ՏԻԿԻՆԸ ՄԱՐՍԵԼԻՑ (18+)

ՄԱՍ 8

Չգիտեմ ի՞նչ էր այդ պահին զգացածիս անունը,բայց այն անտանելի էր։Նման չէր կարոտի և ոչ էլ հանդիպելու ցանկության…ավելի շուտ նրան իմը դարձնելու տենչանք էր,սարսափելի էգոիզմի տարօրինակ դրսևորում՝պետք է իմը լինի, և վերջ։
    Առնակին հեռախոսով ասացի,որ գործնական հանդիպման արդյունքում գրքի տպագրությունը անորոշ ժամանակով հետաձգվել է։Հաշված վայրկյանների ընթացքում հնչած հարցերի տարափին պատասխանեցի երկու բառով. 《կգամ,կասեմ》։
   Զարմանալին այն էր,որ նույն բարում նստած էի,ծխում էի նույն նարգիլեն,խմում նույն CHIVAS REGAL 12-ը…նույնն էր ամեն ինչ,բայց միևնույն ժամանակ ոչինչ աչքիս հնի պես չէր։Փոխվել էր այդ ամենի ընկալումս, փոխվել էր աշխարհը,փոխվել էր կյանքս,փոխվել էի ես։
Նույնիսկ փքված շուրթերով, վուլգար արտաքինով ու ոչինչ չասող հայացքով մատուցողուհին,որի մասին արդեն պատմել եմ, դադարել էր ազդել նյարդերիս վրա, ասեմ ավելին՝ CHIVAS-ի ամեն բաժակից հետո մեծանում էր այդ շիկահերի օգնությամբ ինքս ինձ սթափեցնելու ցանկությունը։
    -Գործդ ե՞րբ ես վերջացնում,-առանց այս ու այն կողմ ընկնելու՝ հարցրեցի ես,զգալով,որ վիսկին արդեն կատարել է իր առաքելությունն ու բթացրել գիտակցությունս։
   《Բադիկի》 աչքերն այնպես փայլեց կարծես հենց նոր վիճակախաղով միլիոն շահած լիներ։Երբեք էլ չէր թաքցրել իմ հանդեպ համակրանքը ու չէր էլ փորձել անհասանելի թվալ ինձ համար։
   -Ա՜խ, դաժե տակ,- ընդգծված հայերեն առոգանությամբ պատասխանեց նա,-ժամը 1-ին։Բայց խորհուրդ կտամ էլ չխմես…խնայիր ուժերդ։
  -Ըհը, ոնց ասես,-հեգնեցի ես ու սեղանին դնելով երկու հատ քսանհազարանոց թղթադրամ' դժվարությամբ ոտքի կանգնեցի,-կսպասեմ։
 
***
   Պարկել էի հյուրանոցային համարի լայն և ընդարձակ մահճակալին և անթարթ հայացքս հառել առաստաղին։
   《Ա՜յ քեզ բան,ի՞նչ է հետս կատարվում։Երկու օր նամակագրություն ու մոտ մեկ ժամ ռեալ շփում։ Ով էլ պատմի չեմ հավատա,սա մղձավանջ է։Ինչու՞ այդ կինը դուրս չի գալիս մտքիցս,ինչու՞ չի թողնում գեթ մեկ վայրկյան այլ բանի մասին մտածել։Այժմ լոգարանում շատերի համար երազանք թվացող 《բադիկը》 իրեն է կարգի բերում,որպեսզի կարողանա խելքահան անել ինձ ու դարձնել իր հավերժ սիրեկանը,իսկ ես մտածում եմ, թե ինչպես նորից տեսնեմ և ընդամենը զրուցեմ ինձանից տասը տարի մեծ,ամուսնացած կնոջ հետ》։
   Այնպիսի տպավորություն էր,կարծես շուտով դավաճանելու էի…բայց ու՞մ։Ու՞մ կարող էր դավաճանել երեսունը չբոլորած երիտասարդ տղամարդը,ով ոչ ոքի հավատարմության խոստում երբեք չէր տվել։
    Բանականությանս ու երևակայությանս միջև անզիջում պայքար էր սկսվել։ Սիրտս, միտքս, հոգիս ու ես ամբողջությամբ լցված էի նրանով։ Այնքան հարբած էի ու մտքերով տարված,որ չէի էլ նկատել ինչպես էր ինձ 《որսի》 տեղ դրած ,ներքնազգեստով , իդեալականին շատ մոտ կազմվածքով 《բադիկը》 վերադարձել լոգարանից և  նստել ծնկներիս։Սթափվեցի միայն, երբ զգացի ինչպես հերթով պոկվեցին վերնաշապիկիս կոճակները…անկախ ինձանից խեղճին շպրտեցի վրայիցս ընդարձակ մահճակալին և մի կերպ պահելով հավասարակշռությունս՝ դուրս եկա համարից։Նույնիսկ չեմ էլ կարող պատմել, թե ինչպես վերջինս արձագանքեց նման պահվածքիս,որովհետև այդ օրվանից հետո չեմ տեսել նրան։
    Սա դեռ ամենը չէր,երբ արդեն տանն էի և շարունակում էի կռիվ տալ 《անհայտ հակառակորդի》 դեմ, որոշեցի մի ծավալուն հաղորդագրություն թողնել Ռոզա Նաթալի ֆեյքին…նման օգտատեր չկար։Էջը ջնջված էր։Ալկոհոլը այնքան էր մթագնել ուղեղս,որ պատրաստ էի նրա իրական էջին գրել,ինչը կարող էր սարսափելի հետևանքներ ունենալ՝ չէ՞ որ ոչ մի երաշխիք չկար,որ հաղորդագրությունս հենց հասցեատերը կկարդար, այլ ոչ նրա ամուսինը կամ որդին։Բարեբախտաբար Էթերիին կարող էին գրել միայն նրա ընկերների ցանկում գտնվող օգտատերերը։ Սկսեցի նորից փորփրել էջը և հերթով նայել ֆոտոները։ 
   《Ես սիրում եմ նրան…》.- վերջապես ինքս ինձ հետ անկեղծացա, ես  այլ անվանում այս երջանիկ տառապանքին տալ չեմ կարող։
  Ծխելու և դառը սուրճ խմելու ցանկությունը խեղդում էր կոկորդս,բայց չէի կարողանում համոզել ինձ վեր կենալ բազմոցից։Արդեն ժամը 03։25 էր, իսկ ես դեռ փորձում էի հասկանալ ինքս ինձ և ելք գտնել։Աչքերս փակեցի, երբ վերջնական որոշում կայացրեցի.《Կյանքը շատ կարճ է և անկանխատեսելի, ես չեմ կարող ինձ զրկել քեզանից։ Չնայած որ ինձ մոտիկ թողնելու դեպքում դու կխախտես բոլոր բարոյական նորմերն ու կանես մի քայլ,որը իմ կարծիքով ոչ մի արդարացում չի կարող ունենալ՝ կդավաճանես,բայց միևնույն է ուզում եմ լինել քո անբարո ու աններելի արարքի միակ դրդապատճառը》։