Impossible Disaster

[002]

[002]
[ᴛᴡᴏ]

Naglakad lakad muna ako dito sa loob nang kwarto ko. Kanina pako paikot ikot dito. Politics, politics, politics. Kanina pa yan tumatakbo sa utak ko simula nang magising ako.

All about politics. Yeah, I've been blinded sa galit ko sa pamilya ko kaya di ko naisip ang ibang tao.

Kung pera lang ang habol nila, ibahin nyo ko.

Nilisan ko na ang hapagkainan dahil naiirita ako sa sinabi ni Papa.

Andyan naman si kuya! Bakit niya pa ako isasali!

I just turned on the TV para mabawasan ang init nang ulo ko.

Pero ang inaakala kong magpapabawas nang init nang ulo ko, ay mas dumagdag pa ito.

"Mam humihingi ho ako sa inyo nang tulong nasunugan po kami"

"Yes, yeah I-I'll help, j-just don't touch hehe. Uhmm yeah okay excuse..." si Alyh

"Mam humihingi po kami nang tulong mam tulungan mo po kami"

"So andito tayo ngayon sa pinangyarihan nang sunog. At andito narin ang Pamilya Alchavez. Ma'am maari po ba naming mahingi ang inyong pahayag?"

"Okay yes, uhm I'll donate 5 thousand. I think its enough"

"5 thousand p-po?" nakakunot ang noo nang reporter dahil sa pahayag nang nanay ni Alyh.

These politicians are retards! 5 thousand? Really? Are they drunk? Plasticity!

"Oh no, uhmm did I say 5 thousand? I-I mean 500 thousand, okay let me go. Let me go!"

Halata sa budhi nilang plastik sila.

"This is JM reporting. Back to you Jear"

Saka ko inoff ang TV ko.

Mas lalo akong nainis sa inasta nang pamilya Alchavez. Ang mahigpit na kaaway nang pamilya namin. They can't just show little bit plastic na kunware may concern sila? Ginto ba ang ginamit na tela sa damit niya kaya ayaw niya itong mahawakan? They can't see those people begging for help? Are they blind or just dumb? And really? 500 thousand is enough? Hindi na siya makikilahok para mag bigay nang mga can goods? Makakain? If Politics needs me and those people who are needy for help and no one wants to help them, then I'm here. I'm your voice. I will be your voice. Tatanggapin ko na alok ni Papa. I'll enter politics hindi dahil napipilitan ako, kundi kailangan ako nang mga taong hindi sapat ang boses para isigaw ang hustisya at isigaw ang tulong. They are more powerful than us politicians.

I'll join the battle, the real battle given by life.

Nabalik lang ako sa wisyo nang pumasok si Pyre sa kwarto ko.

"Nakwento sakin ni Tita na tinutukan mo daw si Tito kagabi"

I just nodded. Di ko na sasayangin ang laway ko magexplain. She know it and that's enough. Ano pang silbi kong ipapaliwanag ko diba?

"Talaga bang di kana iimik?"

Nag iwas lang ako nang tingin.

"You should start being used to it. You'll know me for speaking few words. "

Bilang lang sa daliri ang mga salitang binitawan ko at ang mga bibitawan ko.

Wala na siyang nagawa kundi lumabas nang kwarto.

Then I'm here again, thinking about politics.
Mas lalong nagiinit ang ulo ko tuwing maalala ko ang pamilya ni Alyh.

Alyh's mom and my mom were rivalry. Mahigpit silang magkatunggali. Umabot na sa puntong nagpatayan sila. Muntik pang mamatay si Mama noon. Buti at nasurvive niya. Ganun rin ang nanay ni Alyh. But she survive too, and up until now, nagpapatayan parin sila. Di matapos tapos na gyera.

Nakuyom ko nalang ang kamao ko. Gustong gusto kong suntukin ang pagmumukha nila. Pero hinde ako pwedeng umatake nang paharap.

But before I enter Politics. I need to be one of those people seeking our help. Kailangan kong maging isa sa kanila para mas maintindihan ko sila. Kung sino sa kanila ang mapagmataas at sino ang mapagkumbaba.

Yes, I have anger for my family and I want to kill the Sergeant who made my life even more miserable. Pero hindi kasali sa galit ko ang mamamayan nang lalawigang pinamamahalaan nang pamilya namin. Siguro nga nakuha ko kay Mama ang puso. Because I have hearts for them and I'm willing to sacrifice my life to help them with all of my best. They're innocent. And they deserve peace. Hindi nila pwedeng maranasan ang naranasan ko sa Iraq, na araw araw gulo. At araw araw may laban. Totoong laban man o training lang. Yes. I experience the real battle in Iraq where terrorists attacks there. Even Youngs and children. I witness life in Iraq, and I don't want that here in the Philippines.

"Pa"

"Yes Caest?" malamig nitong tugon.

He's still mad. At ayokong mag sorry. Hindi ko ito ugali.

"Aren't you say sorry?" nakatingin na siya sakin.

"I don't want to talk about it. I'll accept it, I'll join politics."

"Really? Anak?" tuwang sabi ni Papa. Yes hindi kanaman siguro bingi.

Hindi nalang ako umimik.

He hugged me together with my Mama.

"But I need to be one of them."

They stunned. They didn't expect it.

"Are you serious Caest?" gulat na tanong ni Kuya Caed

Hindi ko nalang siya inimikan. Halata na sa mukha kong ayoko sa mga biro at lalong hindi ako nag bibiro. Are they expecting me to laugh after? No. I won't let them hear it. And you'll never hear it again.

"You'll be one of them? How?" my mom asked. Nakita kong papalapit na rin si Pyre samin.

"Simply. I'll be living with them"

"What if apihin ka nila?" Kuya Caed asked.

Bago paba iyan? Kung nagawa niyo akong abandonahin sa Iraq fighting for my own life. Without knowing I'm dying every day just to be alive? And here? Maririnig kong mag aalala kayo baka apihin nila ako? Tch. What an irony.

"Just act you don't know me until I reach 20 years old."

"Pero uuwi ka naman diba?" My dad asked.

"Not, until I'm 20 years old."