Behind my eyes [Completed!]

13

အိပ္ခန္းကေတာ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကတစ္ခန္း ရိေပၚကတစ္ခန္းပဲ။ ဒါေပမ့ဲ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ိဳးစုံနဲ႔ ရိေပၚက သူ႔အခန္းထဲ ညတိုင္းေရာက္လာတယ္။ အခုဆို လက္ကိုင္ၿပီးအိပ္တာကအက်င့္လိုျဖစ္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ မနက္ဆို ေ႐ွာင္းက်န္႔ကိုအေကာင္ကိုက္ထားတာေတြက နီရဲေနေရာပဲ။ အလုပ္မွာေမးၾကတယ္။ ေ႐ွာင္းက်န္႔လဲ ဘာေကာင္ကိုက္မွန္းမသိလို႔ မသိဘူးပဲ ေျဖတာကို ဘယ္လိုမ်က္လုံးေတြနဲ႔ၾကည့္ေနၾကမွန္းမသိဘူး။ ငါတို႔လက္ဖြဲ႔ျပင္ရေတာ့မလားဆိုတာမ်ိဳးက ပါေသးတယ္။ ေပါက္ေပါက္႐ွာ႐ွာ ေ႐ွာင္းက်န္႔ ခမ်ာ ခ်စ္ဖို႔လူေတာင္႐ွာမေတြ႔ေသးဘူး။

ၿပီးေတာ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔စက္ဘီးေလးဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ ဆိုၿပီး ေမးၾကေသးတယ္။ ဘယ္ေရာက္ေရာက္သူတို႔အပူပါလား။ အခုဆိုေ႐ွာင္းက်န္႔က အလုပ္သြားအလုပ္ျပန္ အႀကိဳအပို႔လုပ္ေပးမယ့္ ဆိုင္ကယ္စီးတတ္တ့ဲ သူငယ္ခ်င္းညီေလး႐ွိေနၿပီ။ တစ္ခါတစ္ခါ ရစ္လြန္းတာကလြဲလို႔ ဝမ္ရိေပၚက ခ်စ္စရာေလး။ ၿပီးေတာ့ တအားလဲ ကေလးဆန္တာပဲ။

အိတ္ကို စလြယ္သိုင္းလြယ္ၿပီး အလုပ္႐ုံေ႐ွ႕ကိုထြက္လာတ့ဲ ေ႐ွာင္းက်န္႔ေ႐ွ႕ ဆိုင္ကယ္က ေအာ္တိုမစ္တစ္ထိုးရပ္လာတယ္။ အလုပ္ဆင္းတ့ဲအခ်ိန္ေတြကိုအလြတ္က်က္ထားလားေတာ့မသိဘူး။ အလြန္ဆုံးေစာင့္ရတ့ဲအခ်ိန္ေတာင္ တစ္မိနစ္ရဲ႕တစ္ဝက္မျပည့္ခ်င္ဘူး။

ရိေပၚက ဆိုင္ကယ္စီးဦးထုပ္ကိုေဆာင္းေပးၿပီး ေမးသိုင္းႀကိဳးေတြပါတပ္ေပးတယ္။

အကုန္လုံးအထူးအဆန္းပဲ။ အျမဲတမ္းတျပံဳးျပံဳးနဲ႔ေ႐ွာင္းက်န္႔က လူႀကီးဆန္တယ္လို႔သူတို႔အားလုံးသိထားတာ။ တစ္ခါတေလ နည္းနည္းတုံးတာကလြဲလို႔။ အခုပုံကေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ခံေနရတ့ဲ ကေလးေလးအတိုင္းပဲ။ သူမ်ားလက္ထဲ ျပဳသမွ်ႏုေနတာက ဘာမွမလုပ္တတ္တ့ဲ ငါးႏွစ္သားေလးလိုပဲ။ ေတာ္ေသးတယ္။ ဟိုတစ္ေယာက္က ဆိုင္ကယ္ေပၚေပြ႔ခ်ီၿပီးမေခၚလို႔။

ေ႐ွာင္းက်န္႔အလုပ္႐ုံေ႐ွ႕ ျမင္ရသမွ်လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြအကုန္လုံးကို လက္ျပလိုက္တယ္။ ဘာလို႔ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတာလဲ မသိေပမ့ဲ!