Όταν με κοιτάς..

Κεφάλαιο 15

Τι καλύτερο από το να αρχίζει η εβδομάδα με τα γενέθλια σου; Ίσως αυτή να είναι η μόνη Δευτέρα που μου αρέσει κιόλας. Είχα ξυπνήσει σχετικά νωρίς για τα δικά μου δεδομένα, άκουγα μουσική και χόρευα σε όλο το σπίτι. Οι γονείς μου απλά με έβλεπαν και γελούσαν. Με πήραν τηλέφωνο τα παιδιά από τη σχολή για να μου ευχηθούν και χάρηκα πολύ που με θυμήθηκαν. Είχαμε να μιλήσουμε και δύο μέρες και έκανα τουλάχιστον δέκα λεπτά να κλείσω το κάθε τηλεφώνημα.

-Τι θα κάνεις σήμερα; με ρώτησε η μαμά μου την ώρα του μεσημεριανού.

-Θα βγούμε έξω με τα παιδιά όπως κάθε φορά για φαγητό και μετά για ποτό.

-Έχεις κλείσει τραπέζι κάπου ή να σου κλείσω; Τέτοια μέρα θα γίνεται χαμός. Διαπίστωσε ο μπαμπάς μου και τότε θυμήθηκα ότι δεν είχα κλείσει πουθενά για φαγητό.

-Κλείσε μου εσύ για τις 9 το βράδυ. Ακόμα νωρίς είναι, ελπίζω να έχει..

-Σίγουρα απλά καλού κακού ας πάρουμε από τώρα. Πήγε στο δωμάτιο για να μιλήσει με την ησυχία του και έπειτα από λίγο επέστρεψε στο τραπέζι.

Ο Πάρης, η Νεφέλη, η Εύη και τα υπόλοιπα παιδιά που κάνουμε παρέα δε με πήραν τηλέφωνο γιατί κάθε χρόνο μου τα λένε από κοντά. Χαίρομαι και πιο πολύ έτσι. Επιτέλους είμαι και επίσημα 18 σήμερα. Ένα ολόκληρο χρόνο περιμένω για αυτή τη μέρα και επιτέλους ήρθε. Θέλω να πιστεύω ότι θα περάσω μια τέλεια βραδιά με τους φίλους μου που θα τη θυμάμαι για καιρό.

Άρχισα να ετοιμάζομαι σχεδόν δύο ώρες πριν συναντήσω την παρέα μου. Συνήθως δεν κάνω έτσι όταν είναι να βγω αλλά σήμερα είναι ειδική περίπτωση. Φόρεσα τα καινούργια ρούχα που είχα αγοράσει πριν φύγω από τη Θεσσαλονίκη και βάφτηκα όπως κάθε φορά. Δεν έκανα κάτι ιδιαίτερο.

Μακάρι να ήταν και ο Γιώργος εδώ για να γιορτάσουμε μαζί τα γενέθλια μου. Αν και είχα να τον δω μόνο δύο μέρες, μου έλειπε απίστευτα. Μπορεί να μιλάμε στο τηλέφωνο αλλά δεν είναι το ίδιο. Από το Σάββατο που ήρθα, κοιμάμαι αγκαλιά με την μπλούζα που μου χάρισε. Μυρίζω το άρωμα του και τον βλέπω στα όνειρα μου. Πόση ζημιά μου έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος;

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε η φωνή της μαμάς μου που μου έλεγε ότι τα παιδιά με περίμεναν κάτω. Έριξα μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη, φόρεσα το παλτό μου και βγήκα από το σπίτι. Όταν βγήκα από την πολυκατοικία δεν είδα κανέναν και είπα να τους πάρω τηλέφωνο. Τι στο καλό; Λένε ότι είναι κάτω και μετά εξαφανίζονται; Εκτός αν η μαμά μου κατάλαβε λάθος και αντί να μου πει ότι είναι στο δρόμο μου είπε ότι έχουν ήδη φτάσει. Εντάξει, εδώ που τα λέμε, δε θα ήταν και η πρώτη φορά αν το έκανε αυτό.