Kalp Ritmi~Only Mileven~

GÖKYÜZÜ KADAR GENİŞ DUYGULAR

Kusura bakmayın bir süredir yb atamıyorum çünkü biraz moralim bozuktu.Fakat şimdi daha iyiyim,en azından olmaya çalışıyorum.Fakat bu bölümü mutluluk maskesi takarak,gerçek moralimi bu maskeyle saklayarak yazacağım bu eğer çok belli olursa kusura bakmayın.İyi okumalar!

Eleven'dan:Eve gidince üstüme çöken yorgunluk ve ağır bir neşeyle,gümbürdemeye devam eden kalbimle hızla odama koştum.Kapıyı gücümle arkamdan kapatarak yatağıma oturdum.Ellerimi kalbimin üstüne koyarak,derin bir nefes aldım fakat tam kalbimde,bütün bedenimi cayır cayır yakan ve aynı şekilde hoş bir sıcaklığı olan bir şeyler yanmaktaydı.Ve bence yanmakta olan şey Mike'ın gelmesiyle mutluluğa dönüşen derin üzüntümdü.Fakat kalbim hala çok hızlı bir şekilde atıyor ve bunu hisseden ellerim ise yüzümde filizlenen bir gülümsemeye neden oluyordu.O tatlı düşüncelerle başa çıkmak neredeyse imkansızdı.Ve yüzüm kıpkırmızıydı.Bir hayale yakışacak gibi toz pembe bir gün geçirmiş ve bu hayalin gerçeğe döndüren kişi de yine sevdiği,yandığım ve giderek daha da hayranlıkla kapıldığım kişiydi.

Ve düşüncelerim,hislerim önce çalınan ve sonra da ardına kadar açılan kapı ile yarıda kesildi.Odama böyle uygunsuz bir zamanda dalan kişi Will'den başkası olamazdı tabiki!

''El tıransa mı geçtin kız?,Ne diye öyle aşıklar gibi orada duruyorsun?,En azından diğer çocuklara bir selam verseydin.'' Dedi.

Doğru ya bu sefer tek Mike glememişti!

''Eleven,yüzün niye kıpkırmızı?,yoksaa....Seviştiniz mi lan?''

Ağzımı 5 metre açıp,gözlerimi uzun bir süre kırpıştırarak ona baktım.Ciddi olamazdı değil mi yani?!

''Tabi ki de hayır Will!,tanrı aşkına.Ah,sen nasıl birisin böyle ya?''Dedim,ki gerçekten normalde gördüğüm abiler böyle bir şey olduğunda Billy gibi tepkiler verirdi fakat Will,bazen benden bile çocuk olabilirdi.O normal insanlardan oldukça farklıydı ve bu yüzden kendimi ona her konuda açabiliyordum.Fakat bazen de bunun ciddi bir hata olduğunu düşünüyordum.

''Onlara özürlerimi ilet Will fakat bu yoğun duygular,ve derin bir şaşkınlıkla geçen uzun bir günden sonra bünyem daha fazla Mike'ı görmeyi kaldırmaz.''

Bana 'emin misin?' diyen bir bakış attı ve bende birşey anlamadığım için kaşlarımı çatarak onun elanın çok hoş bir tonu olan gözlerine baktım.

''Onlara gerçekten böyle mi diyeyim yani?'' Dedi en sonunda anlamam için.Başımı ve ellerimi hayır anlamında hızlı hızlı sallamaya başladım.

''Aah,hayır!,tabiki hayır Will!!''diye bağırdım.

''Ne diyeyim o zaman?'' Dedi.

''Bunu gerçekten sorma Will!,bence seninin lakabın bilge değil de şaşkın falan olmalıymış!'' dedim o anki sinirle.

Ve sonra beni daha da şaşırtaracak bir kahkaha attı.Beni yine boş ve duyguların altında ezilirken bulmuş ve o da benimle eğelenmişti,kocaman gülümsemesiyle odamdan çıkarken şöyle dedi;

''Tamam ben ayarlarım bir şeyler.Merak etme 'Friends don't lie.'.'' ve ardından kapı yüzüme kapanarak yine duygularımla baş başa kaldım.Ve elim olayın şaşınlığıyla saçlarıma gitti.

Bu utancım ile nasıl başa çıkacaktım ben?,ve sonra şu kontrol altına almam gereken kalbim ile.Ne kadar çok yapmam gerekn şey vardı!

Ve sonra kapım ikinci kez açıldı ve bu sefer gelen Will değil,Mike'tı!

Ve beni böyle görmemesi için hızla arkamı döndüm.Gülümsediğini ses tonundan anladım.Yatağıma,hemen yanıma oturdu.Bir elini omzuma koyarak diğer eliyle yüzümü kendine çevirdiğinde,nane kokan nefesi dudaklarımı okşamıştı.Gözlerimi zorlukla onun gözlerine dikebildiğimde, dişlerini göstererek gülümsedi.

''Bakabildin.'' Dedi.Ve bende elimde olmadan gülümsedim.

''Mike bilmem farkında mısın ama uygunsuz ve ilk defa bu kadar boş bir zmanımda geldin.O yüzden...Dudaklarımı okşayan nefesini dudaklarımla kesilmesini istemiyorsan beni yanlız bırakmalısın ki sende bıraktığım kontrolü geri alabileyim.''

Gözlerinde geçen şaşkınlık ve ciddi misin bakışları benim gözlerime dikildiğinde ne söylediğimin farkına vararak dudaklarımı hızla birbirine bastırdım ve bu gözlerini dudaklarıma dikmesine neden olmuştu.Daha fazla kalp krizi geçrime riskimin artmasını istemediğimden hızla,gücümle onu odanın dışına itti ve kapıyı kapatarak kilitledim.Bu gece uyuyamayacağım için oldukça uzun bir gece olacaktı.Ve uzun bir süreden sonra yine,ay ve yıldızlara eşlik edecek birisi olacaktı...

***BÖLÜM SONU***

EVET,AÇIKÇASI YAZARKEN MORALİM DAHA İYİ OLDU VE MASKE TAKMAMA GEREK KALMADI.o YÜZDEN SİZE YİNE GERÇEK HİSSLERİMLE YAZABİLDİĞİM BİR BÖLÜM İLE KARŞINIZDA OLMAKTAN MUTLUYUM,RİCA ETSEM BANA BÖLÜM HAKKINDAKİ GÜZEL DÜŞÜNCELERİNİZİ AŞAĞIYA YAZABİLİR MİSİNİZ?

ŞİMDİDEN TEŞEKKÜR EDİYORUM VE BÖLÜMÜ BEĞENDİĞİNİZİ UMARAK BURADA BIRAKIYORUM.

HERŞEY DAHİL 576 KELİME!