ՏԻԿԻՆԸ ՄԱՐՍԵԼԻՑ (18+)

ՄԱՍ 1

-Լսի՛ր, ա՛յ աննորմալ,-բղավեց Առնակը,-հասկանու՞մ ես, թե քիթդ ու՞ր ես խոթում։Կարծես ինքդ քո հետևից ընկած լինես,ուզածդ ի՞նչ է։
   Ընկերոջս այս վիճակում տեսնելը վերջնականապես ինձ համոզեց,որ անցել եմ բոլոր հնարավոր սահմանները, և այն փաստը,որ Առնակի նման գերհավասարակշռված երիտասարդը այժմ կատաղությունից բռունցքներն էր կարմրացնում արդեն իր դարն ապրած սեղանին հարվածելով, ստիպում էր ինձ գլուխս կախել և խուսափել նրա աչքերի մեջ նայելուց։
      -Աշխատանքն ունես,շրջապատն ունես, ֆինանսապես ապահովված ես,-շարունակեց նա,-ի՞նչդ է պակաս,հը՞…հետույքիդ արկածնե՞ր ես փնտրում։Լիզան օր ու գիշեր մոմ է վառում,որ սկսես իրեն նկատել,անունը դրել ես 《մաքուր ընկերություն》 և ստիպում ես այդ հրեշտակին տանջվել,իսկ դու՞…տեսե՜ք-տեսե՜ք սիրահարվել է տիկին Ռոզային և սա դեռ հերիք չէ, մի բան էլ փորձում է արտահայտվել…
   Հասկանալով,որ Առնակը անվերջ կխոսի, եթե հիմա չընդհատեմ նրան, ոտքի կանգնեցի և շատ ավելի բարձր ձայնով բղավեցի.
   -Դե՛ հերիք եղավ,ա՛յ ամենագետ։Եթե կյանքից այդքան բան հասկանայիր 28 տարեկանում գոնե մի բանի հասած կլինեիր,-հասկանալով,որ գուցե շուտով փոշմանեմ ասածներիս համար, այնուամենայնիվ, ցանկացա 《ինքնահավան》 ընկերոջս հասկացնել,որ ինքը նման խելացի մտքեր արտահայտելու իրավունք, ավա՜ղ, չունի,-մոռացա՞ր,որ համալսարանից դուրս մնացիր,որովհետև ուսման վարձդ բուքմեյքերական ընկերություններում մսխեցիր,իսկ ո՞վ էր մոտ չորս տարի վազում Սիլվիի հետևից ինչպես հայտնի 《Թոմի ու Ջերի》-ի շունը ,որ լեզուն դուրս գցած վազում էր նրբերշիկի դիլիմի հետևից։Իսկ ո՞վ էր Սիլվին….դե՛ խոսիր։
   Աստիճանաբար ինքս էլ համոզվեցի,որ խոսքերիս մեջ իրավացիություն կար, խիզախություն հավաքեցի և նայեցի Առնակի դեմքին։Նա զարմանքից ապուշ էր կտրել։Ակնհայտ էր,որ իմ պատասխանը խիստ անակնկալ էր 《ամենախելացի》-ի համար։Ուզում էի  շարունակել հակահարվածներ հասցնելուս գործընթացը,բայց նա առանց բառ անգամ ասելու քայլերն ուղղեց դեպի դուռը և մեկ ակնթարթ կանգ առնելուց հետո, առանց գլուխը դեպի իմ կողմ շրջելու շշնջաց.
   -Կներես,ես ուզում էի…կարևոր չէ։
Եվ դուրս եկավ սենյակից։
Չնայած,որ սենյակում մենակ էի մնացել,բայց լռել այդպես էլ չհաջողվեց.
   Աստիճանաբար զայրույթի չափաբաժինը սկսեց նվազել։Այրեցի կարմիր Marllboro-ի հերթական գլանակը. կարծես շպրտեցի ինքս ինձ բազմոցին։
Ախր ես չեմ, դուք եք,ի՞նչ վատ բան եմ արել,սիրահարվել եմ…այո՛, այո՛, ընդամենը սիրահարվել եմ, և պատկերացնու՞մ եք ընտրյալս Լիզան չէ։Ա՜յ քեզ ստորություն…ինչպե՞ս կարող էի համարձակվել չսիրահարվել այդ 《չաչանակին》։
   Հասկանալու համար, թե այս ամենը որտեղից սկսվեց մոտ քսան օր հետ պետք է գնանք։ Ես, Առնակն ու Լիզան մեծացել էինք նույն բակում,սովորել նույն դպրոցում, այնուհետև ընդունվել Թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտ կամ ինչպես ընդունված է ասել 《թատերական》։Երրորդ կուրսում մեր 《ամենախելացին》,ով այսօր փորձում էր ինձ խրատներ տալ, իր համար պաշտելի 《Ռեալ Մադրիդի》 հերթական անփառունակ ձախողման պատճառով տանուլ տվեց ուսման վարձը,որով խաղադրույք էր կատարել լեգենդար Զինեդին Զիդանի սաների հաղթանակի վրա։
Չնայած,որ ծնողները ներեցին նրա այդ անպատասխանատու արարքը, այնուամենայնիվ, Առնոն հրաժարվեց շարունակել ուսումը՝ ասելով,որ 《ես արժանի չեմ դիպլոմի։Սխալվել եմ պետք է պատասխան տամ։Կսովորեմ այն ժամանակ,երբ ուսման վարձս ինքս կվաստակեմ》։Ինչևէ նա մեր մեջի 《անկիրթ》-ն է առ այսօր, ինչպես սիրում է ասել Լիզան։Բանակ չգնաց,որովհետև կարճատեսություն ուներ։Ես, գերազանցությամբ ավարտելով 《թատերական》-ը, զորակոչվեցի մեր ազգային բանակ։ Ծառայեցի սահմանամերձ զորամասերից մեկում։Այդ երկու տարիների ընթացքում էլ ավելի համոզվեցի,որ Առնակն ու Լիզան ուղղակի իվերուստ տրված պարգևներ են։Ամեն ամսվա վերջ 150 կմ ճանապարհ էին կտրում անցնում,որպեսզի մորս պատրաստած խավիարներից չկտրվեմ։Մի խոսքով ժամանակը էլ ավելի ամրացրեց մեր կապը և առ այսօր միասին ենք։