Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu

Bölüm-13-

Hayır, beni tanımamıştın, o zaman tanımadın, asla, asla beni tanımadın. Sana o anın hayal kırıklığını nasıl anlatabilirdim, bilmiyorum sevgilim -çünkü o zaman böyle bir kaderi, senin tarafından tanınmamak gibi ömrüm boyunca mahkûm olacağım bir kaderin acısını ilk defa yaşıyordum ve şimdi fe o kaderle ölüyorum: senin tarafından hiçbir zaman tanınmamış olarak. Sana nasıl tasvir edebilirim ki bu hayal kırıklığını? Çünkü bak, Innsbruck'ta geçen, her saatinde seni düşündüğüm ve sadece Vitana'daki yeniden karşılaşmamızın nasıl olacağını kafamdan geçirmekten başka bir sey yapamadığım o iki yıl boyunca, her defasında  içinde bulunduğum ruhsal duruma göre, en kötü ve en mutlu ihtimallerin hayalini kurmuştum. Deyiş yerindeyse eğer, her şey hayal edilmişti; çok önemsiz, cok çirkin, çok ısrarlı olduğum için benden nefret edeceğini canlandirmistim. Senin hoşnutsuzluğunun, soğuklugunun, umursamazlığının  olası bütün şıklarını, evet, bunların hepsini tutkulu vizyonlarin kalıbında kafamdan geçirmiştim -ama bunların içinden birini, tek bir tanesini, en korkuncunu, yani benim varlığımı hiçbir biçimde fark etmeyeceğin ihtimalini en karanlık ruh hallerimde, aşağılık kompleksimin en uç noktalarından bile göze almaya cesaret edememiştim. Gerçi bugün anlayabiliyorum -evet, bunu anlamayı öğretttin bana!- bir kızın, bir kadının yüzü bir erkek açısından herhalde alışılmadık ölçüde değişkendir, çünkü böyle bir yüz, çoğunlukla bazen bir tutkunun, bazen bir çocuksuluğun,bazen bir yorgunluğun sadece aynasıdır ve aynadan yansıyan bir görüntü kadar çabuk akıp gider, yani bir erkek açısından bir kadının çehresini yitirmek çok daha kolaydır, zira geçen yılların o çehrede yarattığı değişiklikler ışık ve gölge oyunu gibidir, giysiler ise her defasında çehreleri farklı çevreler içinde gösterir. Ancak artık kadere boyun eğmiş olanlar, hakiki anlamda bilen kişilerdir. Oysa, o zamanlar daha bir genç kız olan ben, henüz senin unutkanlığını anlayabilecek durumda degildim, çünkü seninle ölçüsüz  ve sürekli ilgilenişim sonucunda iç dünyamda senin de sık sık beni düşüneceğin ve bekleyeceğin gibi çılgınca bir düşünce bir şekilde filizlenmişti; senin için bir hiç olduğumu, bana ait herhangi bir hatıranın en hafif biçimde bile seni etkilemediğini bilseydim eğer, herhalde soluk bile alamazdım! Ve senin bakışlarının altında gerçekleşen,benliğinin hicbir parçasıyla beni tanımadığını, hayatından benim hayatıma, isterse bir örümcek ağı kadar incecik olsun, hiçbir hatıranın uzanmadığını gösteren o uyanış, gerçekliğin uçurumuna ilk yuvarlanaıştı, kaderime ilişkin ilk sezgiydi.

O zaman beni tanımadın. Ve iki gün sonra yeni bir karşılamada bakışların belli bir aşinalıkla beni kuşattığında, bir defa daha beni seni seven ve senin uyandırdığın kişi olarak değil, fakat sadece iki gün önce aynı yerde karşına çıkmış olan on sekiz yaşındaki genç kız kimliğiyle tanıdın. Bana sevecan bir şaşkınlıkla baktın ve dudaklarında hafiften bir gülümseme gezindi. Yine yanımdan geçtin ve yine adımlarını hemen yavaşlattın: ben titriyordum, sevinçten neredeyse bağıracak gibiydim ve dua ediyordum. Benimle konuşacaktın. Senin için ilk defa canlı olduğumu hissediyordum: ben de adımlarımı yavaşlattım, senden kaçmadım. Ve ansızın, geriye dönmeden, seni arkamda hissettim, o sevdalısı olduğum sesinin bana ilk defa hitap edeceğini duyacağımı biliyordum. Beklenti, iç dünyamda bir felce uğramış gibiydi, artık durmak zorunda kalmaktan korkuyorum, yüreğim öylesine çarpıyordu -ve sen yanıma geçtin. Benimle sanki uzun zamandır tanışıyormuşuz gibi, o hafiften neşeli tavrınla konuştun -ah, evet, hayatıma ait herhangi bir şeyi sezebildigin hiç olmadı!-, benimle öylesine  büyüleyici bir rahatlıkla konustun ki, sana cevap vermeyi bile başarabilirdim. Bütün sokak boyunca birlikte yürüdük. Ondan sonrada bana birlikte yemek yer miyiz diye sordun. Sana hayır demeye nasıl cürret edebilirdim ki?