Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
lubię swój dystans do siebie.
czasami nadal się boję, ale od zawsze nie miałam oporów przed robieniem głupich rzeczy, które przyciągają wzrok ludzi wokół.
prawda, w gimnazjum ilość momentów przepełnionych strachem wzrosła, jak wszystkie moje kompleksy czy gorsze myśli, ale nawet wtedy w lepszych chwilach potrafiłam śpiewać na środku ulicy i tańczyć idąc chodnikiem.
znów wejdę na temat teatru, wybaczcie, ale ta społeczność i samo w sobie aktorstwo zrobiło dla mnie naprawdę, naprawdę dużo, w tym także pomogło zyskać jeszcze większy dystans i wyzbyć się dyskomfortu. to z nimi śpiewałam hamiltona, wracając z kolejnej i kolejnej próby; to na scenie tarzałam się przed setkami ludzi, odgrywając opętanie; to dzięki nim uwaga przechodniów mnie nie dotykała.
kocham robić te wszystkie rzeczy, na które większość osób nie ma odwagi, których się wstydzi czy obawia.
ostatnio przebrałam się za księdza na konkurs, wyśpiewałam (wywrzeszczałam, jako że od kilku dni coraz bardziej zdzieram sobie głos) openingi anime i piosenki disneya w drodze do sklepu, wygłupiałam się na obozowej dyskotece w rytm melodii chemii nowej ery i namawiając ludzi do tańczenia belgijki (potem jeszcze odtańczyłam makarenę i poskakałam do rasputina).
cieszę się, że nie boję się cudzej uwagi, obcych spojrzeń, uśmieszków, śmiechów i chichów.
cieszę się z bycia sobą
i w końcu to pokocham 💖
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
