Κράταμε σφιχτά και μην με αφήσεις!

Κεφάλαιο 7

"Κορίτσι μου έχεις πρόβλημα;"και αρπάζει το χέρι μου και με τραβάει ξανά κοντά του ενώ τα μάτια του έχουν μεγαλώσει υπερβολικά πολύ κάνοντας με να νιώσω φόβο.

"Να μάθεις να μην τα βάζεις μαζί μου. Κατάλαβες;"και τραβάω το χέρι μου και φεύγω πέρνωντας στο χέρι μου μια μπουκάλα κρασί και ένα ποτήρι.

Ο Σπύρος πήγε να σηκώθεί όμως τον αγριοκοίταξα και έμεινε στην θέση του.

Όταν έφευγα η φωνή του ακούστηκε σαν χτύπημα στην καρδιά μου.

"Θές ένα γερώ γαμίσι αγάπη μου εσύ για να φύγουν τα νεύρα σου."

Πήρα την πόρτα στα χέρια μου και την έκλεισα πίσω μου με όση δύναμη είχα.

Περπάτησα λίγο και βρήκα το πάρκο που ερχόμαστε. Κάθισα επάνω στο παγκάκι και άρχιζα να γεμίζω το ποτήρι μου με το κρασί.

Ευτυχώς έχω μαζί μου και τα τσιγάρα μου.

Άναψα ένα τσιγάρο και έβαλα και λίγη χαλαρωτική μουσική απο το τηλέφωνο μου.

Η μπουκάλα απο το κρασί είχε τελειώσει μετά απο μία ώρα και η ώρα ήταν μόλις δέκα.

Θα πάω πίσω και θα πάρω ακόμα μια και θα επιστρέψω.

Όχι όχι δεν πρόκειτε να πάω εκεί και να δω τα μούτρα εκείνου.

Θα πάω στο μικρό περίπτερο ελπίζωντας να είναι ανοικτό.

Πήρα την τσάντα μου και άρχισα να περπατώ μόνη μου μέσα στην νύχτα.

Ένιωθα το σώμα πιο αδύνατο. Όμως δεν ήθεκα να πάω ούτε στο πάρτυ ούτε σπίτι.

Επιτέλους μετά απο πέντε λεπτά περπάτημα έφτασα στο περίπτερο και ήταν ανοιχτό.

Επιτέλους κάτι με το μέρος μου.

Μπήκα μέσα και αγόρασα δύο μπουκάλια κρασί και ευτυχώς η κοπέλα εκεί δεν ρώτησε την ηλικία μου. Πλήρωσα και έφηγα γρήγορα επιστρέφωντας πίσω στο πάρκο.

Πάλι μόνη. Κανένα τηλέφωνο απο κανένα τους ρε φίλε. Ούτε καν απο την Αυγή ούτε απο την Ειρήνη. Ούτε καν απο τα αγόρια.

Αυτό με πλήγωσε περισσότερο απο όλα.

Άνοιξα ξανά την μουσική άναψα ένα τσιγάρο και έβαλα λίγο κρασί και πάλι στο στόμα μου.

Μετά απο λίγη ώρα άρχισα να μην νιώθω το κεφάλι μου και τα πόδια μου και αλήθεια το σπίτι μου ήταν  αρκετά μακριά για να πάω με τα πόδια.

Χρήματα δεν είχα άλλα επάνω μου αφού τα ξόδεψα όλα για τα κρασιά.

Τι θα κάνω τώρα;

Θα πάρω τηλέφωνο τον Σπύρο αν και εκείνος δεν έκανε τον κόπο να με πάρει να δει αν είμαι καλά.

Όχι θα ξεκινήσω για σπίτι μου περπατητή και τέλος.

Ξεκινώ να περπατήσω όμως νιώθω περισσότερη ζαλάδα.

Πόσο ίπια γαμώτο μου.

Και ξαφνικά βλέπω πως είμαι σχεδόν στο τέλος της τρίτης μπουκάλας.

Προχωρώ ακόμα λίγο και ακούο ένα θόρυβο δίπλα μου.

Γυρίζω και προσπαθώ να καταλάβω εάν είναι αυτός.

"Ρε είσαι χαζό; Σε ψάχνουμε εδώ και ώρες. Γιατί δεν απαντάς τα τηλέφωνα σου;" και έρχετε επάνω μου με ένα άγριο βλέμμα κάνοντας με να κάνω ένα βήμα μπροστά

"Είσαι μαλάκας και εσύ φταίς για όλα. Κανείς δεν νε πήρε τηλέφωνο. Φύγε τώρα και φύγε απο την ζωή μου."

Έρχετε προς το μέρος μου και νιώθω όλο και πιο αδύνατη. Κοιτάζει τα τρία μπουκάλια και βλέπω ξανά την φλέβα στο λαιμό του. Νιώθω ακόμα μια άσχημα και το κεφάλι μου αρχίζει να γυρίζει.

"Όπως είσαι."και χωρίς να το καταλάβω έχω βρεθεί λυπόθυμη στο έδαφος.