Όταν με κοιτάς..

Πρόλογος-1

Έχει πάει δύο η ώρα το πρωί και εγώ ακόμα να κοιμηθώ. Παντού, σε όλες τις σελίδες, όπου και να κοιτάξεις στο διαδίκτυο μιλάνε για τα αποτελέσματα των πανελληνίων, τα οποία βγαίνουν σε λιγότερο από δέκα ώρες και αυτό με αγχώνει ακόμα πιο πολύ. Δηλαδή δε μας λυπούνται καθόλου εμάς, τους αυριανούς – ελπίζω – φοιτητές και φοιτήτριες; Δε γίνεται άλλο, θα το κλείσω και θα βάλω να ακούσω λίγη μουσική μήπως και χαλαρώσω λίγο και μπορέσω να κοιμηθώ. Χωρίς να το καταλάβω, αποκοιμήθηκα με τα ακουστικά στ' αυτιά μου.

Το επόμενο πρωί, με ξύπνησε η φωνή της μητέρας μου.

-Μαρίνα, ξύπνα παιδί μου! φώναξε δυνατά μπαίνοντας στο δωμάτιό μου.

-Λίγο ακόμα, βρε μαμά... είπα νυσταγμένη και γύρισα πλευρό σκεπάζοντας τα μάτια μου με το σεντόνι, αφού η καλή μου η μητέρα πρόλαβε και άνοιξε τις κουρτίνες.

-Τι λίγο ακόμα; Μπες και δες τα αποτελέσματα γρήγορα! φώναξε πάλι πάνω από το κεφάλι μου.

-Ε, καλά θα...αμάν!! είπα και πετάχτηκα από το κρεβάτι μου.

Πήγα τρέχοντας στο μπάνιο για να πλύνω το πρόσωπό μου. Μα, καλά πως το ξέχασα; Γύρισα στο δωμάτιό μου και η μητέρα μου ήταν ακόμα εκεί.

-Θα το δω και θα σου πω. Με αγχώνεις που κάθεσαι εδώ. Της είπα και βγήκε από το δωμάτιο με το ζόρι.

Αμέσως μόλις έφυγε, άνοιξα το κινητό μου. Είχα τρεις αναπάντητες από τη Νεφέλη και άλλες πέντε από την Εύη. Είναι οι κολλητές μου. Θα δω μετά τι θέλουν αν και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι είναι για τα αποτελέσματα. Άνοιξα τον υπολογιστή και μπήκα κατευθείαν στη σελίδα. Πληκτρολόγησα τα στοιχεία μου και έκανα πραγματικά το σταυρό μου για να είμαι στη Θεσσαλονίκη. Αφού δε περνάω ψυχολογία με τα μόρια που έβγαλα, ας είμαι τουλάχιστον στη πόλη που θέλω. Τα αποτελέσματα εμφανίστηκαν στην οθόνη και εγώ σηκώθηκα από τη καρέκλα μου τσιρίζοντας.

-Τι έγινε; Που θα πάμε; ρώτησε ο πατέρας μου μπαίνοντας μέσα και από πίσω η μητέρα μου. Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Δεν το πιστεύω.

-Στη Θεσσαλονίκη!! Ναι! Ναι! φώναξα και άρχισα να χοροπηδάω πάνω κάτω. Με αγκαλιάζουν και οι δύο και πλέον δε μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.

-Σε ποια σχολή δε μας είπες όμως...είπε η μητέρα μου αλλά μέσα στον ενθουσιασμό μου, που μυαλό.

-Στο παιδαγωγικό δημοτικής εκπαίδευσης. Εκεί που περιμέναμε δηλαδή.

-Θα έχουμε μια δασκάλα τώρα δηλαδή; Τέλεια! είπε ο πατέρας μου και χαμογέλασε.