UNCRUSH

PROLOGUE

"Damn you, sabrina ira!" wika niya at paulit ulit akong sinampal hanggang sa mapaupo ako at inawatna siya ni oli.
"Why can't you leave us alone!?" hindi ako nag salita at tumayo para tumakbo palayo sa kanila.

"he's so tall, and handsome as hell" nakapikit nakanta ko, nandito ako sa likod ng school dahil ayokong makita ang muka nila, nakakahiya. Di ko alam kung bakit ko iyon ginawa.

"He's so bad but he does it so well" habang kumakanta ako aay iniisip ko ang taong alam kong ayaw naman saakin, bakit ganun mas gusto ko yung mga ayaw sakin. kahit alam ko naman na ayaw nila ay nag pupumilit ako, kaya siguro ako nasasaktan.

"hey!" napamulat ako. nakita ako ang isang lalaki na nakatayo sa harapan ko. kulay abo ang mga mata nito. matangkad sya at maputi ang balat. napatingin ako sa mapupula nyang labi."Stop staring" malamig na sabi nya.

"what do you want?" i ask

"nothing, you look fine nah whatever" walang kabuhay buhay na sabi nya at umalis sa harapan ko.

"weirdo, i didn't know him though" bulong ko at tumayo na din para pumunta sa klase ko.

"uy si sab, sab ok ka lang?"

"sobrang nasaktan siguro sya"

"i feel sorry for her"

ibat ibang boses ang naririnig ko, ibat ibang komento dahil sa ngayari samin, patuloy lang ako sa paglalakad ng may biglang yumakap sakin mula sa likod, "Sorry, Im late" bulong niya mula sa likod ko "you ok?" tanong niya, umiling ako at nagsimula ng tumulo ang mga luha ko.

"Gusto kong umalis dito" mahinang wika ko, inalis nya ang pagkakayakap saakin at hnila ako palabas ng school, sinakay niya ako sa kotse nya at pinandar ito ng mabilis.

"I think you should love yourself first, befire anyone else brina" mas lalo lang ako naiyak habang bumabalik sakin ang mga nangyari kanina.

"Sana ganun kadali yon, kaso hindi" paulit ulit kong sinasabi na ayoko sa kanya na hindi dapat sya na hindi dapat si adrian yung gustuhin ko pero tama sila na hindi mo madidiktahan ang puso mo kung sino ang mamahalin mo.

"nandito na tayo" saad nya at lumabas ng kotse, nag madali syang umikot at pinagbuksan ako ng pinto. pumasok kami sa loob ng bahay nila at dumiretso sa pool area, sya naman ay kumuha ng maiinom namin.

inilapag niya iyon sa harap ko, sinimulan namin ang mga alak na kinuha niya. "now speak" he said and drink

"hindi ko na alam ang gagawin ko dustine, sobrang nasaktan ako sa ginawa nya" nagsimula na namang tumulo ang peste kong mga luha. kung nagiging perlas lamang sila ay mas natuwa pa ako."why he can't like be back?"

"malay mo hindi pala sya yung para sayo sabrina. ilang taon mo na syang kinukulit, ginawa mo na ang best mo, siguro naman sa pagkakataon na ito ay titigilan mo na sya?"

siguro nga ngunit pano ko syya makakalimunta ng ganoon kabilis kung siya pa lamang ang unang lalaking nagustuhan ko. hindi ko akalain na seseryosohin ko ang simpleng pag hanga ko sa kanya.

"look dustine, i like adrian. i dont know why!"

"i know you liked him, but cant you see? he's taking advantage you." kung makapag salita si dustine ay akala mo hindi sila magpinsan ni adrian.

ininom ko ang isang bote ng walang tigil hanggang sa maubos ito, ilang oras pa kaming nagkwentuhan ay nakalimang bote na ako. nag simula na naman akong umiyak ng walang dahilan. nang sinubukan kong tumayo ay biglang umikot ang paligid, tawa naman ng tawa si dustine.

"JOHN ADRIAN!! I. LIKED.YOU!" todo cheer naman sakin si dustine, pumalakpak pa sya. lumapit sya sakin at niyakap ako.

"forget him and play with me" pinunasan ko ang luha ako at tumawa, kahit kailan talaga ay mapagbiro itong si dustine.

____

SONG: Wildest