maar blijf gelukkig wel staan.

Ik loop naar de badkamer en spring onder de douche. Na tien minuutjes ben ik klaar en ik loop naar beneden. Ik zoek in de keuken voor een paracetamol en wat te eten, als ik me omdraai zie ik m'n moeder met rode ogen de keuken inlopen. Ze gaat met een zucht zitten.

'Mam?' Ze reageert niet. Ik besluit om een kop koffie te maken voor ons, als het klaar is loop ik met twee koppen naar de tafel toe en ik ga tegenover haar zitten. M'n moeder staart wezenloos voor zich uit. Ik schuif de koffie naar haar toe en ze sluit haar handen om de kop heen.
'Gaat het een beetje?' vraag ik.
'Ik moet nog bloemen kopen vanmiddag, naar de kapper en ik heb een etentje vanavond.' Ik kijk haar verbaast aan. Waar heeft ze het in vredesnaam over.
'Wat moet ik voor jou halen? Wil je pizza of iets anders? Oh en ik heb over twee dagen een meeting in Londen dus dan weet je dat.'
'Mam! Waar heb je het over?' Geschrokken kijkt ze me aan. Er komen tranen in haar ogen.
'Mason? Waarom deed hij dat?' Zegt ze snikkend 'Ik heb niks fout gedaan. Ik wilde alleen niet dat je werd weggestuurd door je vader.' Haar stem begint te trillen en er glijdt een traan over haar wang.
'Ik weet het niet.' Er ontstaat een stilte. 'Waarom wilde hij me wegsturen?' onderbreek ik de stilte.
'Hij zei dat wij beter voor het bedrijf konden zorgen als jij niet in onze weg staat. En – En hij vond dat je een teleurstelling was.' Ze snikt. Ik kijk m'n moeder ongelovig aan. Ze kijkt terug met schuld in haar ogen.
'Ik wilde niet dat je werd weggestuurd. Je hoort hier, bij mij, in dit huis.'

Ik sta op en loop naar de voordeur die ik met een klap dichtgooi. In shock rijd ik weg, naar de sportschool. Ik krijg maar vaag mee met wat er op de weg gebeurt.
Er toetert een auto naar me en ik schrik op uit m'n gedachte, ik zie dat ik bijna op de andere kant van de weg rijd en snel geef ik een ruk aan het stuur.
Na een paar minuutjes zie ik het gebouw van de sportschool en ik parkeer de auto op m'n vaste plaats. Ik heb toevallig nog wat kleding in m'n kluisje liggen dus die trek ik aan. Ik ga boksen hopend dat ik m'n hoofd een beetje leeg kan maken. Het lukt niet, er zijn zoveel gedachtes die me bezighouden.

Waarom sloeg hij haar? Waar haal je het idee vandaan?
Ik kan niet meer z'n gezicht zien en dan vader of pap zeggen, ik kan z'n naam niet meer uitspreken. Ik walg van hem. Z'n vieze handen die slaan. Die mijn moeder slaan, zijn vrouw.

'Fuck' zucht ik. Ik laat m'n hoofd rusten op de boksbal en ik sla er nog een paar keer op. Ik ben inmiddels helemaal bezweet en ik trek m'n shirt uit. De gewichten zien er aanlokkend uit en ik loop erheen om nog een paar oefeningen te doen. Ik ga door tot m'n armen trillen en ik licht in m'n hoofd ben maar het leeg maken ervan lukt niet.
Ik besluit te douchen en even later zit ik in de auto rondjes te rijden. Ik ben inmiddels al een uur aan het rijden.
Ik zie een café liggen, de auto parkeer ik en na vijf minuten zit ik aan de whisky.

Ik pak m'n telefoon en ik scrol door de telefoonnummers. M'n vinger blijft hangen bij Julia's naam en voordat ik het besef heb ik op het belicoontje gedrukt.

'Hoi' zegt ze. Ik hoor het geroezemoes van leerlingen op de achtergrond.
'Julia? Je moet komen.'
'Mason wat is er aan de hand?' Ze klinkt bezorgd en ik kan me precies voorstellen hoe haar gezicht er nu uit ziet.
'Wil je, wil je komen? Ik heb je nodig.' Zeg ik zacht. Er ontstaat een brok in m'n keel. Ik heb al zolang m'n gevoelens weggestopt, waarom komen ze nu naar boven? Precies wanneer ik Julia haar stem hoor. Ik hoor dat ze zegt dat ze eraan komt.
Ik staar uit het raam en na ongeveer een kwartiertje zie ik Julia lopen. Ze loopt naar binnen, naar het tafeltje waar ik zit. Ik ga staan en ze trekt me direct in een knuffel. Dit had ik niet verwacht en ik sta er ook eventjes verbaasd bij maar dan sla ik m'n armen ook om haar en ik leun vermoeid op haar schouder. Ze laat me langzaam los en we gaan weer zitten.

