That night.

DEEL ACHTTIEN

MAANDAG

Ik werd niet expres zo boos op Donny en Hakim. Het kwam door die flashbacks.

Ik schrik op uit mijn gedachten als ik hoor dat de deur open gedaan word. Dat kan maar 1 iemand zijn aangezien Donny de sleutel van mijn huis heeft.

"Mon?" Hoor ik hem vragend door het huis roepen.
"Woonkamer." Antwoord ik.

"Hey schatje, sorry. We bedoelde het als grapje." Zegt Donny met een schuldig gezicht. Als ik mijn hoofd naar hem toe draai schrikt hij van mijn rode ogen door het huilen. Gelijk schiet hij richting de bank en geeft hij me een knuffel.
"Het maakt niet uit, ik reageerde zo door een gebeurtenis van vroeger." Vertel ik hem terwijl hij me vragend aankijkt.

"Wil je het vertellen?" Vraagt hij lief. Ik denk even na. Als ik dit vertel, moet ik gelijk alles vertellen. Ik knik. "Het kan wel even duren." Vertel ik hem. Hij knikt als teken dat dat niet erg is en dat ik kan beginnen met vertellen.

-

"Vroeger werd ik altijd gepest, ik werd hoge genoemd omdat mijn moeder altijd een echte diva was. Dure auto, dure kleding, dure accessoires.

"Ik werd geroepen door het groepje die mij altijd pestte. Ik ging erheen en ze vertelde mij dat Mia een cadeau voor me had om het goed te maken. Het verhaal van Mia ken je."

Hij knikt snel als teken dat hij weet waar ik het over heb. Snel vervolg ik mijn verhaal.

"Ze zeiden dat ze een cadeau voor me had om het goed te maken. Ik liep met ze mee naar de kleedkamers waar alleen camera's stonden. Ik werd een douche hokje ingeduwd en ze deden de douche aan terwijl ze alles filmden. Toen ze hun filmmateriaal hadden liepen ze weg, behalve Nick een jongen die me vast had. Ik vroeg me af waarom hij niet wegging." Ik adem een keer diep in en uit waarna ik verder wil praten. Donny wrijft me geruststellend over mijn rug.

"Hij heeft me daarna verkracht." Vertel ik Donny terwijl er een traan uit mijn ooghoek loopt. Donny veegt hem snel weg. "Het is goed schatje, je bent veilig bij mij." Zegt hij lief. Ik kijk hem even aan,

"Don, dit is niet alles. Het allerergste moet nog komen." Vertel ik hem dan met een krakende stem.
Fronsend kijkt hij me aan.

Ik twijfel nog even of ik het moet vertellen. Ga ik hem vertellen, waar ik sinds de dood van mijn moeder al mee rond loop? De schuldgevoelens. Ik weet zeker dat ik nooit in mijn leven iets ergers zou doen dan dat ik toen gedaan heb.

"Don, je moet weten dat ik sinds de dood van mijn moeder met een schuldgevoel rondloop. En geen kleine ook niet." Nog steeds fronsend kijkt hij me aan.

"Het is mijn schuld dat mijn moeder zelfmoord heeft gepleegd." Vertel ik hem dan in één adem.

Gelijk veranderd zijn fronsende blik in een lieve.
"Montana, hoe erg iets ook is. Het is niet jou schuld geloof me." Ik schud mijn hoofd.
"Nee Donny. Dit is écht mijn schuld geweest." Zeg ik waarna ik doorga met vertellen.

"Ik zat een avond in een kroeg, na te denken over wat dat groepje met allemaal had aangedaan. Ik was depressief. Ik bleef maar drinken tot ik op een gegeven moment echt de controle kwijt was."

"Ik ben naar huis gegaan voor zo ver dat ging, en ben naar mijn moeder gegaan. Ik was zó dronken. Ik had geen controle meer over mijn emoties en wat ik deed."

Ik voel de tranen ondertussen over mijn wangen stromen. Donny haalt ze weg met zijn handen, maar het heeft geen zin. Ze blijven maar komen.

"I-ik zei tegen mijn moeder, d-dat het haar schuld was." Snel haal ik nog een keer goed adem.