Κράταμε σφιχτά και μην με αφήσεις!

Κεφάλαιο 8

Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου όμως δεν μπορώ απο τον υπερβολικό πονοκέφαλο που έχω.

Το στομάχι μου ανακατεύετε.

Πρέπει να πάω επιγόντος στην τουαλέτα.

Ανοίγω τα μάτια μου γρήγορα και αντικρύζω ένα διαφορετικό δωμάτιο.

Που βρίσκομαι;

Σηκώνω επάνω το σκέπασμα και βλέπω να φοράω μια φανέλα που μου είναι σαν πιζάμα.

Πως βρέθηκα εδώ;

Γυρίζω δεξιά και αριστερά και ανακατεύομαι όλο και περισσότερο.

Βγάζω τα πόδια μου από το κρεβάτι και νιώθω έτοιμη να ξαναπέσω κάτω.

Το μεγαλύτερο σοκ δεν είναι ότι ξύπνησα σε ένα δωμάτιο που δεν ξέρω ποιού είναι όμως ακούω βήματα και το άκουσμα της πόρτας να ανοίγει.

Παίρνω το σκέπασμα και προσπαθώ να κρυφτώ.

"Καλημέρα. Πως είσαι;"και τον βλέπω μπροστά μου. Πώς γίνετε αυτό; Κάνε να μην έκανα κάτι μαζί του.

"Υπήρξα και καλύτερα. Συγγνώμη τι γυρεύω εδώ;"σκύβωντας χαμηλά το κεφάλι μου και βάζω μια μικρή τούφα πίσω απο το αυτί μου.

"Θα σου εξηγήσω σε λίγο. Έλα πιες αυτό και θα νιώσεις καλύτερα"και προσπαθώ να πάρω το ποτήρι απο το χέρι του όμως σηκώνομαι μια απότομη κίνηση βάζωντας το χέρι μου μπροστά στο στόμα μου.

Πήρε για πρώτη φορά το χέρι μου απαλά  και με οδήγησε προς την τουαλέτα. Πήρε τα μαλλιά μου και τα κρατούσε όση ώρα έκανα εμετό.

Τελείωσα και με έδωσε μια πετσέτα να σκουπιστώ. Προσπάθησα να σηκωθώ στα πόδια μου όμως η ζαλάδα ήρθε πάλι.

Χωρίς να το καταλάβω με άρπαξε επάνω του με τα στιβαρά του χέρια και με ξάπλωσε στο κρεβάτι του.

Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Κάθε φορά που βρίσκομαι δίπλα του δεν μπορώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει.

Λες και μου έχει κάνει μάγια.

"Έλα πιες αυτό που σου έφερα και θα νιώθεις καλύτερα"μου μιλάει γλυκά. Απίστευτο.

"Δεν θέλω. Θέλω να πάω σπίτι μου οι γονείς μου θα έχουν ανυσηχήσει. Γαμώτο οι γονείς μου"και κοιτάζω το ρολόι του δωματίου του που γράφει επτά και μισή.

Πονάει τόσο το κεφάλι μου και προσπαθώ να σηκωθώ όμως το πρόσωπο του βρίσκετε μπροστά στο δικό μου εμποδίζοντας με να φύγω.