THANKS // Taekook

XII

Taehyung sonunda hastaneden çıkabilmişti ve yanında onu bir saniye bile yanlız bırakmayan Jungkook'ta vardı. Jungkook onun için gerçekten endişelenmişti. Nedenini bilmiyordu sadece onu korumak istiyordu. Taehyung ise Jungkook'un böyle davranmasına oldukça şaşırmış ama bir yandan da ölesiye mutlu olmuştu. Tabi bir yandan da hemen mutlu olmaması gerektiğini kendisine hatırlatıp duruyordu.
İkili birlikte yan yana yürürlerken ortam çok sessiz ve gergindi. Çünkü ikiside ne diyeceklerini bilmiyolardı. En sonunda bu sessizliği büyük bir cesaretle canı acıya acıya Taehyung bozdu.
-Benimle ilgilendiğin için gerçekten çok teşekkür ederim. Zorunda değildin ama yaptın o yüzden minnettarım.
(Jungkook ufaktan bir kikirdedi.)
-Burnun kapalı olduğu için sesin komik geliyor, en iyisi uzun konuşma yapma sen. Ve minnettarlık bir şey yapmadım bana öyle şeyler söyleme.
(Taehyung da hafif kikirdeyerek.)
-Benim için minnetlik bir şeydi, teşekkür ederim.
(Jungkook Taehyung'a baktı ve şirinliğine tebessüm etti. Boyu ondan biraz kısaydı ve ona boynunu kaldırarak bakması hoşuna gitti. Burnunda alçıyla bile çok güzel görünüyordu. Bir an Jungkook ne yaptığına anlam veremedi ve kendine gelmeye çalıştı, kafasını çevirdi ve konuyu değiştirdi.)
-Burnun çok fazla kanadı öncesinde incitmiş miydin?
(Taehyung kısa bir süre yere baktı ve gözlerini çevirmeden cevap verdi.)
-Hayır incitmemiştim, top çok sert gelmiş olmalı.
(Jungkook Taehyung'un bir şey sakladığını anladı ama üzerine fazla gitmedi.)
-Öyle diyorsan.
-Hm hm...
İkili bir süre daha yürüdüler, ve sonrasında otobüse binmek için durağa ilerlediler. Otobüs geldiğinde ikili cam kenarındaki koltuğa oturdu. Taehyung dışarıyı seyrederken bir yandan da evi düşünüyordu. Babası burnuna ne olduğunu soracaktı ve buna bile sinirlenecek miydi? En son ki kavgalarını tekrar göz önüne getirecek miydi? Ona tekrar vuracak mıydı? Taehyung kendi kendine telaşlanmıştı ve her zaman ki gibi eve gitmek istemiyordu. Ama bunu Jungkook'a belli etmemeliydi o yüzden kafasını dışarıya iyice çevirdi.
Evlerinin ordaki durağa geldiklerinde indiler ve sokağa doğru ilerlemeye başladılar. Taehyung Jungkook'un yolu sormamasına bir anlık şaşırdı.
-Yolu sormadın?
-Geçen gece seni orada gördüğümü unuttun galiba? Ve ertesi sabahta seni buradan çıkarken gördüm en azından mahalleni biliyorum.
-Ah doğru~ bir anlık unutmuşum. Rica etsem o geceyi unutabilir misin? Ağladığım anı hatırlamanı istemem.
-Hangi ağladığın anı?
-? Hani o geceki olay varya?
-Öyle bir olay hatırlamıyorum ;)
-Ahㅋㅋ Teşekkür ederim. Ben burdan sonrasını giderim. Tekrar teşekkür ederim bugünki yardımın için.
-Sürekli teşekkür etmene gerek var mı? Basketbol sahasından veya basketbol oyuncularından uzak dur yeter.
-Yani senden de mi? Tamam öyle yapacağım ㅋㅋ (Babababa)
(Jungkook afalladıktan sonra gülümsedi.)
İkili vedalaştıktan sonra Jungkook Taehyungu arkasından izledi. Taehyung ise eve endişeli ve yavaş adımlarla ilerliyordu. Jungkook bunu fark etti ve Taehyung'un evde sorunlar yaşadığını daha kesin bir şekilde anlamış oldu.
.
.
.
.
.
.
Nerdeyse 1 senedir bölüm atmıyodum ama sonunda döndüm.
Ufak aksilikler oldu telefonum bozuldu wattpad şifrem eski telefonumda kaldı şifreyi telefondan almam uzun sürdü falan filan.
HERNEYSE 1K OKUNMA OLMUŞUUUUUZZZ.
HEMDE BEN BÖLÜM ATMAMA RAĞMEN.
ÇOK TEŞEKKÜR EDERİMMMM💜💜
Öptüm sizi muckk ;33