ကိုယ္ အရင္ကဆို သိပ္ၿပီးေတာ့ ေတြးႏိုင္တယ္၊ ေရးႏိုင္တယ္၊ အခုဆို အေတြးလည္း မလိုက္ႏိုင္သလို အေရးဆို ပိုဆိုးသြားၿပီ။ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ဖာသာ ျပန္ေမးတယ္။ ေသရြာျပန္ျဖစ္သြားတာလားလို႔၊
အေတြးေတြကို ထင္သေလာက္ စာမစီျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ္တကယ္ကို ဒီလိုပံုစံ ေနရတာ မႀကိဳက္ပါဘူး။
ဘာလို႔ဆို စာေရးတာက ကိုယ့္အသက္ပဲ၊ စာမေရးခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ေနတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔လည္း မ႐ွင္သန္ခ်င္ပါဘူး။ ခက္တာက ႀကိဳးစားအားထုတ္မယ္လို႔ ေတြးလိုက္တာနဲ႔ အရင္နဲ႔မတူတာ တစ္ခု႐ွိတယ္။ ကိုယ္စိုးရိမ္တတ္လာတယ္။
ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို နားမလည္ၾကဘူးလို႔ ထင္လာတယ္။ ကိုယ့္ကို လက္မခံႏိုင္ၾကဘူးလို႔ ေတြးလာတယ္။ ကိုယ္တကယ့္ကို အရင္နဲ႔မတူဘူး။
ကိုယ္က ေျပာလို႔သာ ေျပာတာ၊ အရင္ကဆို သိပ္ေခါင္းမာတတ္တာပါ၊ သူမ်ားလက္မခံႏိုင္တာကို ငါလုပ္ႏိုင္တယ္ ဆိုၿပီး သိပ္လုပ္ျပခ်င္ခဲ့တာ။ ငါတတ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္လည္း သိပ္ျပင္းတယ္။ ကိုယ္က အရမ္းလွတဲ့အထဲမွာ မပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါလွတယ္၊ ငါက ဘယ္လိုေနေနလွၿပီးသား ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးကို ပိုင္တယ္။
အခုေနာက္ပိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္ခ်က္ အားနည္းတယ္။ ငါ မတတ္ႏိုင္ေလာက္ပါဘူး ဆိုတာမ်ိဳး သိပ္ေတြးတယ္။ ငါ မလုပ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာကို ေတြးတယ္။ ငါ က်႐ွံုးသြားမွာပါလို႔ ေတြးတယ္။
အရင္က ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ဖူးသမ်ွကို ဂ႐ုစိုက္တယ္။ အရင္က အားတင္းထားဖူးသမ်ွကို ေလ်ာ့ခ်မိတယ္။ အရင္က ဟန္မေဆာင္ဖူးသမ်ွ အခုဆို ဟန္ေဆာင္တယ္။ အရင္က ျပတ္သားဖူးသမ်ွ အခု ေတြေဝတယ္။ အရင္က ဘယ္သူ႔မွ မလိုဘူးလို႔ ေႂကြးေၾကာ္ဖူးသမ်ွ အခုလိုတယ္။ အရင္က ကိုယ့္ကိုလက္ခံတာ လက္မခံတာကို အေရးမထားဖူးသမ်ွ အခုအေရးထားတယ္။
ကိုယ့္ကို ေမာ္ဒီဗိတ္ ေပးႏိုင္တဲ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္လည္း သိပ္လိုခ်င္တယ္။ မျဖစ္ႏိုင္တာ သိေနတာပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ ပ်က္ၿပီးသြားရင္ ျပန္ထူေထာင္ဖို႔ တကယ္ခက္တာပါ။ လံုးဝ မလြယ္ပါဘူး။ အခုထိေတာ့ အားတင္းထားေသးတယ္။