'Wat is er aan de hand? Gaat alles goed?'
'Sorry dat ik je heb laten komen.' Zegt ik zacht. 'Ik moet gewoon even met iemand praten.'
Ze maakt een grapje waardoor ik even glimlach. 'Waarover wil je praten?' Vraagt ze uiteindelijk bezorgd.
'M'n – M'n vader..' Ik moet even slikken bij het woord vader. Julia's zachte handen pakken die van mij en geven er een bemoedigend kneepje in.
'Hij heeft m'n moeder geslagen' Er springen tranen in m'n ogen voor het eerst sinds een lange tijd. Er voelt alsof er bakstenen in m'n buik zitten.
'Wat!? Waarom? Wanneer?'
Ik begin het verhaal te vertellen en ze kijkt me geschrokken aan, daarna ontstaat er walging in haar ogen bij het deel dat ik vertel dat hij m'n moeder met de platte hand sloeg. Ik heb het deel achterwege gelaten dat ze mij wilde wegsturen. Ik weet niet waarom.
'Wat erg.' Fluistert ze.
'Ik snap het gewoon niet. Waarom zou hij dat doen?' vraag ik mezelf hardop af.
'Ik weet het niet.' Zegt Julia zachtjes.
'Ze maakte ruzie over mij dus eigenlijk is het mijn schuld. Als ik niet altijd zo in de problemen kwam en zo gemeen deed tegen ze dan hoefden ze ook geen ruzie te maken.' Beken ik. Ik heb deze gedachte al heel de tijd in m'n hoofd maar nu ik het uitspreek klopt het wel.
'Nee! Mason dat is niet waar! Je kan jezelf niet de schuld geven dat je vader je moeder heeft geslagen!' Roept Julia.
'Maar..' ik wil haar een weerwoord geven maar ze houdt me tegen.
Ze begint een verhaal te houden over dat het niet mijn schuld is en langzaam begin ik het ook te geloven. Ze weet me echt een beetje op te vrolijken en ik glimlach een beetje waardoor ze gerustgesteld is.
'Dankje.' Zeg ik oprecht. Ik ben ook echt dankbaar dat ze meteen naar me toe is gekomen, maar ik zal haar later nog wel meer bedanken.

We besluiten om te gaan, ik betaal snel de rekening en we lopen naar buiten. Ik wil achter het stuur gaan zitten als Julia me tegenhoudt.

'Je hebt gedronken. Laat mij maar rijden.'
'Nee, ik kan nog prima rijden. Ik heb maar één glaasje op' Protesteer ik.
'Straks worden we aangehouden en dan zitten we in de problemen en daar heb ik geen zin in.'
'We worden echt niet aangehouden hoor.'
'En als dat wel gebeurt heb ik op school en thuis problemen door jou en bij de politie dan ook.' Ze werpt me een strenge blik toe en verslagen loop ik naar de bijrijderskant. We gaan zitten en Julia's handen gaan over het dure leer van de autostoelen heen. Ze kijkt bewonderend in het rond en ik kan een klein grijnsje niet onderdrukken. Ik ben dan ook behoorlijk trots op deze auto. Ze zet de auto aan en we rijden weg.

Ik bestudeer haar gezicht. Het heeft zachte gelaatstrekken. Er zitten een paar schattige sproetjes op haar neus, ze heeft volle lippen en mooie blauwe ogen.

'Je kijkt naar me.'
'Weet ik' ze glimlacht en kijkt me snel aan. Ze vraagt waar ik precies woon en na een tijdje komt mijn huis in zicht. Ze zet de auto stil op de oprit. We stappen uit en ik loop naar haar toe, ik sta voor haar stil en ze leunt tegen de auto aan, m'n armen leunen naast haar neer en ik sluit haar in. Dan pakt ze me zacht bij m'n nek en we leunen naar elkaar toe. Ze drukt zacht haar lippen op die van mij. Ik kus haar teder terug en m'n handen gaan naar haar heupen. We happen beide naar adem en we kijken elkaar in de ogen. Dit is de eerste keer dat ze niet schrikt of twijfelt bij wat er gebeurd.
'Je bent mooi' zeg ik. Ze begint een beetje te blozen en ze kijkt snel weg. Ik haal een plukje haar uit haar gezicht en we kijken elkaar weer aan.