My Criminal Lover [On-Hold]

Chapter 2

Hindi parin maaalis sa isip ko ung letter na yun. Nandito ako ngayon sa bahay naming sa Alabang, hindi muna ako pumasok dahil alam ko hindi magiging maganda ang mood ko pag nagkataon.

“I still love you”

“I still love you”

“I still love you”

ARGHHHH! Ano bayan. Naiinis ako sa sarili ko, bakit ko ba iniisip yun eh ni hindi ko nga alam kung sino yung nagbigay nun.

Pero bakit ganito ang reaction ko? Parang biglang sumakit nanaman ang puso ko?

Hindi ko nga kilala yung nagpapadala nun eh diba? Ace, baka kasi nageexpect ka na si ANO yung nagbibigay sayo niyan?!

HINIDI, Ace WAG GANYAN…..

Masasaktan ka lang lalo…

Normal POV

Parang baliw na paikot ikot ng kama si Ace, dahil padin sa sulat na natanggap niya…

Gusto kasi niyang maniwala na si ANO nga ang nagbibigay nun dahil kahit hindi niya aminin sa sarili niya mahal padin niya ito.

Ace’s POV

Hayy kumain nalang ako, mas trip kong kumain pag ganitong may iniisip ako.  *KRING KRING* tumakbo ako papunta sa telephone naming sa sala.

“Hello? Bautista’s residence” walang nagsalita.

Ano bayan ang creepy. “Hello?” kahit sanay ako sa mga ganitong tao pag nasa office ako dahil madami ring ganito doon. Iba pa din pag na sa bahay at magisa ka lang.

shizz. Badtrip, katakot, nakakahiya mang aminin kahit na mahilig ako sa mga imbistegador at sa mga patay takot ako sa kaluluwa nila.

In Short takot ako sa multo. I know it’s lame pero ganoon eh.

“Hoy, kung manloloko ka wag dito, wag ako.!” I hung up the phone…

Kinikilabutan na kasi ako. -_-

Bumalik nalang ako sa kwarto ko.

>.< o.o >.< O.O <----- mukha ko

Bakit nakabukas ang bintana ko? Hala..

Okay ano nanamang meroon? Inabot ko ung baril ko sa side ng pantalon ko na nakasabit sa pinto, pero imbis na tao ang Makita ko, isang putting rosas na may nakalagay na note.

“Ace….

Ang ganda mo kahit sa malayo…

Pati ang boses mo…

Mahal padin kita…”

Tumakbo ako papunta sa bintana ko at tinignan kung maabutan ko pa ung nagiwan nun, hindi na talaga ako natutuwa.

Naabutan ko nga ung tao na un pero bakit ganoon walang takot sa mga mata niya, ang tanging bagay kita sa mukha niyang nakatakip ng itim na tela.

Nakatingin lang ako sakanya. Tinaas ko ung baril ko at tinutok sakanya..

“Sino ka?” tanong ko..

Hindi siya sumagot bagkus kumway siya na parang nagpapaalam.

At napatingin ako ulit sa mata niya…

Ang mga matang iyon…

Hindi ako pwedeng magkamali…

Siya iyon…

Siya nga iyon…

At hindi ko namalayan nakaalis na pala siya…

~~

A/N:

Maikli lang ang chapter na ito.. haha kailan ba naging mahaba?

well may nagrequest kasi na i dedicate ako saknya itong chapter na ito so eto na :))

ahmmm boring ulit siya nafifeel ko. pero sana magustuhan niyo :)))

--tine xP