My problems and the badboy -voltooid-

10. Wat een eikel!

Pov Mason
'Mason! Wakker worden! Het is al half negen je hoort nu op school te zijn!!' roept m'n moeder hysterisch terwijl ze aan m'n dekens loopt te trekken
'Jahaaa, laat me gewoon nog heel eventjes slapen' zucht ik geïrriteerd.
Ik draai me nog een keer om en hoor nog net m'n moeder mompelen dat ze een emmer met koud water gaat halen. Ik besluit om toch maar op te staan voordat ik ten eerste een emmer met koud water over me heen krijg en ten tweede ruzie krijg met m'n moeder, daar heb ik nu echt geen zin. Ik kijk op de klok en zie dat het nog maar acht uur is.
'Mam! Ik heb nog een half uur de tijd! Waarom maakte je me wakker!?'
Ze reageert niet en ik besluit om te gaan douchen, ik voel de warme stralen over me heen gaan en bedenk dat dit heel wat beter is dan een emmer met koud water. Ik ben klaar met douchen en bedenk me dat ik m'n kleding ben vergeten, nou ja zo erg is het ook weer niet want ik woon toch in m'n eentje op deze verdieping. Ik loop met een handdoek om uit de badkamer en ik schrik me een hoedje, want sinds wanneer hebben we een schoonmaakster!
'Oh Mason, ik was vergeten te vertellen dat we een nieuwe schoonmaakster hebben!' Roept m'n moeder vanaf beneden
'Ja daar kwam ik ook achter.' Roep ik terug
'Zou ik even m'n kleren mogen pakken?' vraag ik nors.
'J-ja tuurlijk, sorry meneer' zegt de vrouw stamelend.
De vrouw loopt snel weg en ik loop naar de kast met kleding. Ik trek een zwarte broek en een wit T-shirt uit de kast en kleed me snel om. Ik loop terug naar de badkamer om m'n haar te doen, ik breng m'n bruine haar in model en loop dan naar beneden.
'Misschien kom je voor het eerst in je leven toch nog op tijd.' Zegt m'n moeder sarcastisch
'Zou kunnen'
'Je vader en ik moeten over een paar dagen naar Berlijn.'
'Oké, voor hoelang deze keer?'
Ze zijn serieus twee dagen weer terug en gaan dan weer weg, wat heb ik voor een ouders, niet dat het toen ik klein was beter was want ik ben meer opgevoed door het kindermeisje dan door m'n ouders zelf.
Ik kom rond kwart voor negen op school aan, een kwartier te laat. Ik loop naar binnen en de receptioniste roept dat ik nog een briefje moet halen.
'Nee hoor! Hoef ik niet'
'Jawel jongeman, jij moet dat ook'
'Je weet wie ik ben toch, oh wacht jij bent de nieuwe.' Ze moet nog duidelijk veel leren.
'Voor jou is het u'
'Dat bepaal ik zelf wel en als ik voortaan te laat kom, doe geen moeite om mij een briefje te laten halen want dat gaat dus nooit gebeuren.'
'Je kunt je gaan melden bij de directeur jongeman.'
'En jij kan je baan wel vergeten'
Ik begin deze vrouw nu al irritant te vinden.
Ik loop door naar het lokaal en gooi de deur open, op naar de volgende confrontatie.
Ik zie iedereen opkijken, Julia kijkt me met een pijnlijke blik aan.

'Mason, wil je de deur niet zo opengooien, en waar kom je eigenlijk vandaan? Roept de docent gefrustreerd. Ik was vergeten dat we Engels hadden en deze vrouw doet altijd zo moeilijk. *zucht*
'Wat gaat u dat nou aan.'
'Heb je dan een briefje?' vraagt de docent maar snel omdat ze geen antwoord weet op m'n vraag.
'Nee, en mag ik nu dan eindelijk gaan zitten.'
'De volgende keer verwacht ik dat je een briefje hebt'
'Wees blij dat ik er überhaupt ben.' Geef ik als weerwoord.
Ik vind het zo leuk om docenten op de kast te jagen en het is ook nog zo makkelijk.

We hebben het zevende gym, mijn lievelingsvak. Ik loop de gymzaal binnen en zie Julia naast Zara staan. Ze ziet er zo lekker uit in dat korte broekje, ze zou niet willen weten wat ik met haar zou willen doen...
Als de docent begint met z'n opening valt het me pas op dat er iemand anders naast hem staat, Liam Williams. Ik herken die naam ergens van, maar ik kan er niet op komen. Ik vraag het m'n ouders wel na school bedenk ik.

