Bölüm 4: " Zihnimin Çiceği"

42 4 8
                                    

Evet yeni bir bölümle karşınızdayım 4 ay sonra yeni bölüm geldi dldmşrfl

Güzel bir bölüm yazmaya çalıştım. Umarım ki beğenirsiniz.

___________________________

"Zihnimin Çiçeği"

Siyah gökyüzünü süsleyen parlak ay bile sahte. Parlaklığını başka bir şeyden çalan bu ayın süslediği geceler her zaman kötülüklere gebeydi. Büyük hırsız ayın çalıntı parlaklığı yüzünden yıldızlar parlaklıklarını kanıtlayamıyordu. Tıpkı ay gibi biz de birbirimizden çalıp gerçek olanları karartıyorduk.

Sabahın köründe çıkmamıza rağmen hava karardığı zaman eve dönüyorduk. Melis bizi yarı yolda bırakıp eve geri dönmüştü. Yani benim evime.

 Evin önüne vardığımız zaman anahtarımı cebimden çıkarıp deliğe soktum. Arkamdan Oğuz  geliyordu. Kapıyı açıp içeri girdim. Terden yapış yapış olmuş bedenimi temizleyip  uyumak istiyordum.

Çok yorulmuştum her gidişimde olduğu gibi. Genelde günümün tamamını uyuyarak geçiriyordum. Böylece hiçbir şey yaşamadan günümü de hayatımı da bitiriyordum.

Banyoya doğru ilerledim hızlıca, yürürken  ayrıca ayakkabılarımı da çıkarıyordum.

Kapıyı yavaşça araladım ve ışığı yakıp içeri girdim. Aynaydan kendimi uzaklaştıracak duşa doğru ilerledim.

Ayağıma takılan kıyafetlerle duraksadım. Yerde hareketsiz duran bu kumaş parçaları tıpkı bana hayatın çelme taktığı gibi çelme takmıştı. Bana çelme takan kıyafetleri elime aldım.

Kıyafetler Çiçek'indi. Gri sırt açık bluzu ve kısa siyah eteği. Şimdi bana çelme atanın bir kaç bez parçası değil de geçmişim olduğunu farketmiştim.

Kıyafetleri bir ara ona vermek üzere kaldıracaktım. Banyodan girdiğim hızla çıktım ve hızlı adımlarla yatağıma doğru ilerledim.

Yürürken koltukta oturan Melis ile göz göze geldim. Gözleri tıpkı kaydıraktan kayarmış gibi gözlerimden elimdeki kıyafet parçalarına kaymıştı.

"Kimin kıyafetleri onlar?" Sessizliği bozan ince sesi ile beraber gözlerimi elimdeki kıyafetlere çevirip tekrar hızla ona çevirdim.

"Bugün anlattığım kızın bir ara veririm diye kaldırıyorum." Dudağımdan dökülen her kelimeyle  gözlerinin heyecanla büyüyüşünü gördüm. Kim bilir neler planlıyordu.

"Ben vereyim mi?" Deyiverdi elindeki kumandayı koltuğa attı ve hızlı adımlarla hemen yanımda bitti.

Düşününce mantıklı geliyordu hem dışarı çıkmayı o kadar istemiyordum ki bu fikir cazip geliyordu. "Olur ver, Yaman Otel." Dedim ve elimdekileri kurtulmak istercesine ona uzattım.

Yayımlanan bölümlerin sonuna geldiniz.

⏰ Son güncelleme: Dec 22, 2019 ⏰

Yeni bölümlerden haberdar olmak için bu hikayeyi Kütüphanenize ekleyin!

GülHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin