16. G Ü N ❦︎ JJK | Kısa Hikaye

1 | A

♫︎ Pied Piper  ♫︎

...
G

enç oğlan yüreğindeki acıyla başa çıkmaya çalışarak hafifçe yürüyordu sokakta. Bu acı onun için artık çok sıradan olsa da hala dayanılamazdı. Yüreğindeki ağırlık, omuzlarına bastıran acı dolu anılar onu rahat bırakıyordu. Korkunun elleri boğazını sarmış ve sanki onun nefesini kesmek için uğraşıyordu.

Jeongguk rahatlamak için dışarı çıkmıştı. Annesi ölüyordu, hemde yavaş yavaş. Hayatında ki tek kişiyi kaybetmek ağır gelecek gibiydi. Babası beş yıl önce ölmüştü. Annesi ise onun ölümüne dayanamayarak ölecekti. Oğlunu unutarak hemde.

İşyerinden çıkmış eve doğru gelirken yine parkta bekleyen kıza gözlerini değdirdi ve salıncağa oturdu. Bu kızı günlerdir bu parkın önünde görüyordu.

Bugün 16 günlük hayatının ilk günüydü. Ama genç bundan habersizdi. Sallandığı koltuktan kalktı ve kızın yanına oturdu yavaşça, yüzünde ki gülümsemeyi ışık saçarak sürdürürken.

Kız gözlerini alamadı genç oğlandan. Ona karşın en sıcak gülümsemesini yerleştirdi yüzüne.

"Yine buradasın. Her gün bu satte buraya gelerek ne düşünüyorsun?" Karşıya bakarak sordu oğlan.

"Unuttuklarımı. Neleri unuttuğumu düşünüyorum." Yüzündeki gülümseme yavaşça buruk bir hal aldı.

"Unutmak... Sana daha kötü olan bir şey söyleyeyim mi?"

"Evet."

Kız merakla yüzünü, yüzü solan çocuğa çevirdi. Merak ediyordu. Hayatına dair hiç bir şeyi hatırlamıyordu. Bundan daha kötü ne olabilir diye.

Jeongguk derin bir nefes aldı. İhtiyacı vardı. Söyleyeceği tek kelime bile onu nefessiz bırakacak güçteydi çünkü.

"Unutulmak. Unutulmak daha ağır çünkü herşeyi bildiğin halde elinden bir şey gelmez."

Her ikiside sustu. Diyecek bir şey yoktu çünkü oğlan haklıydı. Sessizlik konuştu aralarında.

Kız sustu, oğlan sessizliğe mahkum oldu.
Kız unuttu, oğlan unutuldu.
Kız sildi, oğlan öldü.

-lavi