Σε Μισω.

15.Στριβω το πομολο...

Τι στο καλο γίνεται εδω μέσα?! Δεν εχει μεινει τίποτα όρθιο. Στο πατωμα υπάρχουν παντου θρύψαλα απο σπασμενα μπουκαλια, οι κουρτίνες ειναι ξυλωμενες, μια απο οτι βλεπω βιβλιοθήκη αναποδογυρισμενη. Και γενικά χαμος. Μα αυτός κάθεται στον τοιχο με το προσωπο στα γόνατα. Τι στο καλο κανει?
Κλαιει...?

Περπατάω διστακτικά προς το μερος του, δεν με έχει καταλάβει ακομα...
"Αλεξ;" λεω χαμηλοφωνα και σηκωνει το προσωπο του. Τα καταγάλανα ματια του λαμπουν με το μικρο πορτατιφ που ειναι ακομα ευτυχώς όρθιο. Ειναι κοκκινα. Έκλαιγε.

Με κοιταει έκπληκτος "Ηρθες" λεει χωρις να το πιστεύει. Τον νιωθω, ουτε εγω το πιστεύω.
Ερχεται προς εμενα και χαϊδεύει το μάγουλο μου. "Ευχαριστώ" ειπε και εχω μεινει άγαλμα μεχρι να δω τι παει να κανει.

Ξαφνικά ενώνει τα χειλη μας. Με δύναμη, εντονα... Δεν, δεν ξερω πως να το χαρακτηρησω... Σαν να το χρειαζόταν, πολυ...

Ενα ρεύμα διαπερνά το κορμί μου και ανταποκρίνομαι. Και αυτο που με τρομάζει ειναι οτι και εγω νομιζω πως το χρειαζομαι πως τον χρειαζομαι...

Το μυαλό μου ειναι κενό μεχρι που θυμήθηκα τον Δημήτρη, στο ξενοδοχείο, ειναι εκει και λογικα θα κοιμάται... Ήσυχος οτι η κοπελα του δεν φιλαει κανένα αυτην την στιγμη σε ενα δυοροφο σπιτι της Καππα.

Οι τυψεις με κατακλύζουν και τον σπρώχνω απαλα για να καταλαβει οτι θελω να σταματήσει. Σταματάει και με κοιταει με απορία.

"Δεν μπορω να το κανω αυτό, Συγνώμη" του λεω και γυρίζω προς την πορτα αλλα αυτός με ευκολία με ξανα φέρνει μπροστά του. "Δεν με νοιαζει να μπορεις, να θες με νοιάζει, αν θες μπορω και για τους δύο" τα λογια του με σαγηνευουν,
αυτος με σαγηνεύει...

Ξανα ενώνει τα χείλη μας χωρις να τον σταματήσω τωρα... Δεν ξερω πως να αντιδρασω απλα ανταποδίδω, ξέρω ότι δεν θα ξανασυμβεί αυτό

Δεν μπορώ να τον σταματησω, η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που νιώθω πως θα βγει απο το στηθος μου. Οι ανάσες μου βαρενουν νιωθω οτι δεν μπορω να αναπνεύσω, τοτε καταλαβαίνω οτι πρεπει να κοψω το φιλί.

"Πρεπει να φυγω" Αχχ αυτο ειναι τοσο δυσκολο... Εχω τυψεις ειναι η αληθεια, το κεφάλι μου ειναι γεματο σκεψεις αλλα δεν θελω να φυγω αλήθεια.

Δεν μπορώ να τον αποχωριστώ. Δεν αντιδράει στις λεξεις μου, μπορει να μην τον νοιάζει, να ειναι απλα μεθυσμένος.

Παίζω το τελευταίο μου χαρτί. "Φεύγω" ανακοινώνω, παταω στο οτι θα με ακολουθήσει, αλλα οποιο και να ειναι το αποτέλεσμα θα εχω μάθει τι πραγματικά θελει.

Προχώραω προς την πόρτα. Αχ θεε μου κανε να με ακολουθεί. Δεν γύρναω να δω φοβαμαι, ακουμπαω το πομολο
Μην με απογοητευσεις Αλεξ.
Σε παρακαλώ

Θελω να με αναγκάσει να μην ξεχασω αυτη την νυχτα, γιατι αν οχι θα διαγραφει απο το μυαλό μου με το που πατησω το ποδι μου εξω απο αυτο το δωματιο.

Στριβω το πομολο...