YETİM 1 (TAMAMLANDI)

3. Bölüm 》Korku

✔Düzenlendi.

Azad az önce bana ne sormuştu? Sevgilin var mı demişti, değil mi? Yüzüne ne kadar baktım bilmiyordum. Ben hâlâ yüzüne bakarken o yüzünde ki ifadeyi hiç bozmamıştı. Ciddi mi diye yüzüne son kez baktım. Yok, yok ciddiydi. Neden sormuştu bu soruyu? Daha tanışalı 2 saat bile olmamışken bana bu soruyu sorması. "Bu.." dedim ve durdum. Boğazımı temizleyip devam ettim. "Bunu sorma hakkını sana veren nedir acaba?" diye sordum.

Gözlerini asla üzerimden çekmiyordu. Her hareketimi tek tek dikkatle izliyordu. O bana böyle dikkatle bakarken elimi ayağımı nereye koyacağımı bilemiyordum. Saçımı kulağımın arkasına attım. Etrafta gözlerimi gezdirip tekrar Azad'a döndüm. Konuşmasını bekliyordum. Neden bu kadar bekliyordu? Diken üzerinde oturuyor gibiydim.

İlk günden böyleydi. Ya daha sonrası? Her gün beni zorla bir yerlere mi götürecekti? Ben bunlara dayanamazdım. "Neden soruma cevap vermek yerine uzatıyorsun?" dedi. Sesi sert ve toktu. Yüzünde hiçbir ifade değişmiyordu. "Ben uzatmıyorum. Bunu sormanın nedenini soruyorum." dedim. "Sen bana cevap ver. Bende sana cevap vereyim." dedi.

Güzel anlaşmaydı fakat ben cevabı verdikten sonra söyleyeceği ne malumdu? "Ben cevap verdikten sonra bana cevap vereceğini nerden bileceğim? Sana neden güveneyim?" diye sordum. "Güvenmek sana kalmış. Cevap vermeden buradan gidemezsin." dedi. "Ben az önce cevabımı vermiştim. Sevgilim yok. Olsaydı bu ülkeye gelmezdim. Şimdi sen cevap ver. Neden soruyorsun?" diye sordum. Dudağı kıvrıldı. Az önceki gibi olmuştu.

Gülümsememişti, sadece dudağını oynatmıştı. "Merak." dedi. Sadece bunu dedi. Sadece merak mı demişti? Biliyordum böyle olacağını. Sinirlenmiştim. "Sutener." dedim. Ne dediğimi anlamayacağı için sesli söylemiştim. Pezevenk demiştim. O hâlâ yüzüme bakarken daha da çok sinirleniyordum. Dil çıkarıp ayağa kalktım. Ayaklarımı yere vurmak istiyordum ama yapmadım. Ben çardaktan çıkıp ilerlerken gözlerini üzerimde hissediyordum.

Okuldan içeri girince saate baktım. Zilin çalmasına az kalmıştı. O yüzden kızlar tuvaletine girdim. Saçlarımı düzeltip yüzümü inceledim. Pek bir şey yoktu. Tuvaletten çıkıp kantine ilerledim. Kantinde bizim masaya oturup telefonla ilgilenmeye başladım.

Zil sesi çalmasıyla telefonu bırakıp etrafa baktım. Kantin kalabalıklaşırken İlayda ve Çınar'ı gördüm. Masaya oturduklarında Akınlarda gelip masaya oturdu. Onlar sohbet ederken ben onları dinliyordum. Ne onlar soruyordu Azad'ı ne ben bir şey diyordum.

Zil sesiyle kalktık. Sınıfa girdik ve sıraya oturduk. Bir an önce okulun bitmesini istiyordum. Eve gidip dinlenmek istiyordum. Hoca girince not defterimi çıkarıp dersi dinlemeye başladım.

Zil çalınca öğle arasına girmiştik. Kantine inip her zaman ki masaya oturduk. Akınlar gelince sohbete başlamıştık. Sohbet ederken elinde kahvelerle gelen Azad'ı gördüm. Göz göze gelince hemen bakışlarımı kaçırıp masaya çevirdim. Azad gelip masaya oturmadan kahveleri dağıtmaya başladı. En sona iki bardak kaldı. Birini bana uzattı.

Bardağın dış kısmı diğerlerinden değişikti. Kahveyi almak için elimi uzattım. Kahveyi alırken elimiz birbirine değdi. Bakışlarım gözlerini bulunca onun keskin bakışlarıyla karşılaştım. Hemen kahveyi alıp arkama yaslandım. Kahveden bir yudum alırken türk kahvesi olmasını bekliyordum fakat öyle değildi. Tadı çok güzeldi. Bakışlarım Azad'a döndü. O da bana bakıyordu. Gözlerimizin birleşmesiyle dudağı kıvrıldı. Sonra bardağından bir yudum aldı. Ona bakmayı kesmek istiyordum fakat gözlerimi alamıyordum. Beni ona çeken bir şey vardı sanki.

Ben düşüncelere dalmışken zil sesi düşüncelerimi dağıttı. Herkes kalkarken ben de kalktım. Herkes ilerlerken Akın yanıma geldi. "Naber?" dedi. Gülümsedim. "İyidir. Senden naber?" diye karşılık verdim. O da gülümseyip "Iyiyim,  uzun süredir konuşamıyoruz." dedi. Gülümsemem yüzümden silinmiyordu. Onunla konuşurken gülümsememe engel olamıyordum. O çok iyi bir arkadaştı.