Don't You Ever Fall, Leo ✔️

Chapter 39

Lili's Point of View

I can't believe that it's been 2 years. Dalawang taon simula sinabi ko sa kanya na babalik ako at papipirmahan sya ng annulment papers.

Buong buo ang plano ko. Buong buo ang plano ko na papirmahan na si Leo ng annulment papers kaso nagbunga ang gabing 'yon. And now she's already a year and a half. I hate to admit it pero she got he's eyes and most importantly his smile.

Gustong gusto kong saktan si Leo after the words he said that day. Pero kada tinitingnan ko si Liliana, but I prefer to call my daughter Ana, I was unable to do so.

Ngayon araw natanggap ko ang invitation ni Dad regarding sa merging ng company. I decided to go afterall sinabihan ko naman syang after 2 years ay babalik ako.

Pero sa pagbabalik kong 'to, pagsisisihan nya ang lahat ng pinagsasabi nya sakin ng araw na 'yon.

"Yaya, take care of Ana while I'm gone. In case of emergency, just contact me okay?"

Tumango naman sya.

Nagpaganda ako ng husto para sa gabing 'to. Hindi lang para makita ko ang parents ko ay para din makita ko ang pagkagulat sa kanyang mukha. In that 2 years while I am in the States ay pinalago ko ang company despite that I'm broken hearted. Hindi ko sila kinontact atleast once pero sila tong kumokontact sakin.

And in that span of 2 years, Leo didn't even try to contact me. Such ashamed that I used to love this guy. Yes! Used to. I also used that 2 years para makalimot sa lahat ng sakit and now I can say na okay na ako. I am perfectlt okay.

"Care to dance?"

"Huh?" Gulong gulong tanong ko. Napangiti naman ang lalaking nasa harapan ko. Hindi ko maalala ang pangalan nya dahil hindi naman talaga mahalaga ang bagay na 'yon.

"Would you like to dance?" Pag-uulit nya. Napangiti na lang ako at tinanggap ang alok nya.

I danced with him and another and another. I want them to see that the daughter of the CEO is free and ready to mingle with everybody .. well except for him.

Napahinto ako sa pagsayaw. Binitawan ko na rin ang kamay ng lalaking kasayaw ko. I saw him and I know that he saw me too. Pinagmamasdan nya ako, pinag aaralan ang bawat galaw ko na hindi ko maintindihan kung bakit ganun na lang ang kinilos nya.

"Something wrong?" Napansin naman ang kasayaw ko ang pag iba ang mood ko kaya nagtaka sya at nagtanong.

I just lied and told him that I'm okay, when in reality. I am not.

Ilang beses kong sinabi sa sarili ko na okay ako. Nakalimot ako. Kaya ko na ang lahat pero bakit sa sandaling nagtama lamang ang aming mga paningin ay hindi na ako mapalagay?

Minabuti kong umalis na lang sa may sayawan at pumunta sa may veranda at lumanghap ng sariwang hangin.

Tama ba ang desisyon ko? Tama ba ang desisyon kong ito na ipakitang okay na ako?

Itutuloy ...