Kimseye Söyleme

Bölüm 4

İnsanlar hep sevilmek, sayılmak en önemlisi de sevildiğini hissetmek ister. Galiba benim isteğim yine kursağım da kalmıştı. Üzgün olduğum konu Barışın, adının Arda olduğunu öğrendiğim çocuğun grubunda olması mı? Tamam Arda yakışıklı bir çocuktu siyah gözleri vardı ve kahverengi saçlarına karşı güzel duran yüz hatları vardı. Ama çocuk bana itici geliyordu. Bu çocuğu böyle bilmeseydim kesinlikle aşık olunacak bir tipti. Resmen Arda ona emir vermişti ya, aklım almıyor. Ben bunu sonradan öğreniyorum.

Aynaya arkamı döndüm ve duvara sert bir yumruk geçirdim. Çok sinirliydim. sanırım elim kırıldı ama umrumda değil. Duvardan yüksek sesli bir güm sesi geldi. Bir zahmet elim de kırılıversin değil mi?

"Ben neden böyle şeyler düşünüyorum ya. Neden? Aklım almıyor anasını satayım!"

Ağır adımlarla kapıya ilerledim, kapıyı açtım yine Barışı gördüm. Gerçekten sıkılmaya başladım. Gözlerimi devirdim yine onu görmezden gelmeye başladım. Ağır ağır yürüyordum yanından geçtim demeden bileğimden tuttu ve beni ona bakabilmem için çekti. Ben tabi ki bakmadım. Bu sefer çenemden tutup ona bakmamı sağladı. Ama ben buna izin verir miyim çenemdeki elini aldım ve elini ittirdim.

"Sude!" dedi. Sesi biraz yüksek çıkmıştı. Kaşlarımı çattım ve ona baktım. Gözlerine inatla bakıyordum.

"Ne var!"

"Sana söylemem gerekirdi. Hatalıyım, kusura bakma."

"Kusura bakmayım öyle mi? Sana içimi acıtan, hatırlamak istemediğim bir anımı anlattım. Sen benim için önemli olan konuyu nasıl bana anlatmazsın o pislik beni ve Zeynep'i odaya kilitledi. Biz orada 4 gün kaldık ya 4 gün, koskoca 4 gün! Barış, seninle iyi anlaşabileceğimi düşünmüştüm! Seni ilk başta sevmemiştim. Şimdi belki de göründüğü gibi değildir diye düşündüm. Benimle bir şeylerini paylaşırsın diye düşünmüştüm. Annem gibi olan insanlardan nefret ediyorum! Çünkü annemde senin gibiydi! Ben ona her şeyimi anlatırdım, ama o bana zerre bir şey anlatmazdı, evet annemi erken kaybettim ben. Babamın zoruyla babaannemi öldürdüm dünyadan göçüp gitmediği zaman gittim ona anlattım ama o babamın yediği bokların hiç birini anlatmazdı bana! SENDEN NEFRET EDİYORUM BARIŞ!" diye bağırdım. Kahroldum, kelimenin tam anlamıyla kahroldum. Bu kadar şeyi konuşmak ağır gelmişti bana, ağlıyacaktım. Barışsa bana öyle bön bön bakıyordu.

"Kimseye söyleme sana anlattıklarımı, eğer birinin ağzından duyarsam sorumlusu olarak seni bilirim!" dedim ve hızlı adımlarla okuldan çıktım. Deniz kenarına doğru ilerledim. İlerlerken içimi daha fazla tutamayıp ağlamaya başladım. O kadar sinirliydim ki! Sol kolumu açtım ve tırnaklarımla aşağı yukarı hızla haraket ettirdim. Bu sefer daha fazla yapmıştım. Geçmeye çalışan yaram daha çok açılmıştı. Canım acıyordu. Sonra koşmaya başladım. Usain Bolt gibi koşmaya başladım. Yorulmuştum ama durmadım. Kulağıma kulaklığımı taktım Erica Jennings: İt's a lovely day parçasıyla kayalıkların birine oturdum ve saatlerce denizi izledim. Konuştuklarımı düşündüm tekrar tekrar kesinlikle haklıydım kesinlikle! Az bile demişim. Saate baktım saat 18.45 olmuştu. 3 saattir burdaydım. Etrafa bakındım bir sürü çimlerin üzerinde içki içen insanlar vardı. Kalktım ve yavaş yavaş eve gitmeye başladım. Arkama baktım biri takip ediyor mu diye yüzünü göremediğim biri arkamdan geliyordu Herhalde o da başka bir yere gidecek diye çok üstelemedim. eve yaklaştığımda arkama tekrar baktım. Yine o vardı. Bu işte bir iş vardı. Kulaklığımı cebime koydum yan sokağa döndüğüm gibi koştum ve saklandım. Adam bu sokağa girdiğinde etrafına bakındı beni göremeyince telefonunu aldı biriyle konuştu.

"Kaybettim abi kızı.. ya ne bileyim kız sokağa girdi sonra gözden kayboldu... Tamam abi kızma ya bulacağım kızı, Getireceğim sana." Ne! Nasıl! Tanımadığım biri beni kaçıracaktı! Vay anasını Çocuk etrafına bakınırken beni gördü. Yüzünü göremesemde sırıttığına yüzde bir milyon eminim! Çocuk hızlı adımlarla bana yaklaşırken koşmaya başladım. Ben koşamadan çocuk saçımdan tuttu beni.