Θανατηφόρο βλέμμα

~7~

Έμεινα παγωμένη με το ένα χέρι να κρατάω το χερούλι της πόρτας , μην μπορώντας να επεξεργαστώ τα λόγια του.

Πώς θα μπορούσε να μην είναι νεκρός   ;

Θυμάμαι χαρακτηριστικά το σώμα του να πέφτει στο χώμα και να προσπαθώ να τον πιάσω, για να μην χτυπήσει περισσότερο. Το τραύμα που του είχαν προκαλέσει ήταν μεγάλο και απο οτι μου είχε πει ο πατέρας μου ήταν αδύνατο να θεραπευτεί.

Και όμως σύμφωνα με τα λεγόμενα του ,του Βασιλια Ντβορακ ζούσε..

Το χέρι της Αννι με τράβηξε γρήγορα προς τις σκάλες

- Δεν πρέπει να ξέρουν πως άκουσες για αυτό μην κάθεσαι κοκαλομενη στην πόρτα .

Συμφώνησα σιωπηλά μαζι της και μπήκαμε γρήγορα στο δωμάτιο μου.

Είχα πάνω απο αιώνα να έρθω στην έπαυλη επομένως και στο δωμάτιο μου. Θα μπορούσα να πω πως μου είχε λείψει. Λίγο..

- θα μπορούσες να κάνεις ενα ξόρκι εντοπισμού ;

- Τι ; Εβελιν συγκεντρώσου δεν γίνεται κατι τέτοιο κάτω απο το βλέμμα του πατέρα σου ενας Θεός ξέρει τι θα μου πει αμα το ανακαλύψει και πιο συγκεκριμένα πως ξέρω μια τέτοια πληροφορία..

Το ήξερα πως της ζητούσα πολλά αλλα αμα υπήρχε κάποια περίπτωση ο αδερφός μου να ζει θα ήθελα να το ξέρω .

- Και τι θα κάνουμε ; θα περιμένω να με καλέσει ο πατέρας μου και να μου πει ααα Εβελινα ξέχασα να σε ενημερώσω πως εδώ και κάτι αιώνες  ο Αντριαν ζει..

Γύρισα και είδα το σοκαρισμένο βλέμμα της Αννι και μετά αρχίσαμε να γελάμε.

-Αλλη φορά απέφυγε να κάνεις μισήσεις, δε σε κολακεύουν καθόλου

Αναστέναξα ηττημένη, ήξερα πως έπρεπε να περιμένουμε για να δούμε την επόμενη κίνηση του πατέρα μου.

- Το ξέρεις πως θα κάνουμε παρέα την Αλισια ετσι ;  την ρώτησα σηκώνοντας το αριστερό μου φρύδι.

- Και γιατί παρακαλώ να κάνω παρέα με ενα ανήλικο   ;  Άσε που δε θα μπορούμε να μιλάμε ανοιχτά..  είπε σουφρονοντας την μύτη της.

- Πρώτον και εσύ μικρή φαίνεσαι μπροστά στα δικά μου χρόνια και γιατί είναι φίλη μου , θα δεις θα την συμπαθήσεις ..

Η Αννι πάντα ηταν διαχητικη μαζί μου και γενικά με οτι πίστευε πως  κάποια στιγμή Μπορει να μην το είχε . Θα της ήταν δύσκολο αλλα πραγματικά θα ήθελα να ξανά μιλήσω με την Αλισια μετά απο τόσα χρόνια που έχουμε να συναντηθούμε.

Δεν ήταν πολύ μικρή απλά η Αννι το έκανε θέμα ως συνήθως. Την ίδια ηλικία είχαν με λίγα χρόνια διαφοράς να ξεπερνάει η Αννι την Αλις. Μου άρεσε να την φωνάζω έτσι απο τα παλιά. 

- Ξέρεις.. το ιστορικό αυτής την οικογένειας με τρομάζει λιγο.. σαν να κρύβουν Κατι Εβελιν.

-  Μήπως εννοείς τον Βελιγκορ ; την ρώτησα με ενα γελάκια..ήξερα πολυ καλά που θα πηγενε η συζήτηση .

Άφησε κάτω την βαλίτσα της και έκατσε με φόρα στο κρεβάτι μου.

- Μη μου πεις πως δε σου φαίνεται περίεργο  που δεν τον έχουν δείξει έστω σε εσάς ;

- Το οτι είμαστε οι μόνες ισχυρές οικογένειες δεν σημαίνει πως αποκαλύπτουμε τα μυστικά μας..

- Ναι αλλά αυτοί ξέρουν για τον Αντριαν..

Ήξερε πως να παίζει με το μυαλό μου .

- Εγω δεν είμαι αυτοί όμως και θα Επρπε να το ξέρεις . Η άγρια φωνή μου ακούστηκε σε ολο το δωμάτιο.

- Αννι μην ψάχνεις τρόπους για να με κάνεις να ρωτήσω τον πατέρα μου.. ξέρεις πολύ καλά πως κάτι τέτοιο θα τον εκνεύριζε..

Σηκώθηκε με φόρα και έπιασε με τα δύο της χέρια το πρόσωπο μου αναγκάζοντάς με να την κοιτάξω.

- Προσπάθησε .. δε ξέρω τι φταίει αλλα Νιωθω πως υπάρχουν πολλά σκοτεινά μυστικά που καλό θα ήταν για το καλό μας να τα ξέρεις κ εσύ.

-  Καλά θα δω τι θα κάνω.. θα πάω να κάνω ενα μπάνιο και θα πέσω για ύπνο Αννι.

Χαμογέλασε κατευθείαν και έτρεξε να βγάλει τα ρούχα της απο την βαλίτσα και να τα τακτοποιήσει στην ντουλάπα μου .

- Στην αριστερή πλευρα κοιμαμαι εγω , της φώναξα καθώς άνοιξα τν πόρτα του μπάνιου.