We gaan trefballen, een spel waar ik negen van de tien keer win. Na een kwartier sta ik nog maar in m'n eentje in het veld met tegenover me Julia en Noah. Ach dit win ik makkelijk, ze gooien allebei als kinderen van vier. Ik richt de bal op Julia en gooi met een rechte harde bal. Ik zie haar een raar sprongetje maken en lach erom totdat ik besef dat ze de bal heeft ontweken.
Hé wat? Sinds wanneer gooi ik zo slecht of sinds wanneer ontwijkt iemand mijn bal?
Ik zie Julia met een bal in haar handen en bedenk me dat ik op moet letten, maar het is al te laat, ik ben geraakt. Ze lacht triomfantelijk naar me en ik vuur een dodelijke blik op haar af.

De gymles is afgelopen en we gaan naar de kleedkamer. Een paar jongens maken grappen over dat ik verloren heb van een meisje, op het begin lach ik mee maar het begint me nu echt te irriteren.
'Als jullie me zo graag willen zien winnen dan moeten we maar naar de parkeerplaats gaan om even wat te vechten.' Zeg ik dreigend. Ze schrikken en houden er eindelijk mee op, snel lopen ze de kleedkamer uit en ik ben op een gegeven moment als laatste in de kleedkamer.

Ik loop naar buiten als ik Liam over een meisje gebogen zie staan, ik kijk nog een goed en zie aan het broekje dat het Julia is. Liam probeert haar te zoenen en Julia probeert onder hem uit te komen wat mislukt.

'Hé blijf met je vieze poten van haar af! Ik loop naar ze toe en trek Liam, die verschrikt naar me kijkt, van Julia af. Julia stapt snel weg en komt achter me staan.
Ik geef Liam een stoot op z'n neus en het bloed spuit er zowat uit. Ik wil z'n gezicht zo graag in elkaar rammen.
'Mason, stop alsjeblieft!' smeekt Julia, het is dat ze het vroeg maar anders had ik hem echt nog een paar klappen verkocht.
'Als je nog één keer aan haar zit dan gaat je studie afmaken denk ik niet meer lukken' zeg ik dreigend tegen Liam. Snel krabbelt hij overeind en loopt weg terwijl ik hem woedend na blijf kijken. Uiteindelijk draai ik me op naar Julia en zie dat ze helemaal wit is en tranen in haar ogen heeft.
'Gaat het? Is alles oké met je? Heb je ergens pijn?' vraag ik bezorgd. Ik snap zelf eigenlijk niet waarom ik zo bezorgd ben, ik ben dat nooit. Normaal doe ik bijna hetzelfde bij meisjes alleen is het enige verschil dat ze het bij mij ook zelf willen.
'N-nee ik heb geen pijn, ik ben vooral geschrokken.' Zegt ze stamelend.
Ik trek haar in een knuffel, en sla m'n armen om haar lichaam. Ik voel hoe ze langzaam begint te huilen en m'n shirt nat wordt. Normaal zou ik een meisje niet troosten maar hoe Julia naar me keek met een blik die vol pijn staat kan ik gewoon niks anders doen dan haar in m'n armen nemen.
Ik besluit na een tijdje om haar los te laten. Ze kijkt me aan met haar heldere, verdrietige ogen en ik kijk dwars door haar muur heen, ik heb het gevoel alsof ik elke pijn die zij kan voelen, ik ook kan voelen.
'Ik moet me nog verontschuldigen voor wat ik heb gedaan.' Ze kijkt me verbaast aan en ik ben eigenlijk ook wel verbaast over mezelf. Want sinds wanneer ben ik zo'n softie geworden.
'Het was heel slecht van me en ik voel me erg schuldig over wat ik heb gezegd tegen iedereen' Ik ben echt een softie geworden.
'Het zou toch een keer boven tafel komen.' Mompelt ze.
Ze heeft wel gelijk maar het had nooit zo boven tafel moeten komen bedenk ik me en ik zeg het ook.
Ze kijkt me aan en ik zie dat ze naar iets zoekt in m'n gezicht dat zou kunnen vertellen of ik echt spijt heb of niet. Maar ik meen alles wat ik zeg want ik heb echt spijt.
'Het is al goed, gelukkig hebben m'n vriendinnen er goed op gereageerd' 'Ik moet gaan, bedankt voor wat je hebt gedaan met Liam.' Zegt ze.
Zou ze het echt menen dat het goed is want het is echt niet goed wat ik heb gedaan.
Ik vraag of ik haar morgen zie en ze zegt twijfelend ja.
Ik moet echt weer normaal gaan doen. Ik gedraag me zo anders bij haar. Ik denk dat ik vanavond maar ga feesten, even de normale ik weer zijn of is dit de normale ik?