Impossible Disaster

[001]

[001]
[ᴏɴᴇ]

"Freniere Caest..."

"FRENIERE CAEST L. GONZUELO! I'M REAAAALLLYYYY HAPPY TO SEE YOU AGAIN" salubong sakin ni Blish, my bestfriend.

"It was two years! Nasanay kaba nang maayos ni Sergeant?" saka ako niyakap ni Mama.

"Tamang tama sa susunod na linggo na ang birthday mo Caest, so? papaano natin to maisecelebrate?" halata sa mukha ni Pyre ang excitement.

"She's here?" narinig ko ang boses ni kuya Caed.

Sa halip na pansinin ko silang lahat ay dumiretso nako sa kwarto. Halos maligaw pako dahil narin dalawang taon akong nawala kaya di ko na masyadong kabisado ang bahay.

Lucky Pyre, nakakauwi pa siya rito, samantalang ako pinagdudusahan ang pananatili roon. I almost killed that Sergeant and his bastard grandson! I want them dead! But no, I'll let them suffer first.

"Evalieyan Pyre L. Licaocho..." basa ko sa pangalan niya na nasa frame nang kwarto ko.

We never experience that childhood memories. Imbes na sa playground ang tungo namin, we need to go to out training for archery, martial arts and any form of self defense action. Saka imbes laruan ang hawak naming mag pinsan, baril at iba't ibang weapons ang kailangan namin matutunan. Imbes nursery rhymes ang pinakikinggan namin, mga putok nang bala at trigger nang baril ang lagi kong naririnig. Imbes na fairytales, libro nang mga middle school ang lagi kong binabasa.

Hindi ko na narinig ang sarili kong tumawa, huli akong tumawa ay siguro noong 6 years old pa ako.

Even jokes, it never make me laugh anymore.

And even comedies, they never make me smile.

Nasanay nakong laging emotionless, nasanay na ang mukha kong blanko. Nasanay nakong walang kurba na nabubuo. Hindi na ako ngumiti.

They molded me with anger. Hindi ko na yun kasalanan.

Even fake smile, I can't even give it to them.

2 years akong hindi nakaranas nang masayang birthday kasama sila. Wait? 2 years nga ba? O buong buhay ko? Hindi ko matandaang may birthday pa ako.

"Caest, are you alright?"

Hindi ko namalayang nakapasok na pala si Blish sa kwarto ko.

"Caest? You're spacing out. I missed you"

Lumingon nako sa kanya.

"Hindi kaba ngingiti man lang? I missed your smile, I saw it last when we're 14 years old. Hey?" basa ko sa mga mata niyang nalulungkot siya.

"At hanggang doon nalang iyon."

Niyakap niya nalang ako. Hinayaan ko nalang siya, I know, naging cold nako sa kanya. But you can't blame me for what I am now.

"Babalik ako bukas Caest, labas tayo bukas. Go to malls, like we used to do"

I just nodded, wala ako sa mood na dumaldal, dahil wala narin naman akong idadaldal. Ano bang magandang nangyari doon? They just left me there with gunshots every day!

Paghihigantihan ko kayo, not just you Sergeant. But also my family.

…

"Caest look! It's new arrival there, tara mamili tayo"

Tinanguan ko lang siya saka ako sumunod.

We owned this mall. Kaya madali kaming makakaaccess dito.

"Blish, malapit na pala ang election for senator and mayors"

Ngumawa muna siya bago nag salita.

"Gosh Caest! I thought naputulan kana nang dila dahil buong araw kang di nagsasalita!" niyakap pa niya ko.

"Just answer me" cold pero ma awtoridad kong sabi.

"Y-yes" ibinaling na niya ang pananaw sa mga damit. Alam kong malungkot siya.

"Do you have a boyfriend?"

"N-no, pero may nagpaparamdam"

After that wala nang nagsalita ni isa samin hanggang sa matapos na kami mamasyal.

"You seemed like a robot Caest, di kana tulad nang dati na madaldal saka Clingy"

"I change because this is what they want."

Dumiretso nako papasok sa kwarto ko.

Hindi ko na inisip ang sinabi ni Blish sakin. Mas iniisip ko ang papalapit nang eleksyon.

Papasok na naman sa panibagong gulo ang pamilya ko nito.

Nasa hapagkainan na kami nang maopen up ang topic na ito.

"Caed..."

"How many times do I have to tell you dad don't call me by my second name" iritadong sambit ni Kuya.

"Okay Froilan, since election is coming. Ipapasok kita sa rito"

"Okay then, I'm sure I can win that position"

There he go again, kayabangan.

"Caest?"

Hininto ko muna ang pag kain saka diretsong tiningnan sa mata si Papa.

I didn't bother to say any words, tinatamad ako.

"When you get 20, ipapasok narin kita"

Ugh! How I hate politics!

"No need"  tipid kong sagot. Bahagya nakong naiirita

"Ipapasok kita sa ayaw mo man o gusto" seryoso at madiin na pagkasabi ni papa sakin.

Nagpantig ang dalawa kong tenga sa kanya, sinusubukan kong kumalma pero maliit lang ang pasensya ko.

"Can't you understand? No NEED!" may pagbabanta sa boses ko habang tinututok ko sa kanya ang kutsilyong hawak ko.

Hindi sila nagulat sa ginawa ko.

"If I insist of what I want, THEN DO! BEFORE I KILL YOU, MY DEAREST FATHER"

Saka ko sila nilisan.

Ano pa nga ba ang aasahan ko sa pamilyang ito? Magugulat? Matatakot sa ginawa ko? Eh pagdala nga lang sakin sa Iraq para ipaglaban ang buhay ko araw araw eh hindi nga sila natakot man lang. They're the one to protect me but I just learn how to protect myself. Simula nang mamulat ako nang hindi man nila ako na pagtanggol, itinatak ko na sa utak ko na walang akong ibang maasahan kundi ang sarili ko.