Impossible Disaster

[003]

[003]
[ᴛʜʀᴇᴇ]

Nag hahanda nako para sa birthday party ko mamayang gabi.

I'll turn 18 this night at bukas, ibang tao nako.

Since politicians lang at iilan lang ang nakakakilala sakin, di na bago kung kakaunti lang ang dadating mamaya.

Pyre brought my dress for tonight. An Ivory colored one shouldered hourglass gown. A pair of 3 inches high heels since matangkad narin naman ako. And a bird pendant necklace with 18 carat gold. Even my earrings, they're gold but with diamond around it. My hair is naturally wavy. I admire my hair more than boys, cars, dresses, shoes and everything. My hair and guns. They're my life.

Pagkatapos kong magbihis. Ay tiningnan ko ang sarili ko sa salamin. Malayong malayo ang itsura ko sa Freniere Caest na nakikipag bakbakan sa Iraq. Sa dating mga damit ko na punit punit at sa pantalon kong pang gyera na puro dumi. Oo maginhawa ang buhay ko rito sa Pilipinas. Maayos ang mga damit na sinusuot ko noon not until they abandoned me for 2 years there. No communication. Di nga ako kina kamusta. Until naging okay lang sa Iraq. Dun lang nila ako pinasundo. That's why I hate them.

As I looked at myself at the mirror. Wearing a color Ivory one shouldered hourglass gown with my naturally wavy hair. I look gorgeous. I know I've got a beauty even without make up. But I know, I know my soul is more beautiful than the face I had.

"Caest... you look... you look, you look beautiful and gorgeous. Tunay kang Dyosa. Hindi mo na talaga kailangan nang make up" it was Blish. Siya ang mag m-make up sakin.

I looked beautiful. Because this is what Impossible disaster made me of.

…

Pababa ako sa hagdan nang i announce ni Pyre ang pagbaba ko.

"Here is our debutant that looks stunning even with or without make up, our gorgeous and beautiful, real Goddess. Miss Freniere Caest L. Gonzuelo."

Blanko parin ang mukha ko. Ni hindi man lang ako ngumiti.

"Wow, a beautiful being"

Parinig kong bulungan sa ibaba. As I showed up my face. Hindi tao ang tingin ko sa kanila, kundi mga plastik. Mga basurang nagnanakaw nang pera nang mga mahihirap.

Sige namnamin niyo muna etong party ko. Bukas, mag iiba na ang ihip nang hangin. And when I get 20 years old. Maiiba na ang buhay nyo, sabay ko na kayong itatapon sa mga basurang pinapalinis niyo sa mga mahihirap.

"Why you didn't smile beautiful lady?" halata sa mukha niyang nag papacute siya. Kung di ako nagkakamali ay mag sing edad lang kami neto.

He grab my hand and kiss it.

Muntik ko na siyang masampal. No one dared to touch my hand and kiss it with a liar and sinfull lips! Makakatikim ka sakin mamaya. Buti nakakapagpigil pako.

May ilang nag beso sakin. Pero di ko rin in approach ang iba, ayokong malapatan nang mga mukhang mapagpanggap.

"Hey my dear, go give a speech" ngumiti nang napakatamis si Mama sakin saka ako hinalikan sa pisnge.

This is what I hate. Speech, speech speech and plasticity. Speech pa kung puro lang naman kasinungalingan.

Napipilitan, oo pumunta ako sa gitna.