Όταν με κοιτάς..

Κεφάλαιο 14

Αυτό ήταν. Έκλεισα και την τελευταία βαλίτσα και την τοποθέτησα στην άκρη του δωματίου για να μην την έχω μέσα στα πόδια μου. Πότε πέρασαν οι μέρες και θα φύγω για τις διακοπές των Χριστουγέννων; Δεν ήθελα να φύγω γιατί θα μου λείψει η Θεσσαλονίκη, τα παιδιά και φυσικά, ο Γιώργος, με τον οποίο τελευταία τα πηγαίναμε πολύ καλά. Προσπαθούσε να αλλάξει προς το καλύτερο όσον αφορά την συμπεριφορά του απέναντι μου και ήμουν πολύ χαρούμενη γι' αυτό. Στους γονείς μου δεν είχα πει τίποτα ακόμα για τον Γιώργο και εμένα και ούτε μου τον ανέφεραν άλλη φορά από τότε που τον είδαν στο σπίτι μου.

Ήταν Σάββατο 21 Δεκεμβρίου και η σχολή είχε κλείσει από χθες. Οι γονείς μου θα ερχόντουσαν να με πάρουν το απόγευμα γιατί είχα πολλά πράγματα να μεταφέρω και δεν υπήρχε περίπτωση να πάω με το λεωφορείο. Η Νεφέλη και η Εύη θα έφευγαν και αυτές με τους γονείς τους περίπου την ίδια ώρα με μένα και έτσι βρήκαμε την ευκαιρία να πάμε για έναν καφέ στο κέντρο.

-Ο Κωνσταντίνος έφυγε χθες ε; ρώτησα την Εύη η οποία μόλις άκουσε την ερώτηση φάνηκε σαν να μελαγχόλησε κάπως.

-Ναι.. και θα κάνω να τον δω δύο εβδομάδες!

Ο Κωνσταντίνος είναι από την Αθήνα όπως και ο Αλέξης.

-Ναι, γιατί ο άλλος που θα είναι στην Πάτρα θα είναι πιο κοντά! Τουλάχιστον θα βρεθούμε για λίγο πριν φύγω σήμερα και θα φύγει αύριο το πρωί.

-Ας γινόταν τίποτα με μένα και τον Αλέξη και ας ήταν και από τη Κρήτη. Είπε η Νεφέλη όλο παράπονο.

-Έλα βρε Νεφέλη μου, μπορεί να μην είναι γραφτό να γίνει κάτι μεταξύ σας. Θα σου βρω άλλον καλύτερο και θα μένει και κοντά.

-Τέλος πάντων, θα προσπαθήσω να μην ασχοληθώ άλλο με αυτό το θέμα. Πάμε σιγά σιγά; Δεν έχω κλείσει τις βαλίτσες μου και σε δύο ώρες περίπου θα έρθουν οι δικοί μου.

-Ναι, καλά λες. Κι εγώ μια από τα ίδια! Συμφώνησε η Εύη και μετά από λίγο φύγαμε για τα σπίτια μας.

Η ώρα είχε πάει πέντε και καθόμουν στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση αφού είχα μαζέψει τα πράγματα μου και περίμενα τον Γιώργο να έρθει. Άκουσα το κουδούνι να χτυπάει και σηκώθηκα να ανοίξω ξέροντας ότι ήταν εκείνος. Άνοιξα την πόρτα και τον είδα μπροστά μου να μου χαμογελάει και στο ένα χέρι κρατούσε μια σακούλα.

-Γεια σου, μωρό μου.. με φίλησε και μπήκε μέσα στο σπίτι.

-Τι είναι αυτό που κρατάς; τον ρώτησα όλο περιέργεια και έστρεψε το βλέμμα του στη σακούλα.