Θανατηφόρο βλέμμα

~10~

Δεν μπορώ να πω, πως απάντηση του με ξάφνιασε .

- Πες κατι Ευα

- Δε ξέρω τι να Πρώτο πω αλλά θα προτιμούσα να ειμασταν μόνοι μας.

Όση ωρα μιλούσα το βλέμμα μόυ ηταν πάνω στον περίεργο επισκέπτη μας

- Εξαλου οι γονείς του είναι εδώ, πιστεύω πως θα ήθελαν να σε δουν.

Γέλασε ειρωνικά  σαν να ειχε ακούσει  κάτι γελειο καθώς γύρισε την πλάτη του και έφυγε με γρήγορο βήμα. Απο τα πρωτα λεπτα που τον αντίκρισα ηξερα οως δε θα τα πηγαίναμε καλά  , έτσι και αλλιώς αυτός φταίει που στερήθηκαν τόσα χρόνια τον αδερφό μου .

Δεν με διέφερε και δεν θα έπρεπε να με διαφέρει καθόλου η παρουσία του στο σπίτι μου ήταν απλά ένα φάντασμα που δεν γνώριζε κανείς τίποτα για αυτό και δεν ειμουν σε θέση  να ψάξω περισσότερο για την ζωή του ή  να εμπλακώ σε αυτήν.

Κοιταξα τον αδερφο μου κατάματα.  Το μονο σιγουρο ηταν λως ειχε αλλαξει αρκετα. Η αυρα του δεν ηταν πια ηρεμη αλλα τον περιτριγυριζε κατι σκοτεινό. Δεν ηταν πια ο Αντριου που γνωριζα.

- Ευα ξέρω πως θες την αλήθεια για τα πάντα και θέλω να ξέρεις πως δεν συμφωνούσα απο την αρχή με την ιδέα του μπαμπά να μην γνωρίζεις, αλλα πίστεψέ με ήταν καλύτερα ετσι. Όσο και να μην το πιστεύεις με αυτόν τον τρόπο σε προστάτευε.

- Πως γίνεται να ξέρετε όλοι πιο είναι το καλό μου παρα απο εμένα την ιδια ;  Εχεις ιδέα ποσο άχρηστη ένιωθα που δεν μπόρεσα να κανω κατι  για να σε βοηθήσω , ποσο λιγη ενιωσα ;  είπα με μια ανάσα , ένιωθα ήδη τα πρώτα δάκρυα να τρέχουν απο τα μάτια μου .

Τόσα χρόνια η σκέψη πως εαν ειμουν έστω λίγο πιο δυνατή θα μπορούσα να τον είχα σώσει με βασάνιζε . Οι τύψεις  με έτρωγαν καθημερινά και ας μην το έδειχνα. Ο Άντριου ήταν οτι καλύτερο υπήρχε στην ζωή μου μετά την Αννι. Το να μου αποκρυψουν κατι τοσο σοβαρο ξυπνόυσε τον χειροτερο μου εαυτό.  Η σκέψη πως δεν πίστευαν σε εμένα με τρέλανε.

Τον ειδα να βαδίζει αργά προς το μέρος μου προσπαθώντας να μην κάνει την κατάσταση πιο τεταμένη απο ότι ήδη ήταν. Η αγκαλιά που μου πρόσφερε σταμάτησε τα δάκρυα που κυλούσαν εδω και ώρα. Σταμάτησε την οργή μου .
Πως μπορούσα να του φωνάζω ;   Είχα να τον δω τοσα χρόνια και το πρώτο που κάνω είναι να του φωνάζω ; Με αυτή μόνο την σκέψη τον αγκάλιασα οσο πιο σφιχτά μπορούσα. 

- Μου έλειψες τόσο πολυ .. όταν ο μπαμπάς μου είπε οτι πέθανες .. δεν μπορείς να φανταστείς πως ένιωσα..

Πήρε το κεφάλι μου στα μεγάλα χέρια του και με κοίταξε στα μάτια .

- Ξέρω Ευα.. αλλα δεν ήταν στο χέρι μου να το μάθεις. Μόλις με ανέστησε ο Βελιγκορ φύγαμε κατευθείαν απο εδω. Δεν είχα καν την ευκαιρία να σε αποχαιρετήσω, ξέρεις πόσο πόνεσα και εγώ ;

Μόνο στο άκουσμα του ονόματός του,  νευριασα και έφυγα απο την ζέστη αγκαλιά του αδερφού μου .

- Δεν θελώ να ακούω καν το όνομα του . Δεν μου αρέσει η αύρα του Άντριου .. είναι πολύ σκοτεινή και με κοιτάζει περίεργα . Θέλω να του ξεκαθαρίσεις πως θα φύγει  και θα κάτσεις εδω,  μαζι μας για οσο μπορείς.

Η έκπληξή  του ήταν φανερή , προφανώς δεν περίμενε να αντιδράσω ετσι για κάποιον άγνωστο για εμένα.

- Αυτό που λες δεν γίνεται . Ήρθαμε μαζί και θα φύγουμε μαζί..έτσι και αλλιώς όπως είπες και εσύ θα δει την οικογένεια του. Οσο για την αύρα του .. Ευα είμαι σίγουρος πως βλέπεις και την δικιά μου,  η οποία δεν απέχει και πολύ απο του Βελιγκορ..

Αναστεναξα βαριά και έκατσα σε ενα σκαμπό.

- Μου προκαλεί αμηχανία..αυτό είναι όλο..

- Δεν είσαι η μόνη γλυκιά μου , και  ακουσα για πρωτη φορα την του .