Κράταμε σφιχτά και μην με αφήσεις!

Κεφάλαιο 11

Θέλω τόσο πολύ. Όμως δεν πρέπει.

Δεν μπορώ η πρώτη μου φορά να είναι με ένα άτομο που δεν ξέρω πως θα ξυπνήσει αύριο.

Και ακόμη καλύτερα επάνω στο αυτοκίνητο του.

Παίρνω μια ανάσα και τον σπρώχνω μακριά μου αφήνοντας τον να με κοιτάζει προσπαθώντας να καταλάβει.

"Στέφανη τι έπαθες;"και γύρισα πίσω μου να τον δω αφού η φωνή του τον πρόδωσε. Ήταν σαν ένα μικρό παιδί που του παίρνουν το γλιφιντζούρι απο το χέρι του.

"Φεύγω."και παίρνω την τσάντα μου απο το αυτοκίνητο και φεύγω.

Ξαναγύρισα να τον κοιτάξω και είχε μείνει εκεί όπου τον είχα αφήσει μένοντας να με κοιτάζει.

Σήκωσα ψηλά το κεφάλι και συνέχισα να περπατώ. Δεν μπορούσα να βγάλω το φιλί του απο το μυαλό μου.

Είχα ανάψει ολόκληρη. Όμως εκείνος νομίζει πως εγώ το πηδιέμαι με τον κάθε τυχόντα.

"Μπες μέσα να σε πάρω σπίτι."

"Όχι θα πάω με τα πόδια. Φύγε Ιάκωβε και άσε με ήσυχη γαμώτο. Τι θες απο την ζωή μου;"

"Στέφανη μπες μέσα τώρα για να μην σε πάρει και να σε σηκώσει. Τώρα. Απο εδώ μέχρι το σπίτι σου είναι δυο ώρες με τα πόδια. Θα νυχτώσει μέχρι να πας σπίτι."

"Φύγε Ιάκωβε. ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΝΕΙΣ ΓΑΜΩΤΟ. ΦΥΓΕ."

Για πρώτη φορά έκανε αυτό που είπα και δεν έκανε το δικό του.

Έφυγε και δευτερόλεπτα χάθηκε απο τα μάτια μου. Βρισκόμουν μόνη μου στις ερημιές και αλήθεια δεν ήξερα πως να πάω σπίτι μου.

Επιτέλους μετά απο μια ώρα βρέθηκα κοντά στο σχολείο. Τα πόδια μου δεν άντεχαν άλλο απο το περπάτημα.

Είχε νυχτώσει αρκετά και έχω αρχίσει να φοβάμαι λίγο.

Τρυγυρνούν πολλοί μεθυσμένοι γύρω μου και δεν θέλω να είμαι ένα θήμα τους.

Τους βλέπω να έρχονται προς το μέρος μου.

Γαμώτο αυτό μου έλειπε τώρα.

Παίρνω γρήγορα το τηλέφωνο μου και χτυπώ το αριθμό του Ιάκωβου που το είχε αποθηκεύσει ο ίδιος.

Έρχονται πιο κοντά μου.

"Απάντα το γαμώτο"και αρχίζω να τρέχω και να φωνάζω.

"Που πας όμορφη τέτοια ώρα; Έλα μαζί μας και θα περάσουμε ωραία."βλέπωντας τα σάλια του να τρέχουν και συνεχίζω να τρέχω αφήνοντας την τσάντα μου και το τηλέφωνο και αρχίζω να τρέχω περισσότερο όμως κάνουν το ίδιο και αυτοί.