Σε Μισω.

10. ξενος

Νανσυ
"Τι στο διαολο ειναι αυτα?" Ρωταω οσο πιο ψυχραιμα μπορω ενω νιωθω να βουρκωνω καθως προσπαθω να καταλαβω τι διαβασα μόλις, και φυσικα δεν παιρνω απαντηση, παιρνω μια βαθια ανασα και σηκωνομαι απο το κρεβατι με αργα βηματα καθως ενιωθα οτι θα καταρρευσω και προχωρησα προς την πορτα που στεκοταν ο Αλεξ, εκανα ενα ακομα βημα καθως ενιωσα το χερι του να με εμποδιζει να φυγω.

"Εισαι ξενος για μενα" λεω και του ριχνω μια τελευταία δολοφονικη ματια αφου μου αφηνει το χερι, ποναει τοσο πολυ να τον αφηνω ετσι, τωρα ομως που ξερω δεν εχω δυναμη να συνεχισω, πραγματικα. Αυτο ηταν? Δηλαδη εννοώ, εγινε οντως αυτό? Δεν κανει ουτε ενα βήμα, ουτε ενα εκατοστό του κορμιου του δεν κουνιεται, τίποτα. Μα γιατι άλλωστε, ειναι ενας ξενος...

Προχωραω εξω απο την Πανεπιστημιουπολη, θελω να παρω λιγο καθαρο αερα, πολυ βασικά...
Περπαταω χωρις να σκεφτομαι που παω αλλα τα ποδια μου με οδηγουν στο γνωστο ερημικό παρκάκι, εκει που εχω ριξει τοσα δακρυα, αλλα... τωρα δεν μου βγαινει να κλαψω... σαν να το περίμενα. Δεν ξερω γαμωτο...

Καθομαι στο συνηθισμένο παγκάκι και βγαζω τα ακουστικα μου βαζω ενα τραγουδι να ηρεμησω, μα η σκεψη μου φευγει απο τον Αλεξ και παει στην μάμα μου...

Ναι... τωρα βουρκωνω, τα ματια μου θωλωνουν, δεν θελω να κρατησω τα δακρυα μου, ειναι ανώφελο. Ποναω πολυ σε καθε θύμηση της, το κλαμα μου συνεχίζει, νιωθω ενα μονο συναίσθημα ...απελπισία... πραγματικά, νιωθω απελπισμένη, που δεν ειναι πια εδω, το οτι ειμαι μονη μου στην πραγματικότητα. Συνεχιζω να κλαιω, δεν μπορω να σταματησω, ο ανοιξιάτικος ηλιος καιει καθε μερος του σωματος μου, βασανιστικά, αλλα δεν κουνιεμαι, ολα ειναι τοσο ασχημα...

Ξαφνικα μια τσιρικτη φωνη διαπερναει τα ακουστικά μου και με κανει να ερθω παλι στην πραγματικότητα, κοιταω και βλεπω κατι με στρας κοιταω λιγο καλύτερα και τρυβω τα ματια μου βλεπω την Μπελ. Βγαζω τα ακουστηκα μου και σηκωνω το κεφαλι μου για αλλη μια φορα προς αυτήν.

"Ω, θεε μου" αναφωνεί καθως αντικρίζει το προσωπο μου
"Τι εχεις?" Λεει με αυτήν την λεπτη φωνουλα
"Τ-τιπ-ποτα" λεω και της χαριζω ενα ψευτικο χαμογελο αν και δεν πρεπει να την επεσα στην κατασταση που ειναι το προσωπο μου. Μπορω να μαντεψω το ποσο κοκκινα ειναι τα ματια μου και ποσο πρισμενα καθως νιωθω ακομα τα ξερα δακρυα στα μαγουλα μου...

"Ξερω τι θα σε κανει καλα" απανταει χαροπα
Για να ακουσω και εγω...
"Σηκω" λεει αποφασιστικά
"Που παμε?"
"Για ψωνια" λεει και στο ακουσμα της λεξης που ξεστόμισε τα ματια της φωτιζουν.
Δεν ειναι και κακη ιδεα... να κανω μια ανανέωση... να ξεχαστω. Και ισως αγορασω κατι και για το πάρτυ. Αυτο που κανει η σχολη την Τρίτη σε μια αδελφότητα για τα 10 χρονια της.

Τις μισω της αδελφοτητες οσο και τις εστίες αλλα αν ειχα επιλογη θα πηγαινα σε αδελφοτητα αλλα δεν ειχαν θεσεις για πρωτοαιτεις ειναι ξενερωτοι και ασχετοι, λενε....