Σε Μισω.

12. δεν μπορω

Σηκωνομαι καπως βιαστικα και ευχαριστω την Μπελ για το υπεροχο απόγευμα. Βγαινω στον κεντρικό και σηκώνω το χερι μου. Μπαινω στο ταξι που σταματαει και του δίνω διεύθυνση. Ξαφνικα νιωθω το τηλέφωνο μου να δονείται στην τσεπη μου.

Το βγαζω απο εκει και το κοιταω. 'Μην το σηκωσεις.' Διαβαζω στην οθονη και αμεσως καταλαβαίνω πως ειναι ο μπαμπάς μου. Παταω το κοκκινο κουμπι και ξανα βαζω το κινητο στην τσέπη μου.

Φτανω στο κτίριο των αιθουσών στην σχολη και κατευθυνομαι προς εκεινο το δωμάτιο που το πρωι η καρδια μου εσπασε σε εκατομμύρια μικρα κομματάκια. Κατεβαινω τα σκαλια σιγα σιγα, διστακτικά...

Δεν ξερω αν θελω να ειναι εκεί. Βασικα φοβάμαι... Θελω οσο τιποτα να τον αντικρισω...δεν τον ξερω καθολου...αλλα ειναι σαν το ναρκωτικό μου. Ολα αυτα τα μικρα κομματια που μας εφεραν κοντα και μας εδιωξαν τοσο μακρυα παράλληλα με κανουν να εθιζομαι σε αυτον.

Φτανω μπροστα απο την πορτα. Παιρνω μια βαθια ανασα. Δεν μπορω να το κανω... δεν μπορω
Λεω στον εαυτο μου και φευγω τρεχοντας θυμαμαι λεξη προς λεξη τι διαβασα σε αυτα τα χαρτια...

Ποναει εξαιρετικά πολυ να ξερω τοσα πραγματα και να μην μπορω να τα αποκαλυψω. Ανεβαινω τις σκαλες αλλα τρακαρω πανω σε καποιον.

Σηκωνω τα ματια μου και αντικριζω το ατομο που χρειαζομουν αυτην την στιγμή, τον μονο που θα με καθησύχαζε χωρις εξηγήσεις. Τον Δημήτρη

"Δημητρη?" Ρωταω εκπληκτη και τα ματια μου σιγουρα λαμπουν. "Πως ήρθες, γιατι?" Του λεω και κλεινει τα αυτια του για να σταματησει τον βομβαρδισμό ερωτήσεων.

"Ηρθα με αμαξι, γιατι ρε μωρο μου δεν σηκωνες τηλεφωνο εδω και.μια βδομαδα και ανησύχησα" λεει και με σφίγγει στην αγκαλιά του. "Και πόσο θα κατσεις?" Τον ρωταω "τρεις μερες μετα εχω εξετάσεις" μου εξηγει και κατσουφιαζω. Θελω να ειναι δίπλα μου συνέχεια. Ιδικά τωρα...