Aşk hayatı sik gibi dönen arkadaşlarım arasında mükemmel sevgilimle övünmem iğrenç olur muydu?
Mark kendini zar zor Jinyoung'a affettirmişti, Jinyoung ise hiçbirini affetmeme konusunda and içmiş gibiydi. Benim mükemmel sevgilim ise kampüsünden çıkıp beraber yemeğe gitmeyi teklif ettiği için kaçmıştım.
"Barıştılar mı?"
"Evet. Çok zor oldu ama Jinyoung bıraktı inadı en sonunda."
"Sen nasılsın güzelim?"
Pişirdiği eti dudaklarımdan geçirdiğinde gülümsemiştim.
"Sen mükemmel bir sevgilisin biliyor musun?"
Gülümsedi ve çubuklarını kenara bıraktı diklatle.
Ellerim onun ellerini bulduğunda küçük bir öpücük kondurdu elime. İçimin eridiğini hisssediyordum. Sanki Tanrı bana acıyıp onu göndermişti. Sınavlarımı, arkadaşlarımı, ailemi, iç sesimi çekilebilir bir hale getirmişti. Ona duyduğum aşkı kelimelerle ifade edemiyordum çünkü duygusal işlerde berbatım maalesef.
Ama en derinlerimde hissediyordum bunu. Kalbimin en dibinde, varlığını en unuttuğum yerde hissediyordum.
Lim Jaebeom'u ruhumda hissediyordum.
"Meleğim, sen benim her şeyimsin. Ruhumun doktorusun sen. Benim doktorum."
İkimiz de gülümsemiştik.
"Ruhumun sana ihtiyacı var Jaebeom. Benim sana ihtiyacım var. Benliğimin sana ihtiyacı var."
"Ben hep burada olacağım Doktor. Ben Yugyeom değilim. Kendi aptallığım için seni asla terk etmem Choi. Sen bana def ol desen de buradayım ben. Gurursuzum sana olan aşkıma karşı. Gitmiyorum hiçbir yere."
Gülümseyerek yemeğime döndüm ama biliyordum ki o içimi okuyordu.
Biz birbirimizdik çünkü. Zihnimizle, ruhumuzla, fikirlerimizle, aşkımızla biz bir bütündük. Jaebeom bendim, o Youngjae.
Onsuzluk zehir, idam gibiydi. Ve ben onsuz olamazdım. Bir hiçtim. O benim değerimdi ve o yokken ben sıfırdım. Ya etkisiz elemandım ya da yok ediyordum her şeyi. O yüzden Jaebeom, benim her şeyimdi ve biz, birbirimizsiz olamazdık.
