Όταν με κοιτάς..

Κεφάλαιο 16

Καθώς οι μέρες των διακοπών περνούσαν, η επικοινωνία μου με τον Γιώργο γινόταν όλο και πιο σπάνια. Δε μου τηλεφωνούσε και δεν έστελνε πρώτος μηνύματα όπως στην αρχή. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί. Τις τελευταίες μέρες, αν δεν τον έπαιρνα εγώ τηλέφωνο αυτός δε θα επικοινωνούσε καθόλου μαζί μου και όταν γινόταν αυτό μου μιλούσε κανονικά και φαινόταν ότι πίστευε αυτά που μου έλεγε. Θέλω να ελπίζω ότι είναι μια φάση που θα περάσει και θα γίνουμε όπως ήμασταν.

Προσπαθώ να μη χαλάω τη διάθεση μου και να είμαι χαρούμενη μπροστά στους γονείς μου γιατί δεν ξέρουν τίποτα όμως, όταν είμαι μόνη μου στο δωμάτιο μου, κάτι με πιάνει και δακρύζω. Μάλλον έτσι είναι όταν είσαι ερωτευμένη με κάποιον και αυτός δε σου δίνει σημασία. Τα παιδιά μου είπαν να κάνω λίγη υπομονή και όταν επιστρέψουμε στη Θεσσαλονίκη να μιλήσω μαζί του για να δούμε τι συμβαίνει. Λες και κάνω και τίποτε άλλο εκτός από υπομονή.

Η νέα χρονιά μπήκε καλά σχετικά, αν σκεφτώ το γεγονός ότι μου έστειλε μήνυμα μόλις άλλαξε ο χρόνος λέγοντας μου πως ανυπομονεί να βρεθούμε από κοντά σε λίγες μέρες. Φυσικά, του είπα ότι κι εγώ το περιμένω πως και πως. Για μια στιγμή, ξέχασα όλα όσα γίνονταν τις τελευταίες μέρες και ανέβηκε λίγο η διάθεση μου. Εκείνο το βράδυ βγήκαμε με την παρέα μου όπως κάθε χρόνο για να καλωσορίσουμε το νέο έτος και μπορώ να ομολογήσω ότι ήταν μια από τις καλύτερες βραδιές που έχουμε περάσει.

-Τα πήρες όλα, έτσι; με ρώτησε η μαμά μου καθώς έκλεινα τις βαλίτσες μου.

-Ναι, όλα. Αν ξέχασα κάτι θα σου πω να μου το στείλεις.

-Τα κορίτσια πότε θα πάνε Θεσσαλονίκη;

-Η Νεφέλη είναι από χθες εκεί και η Εύη θα πάει σήμερα κι αυτή λογικά.

-Μαρίνα, έτοιμα; Να τα κατεβάσουμε; με ρώτησε ο μπαμπάς μου μόλις μπήκε στο δωμάτιο μου.

Του απάντησα με ένα νόημα και πήρε τη μεγάλη βαλίτσα πάνω από το κρεβάτι μου.

Για κάποιο λόγο, τα πράγματα μου ήταν περισσότερα από όταν ήρθα και σκέφτομαι πως και που θα τα χωρέσω όλα αυτά στο σπίτι. Μπορεί να είμαι ένα άτομο αλλά αν βλέπατε το δωμάτιο μου και το αυτοκίνητο θα νομίζατε πως γίνεται μετακόμιση για δύο άτομα. Δύο βαλίτσες, ένας σάκος και τρεις μεγάλες σακούλες. Γιατί αν δε πάρω όλα μου τα πράγματα μαζί για δύο εβδομάδες κάτι θα πάθω. Και να πεις ότι φόρεσα ότι ρούχο έφερα, πάει στο καλό, αλλά ως συνήθως, ποτέ δε το κάνω αυτό.