Όταν με κοιτάς..

Κεφάλαιο 7

Νιώθω πάλι αυτή τη ζέστη και την ανατριχίλα καθώς κοιταζόμαστε. Δε ξέρω πως το κάνει αυτό κάθε φορά. Γιατί είναι τόσο όμορφος; Γιατί να θέλω να με πάρει αγκαλιά τόσο πολύ; Του χαμογέλασα κι εγώ και τον χαιρέτισα όπως και τους άλλους. Φορούσε μαύρο τζιν παντελόνι και ένα λευκό μπλουζάκι μαζί με δερμάτινο μπουφάν. Τα μαλλιά του όπως κάθε φορά ήταν άψογα και αυτό το άρωμά του ήταν απλά μεθυστικό. Θα μπορούσα να το μυρίζω όλη μέρα. Όση ώρα αποφασίζαμε για το που θα πάμε, ο Γιώργος δεν είπε τίποτα. Καθόταν σε μια γωνιά και κάπνιζε.

Ύστερα, από περίπου είκοσι λεπτά, φτάσαμε στην Πλατεία Αριστοτέλους και αρχίσαμε να περπατάμε προς την παραλία. Καθίσαμε σε μια καφετέρια και αφού παραγγείλαμε, ξεκινήσαμε να μιλάμε. Εντωμεταξύ, δε ξέρω αν το έκαναν επίτηδες, αλλά καθίσαμε σαν ζευγάρια.

-Τι θα κάνετε την Παρασκευή; ρώτησε ο Αλέξης.

-Εγώ κανόνισα να βγω με την παρέα μου από τη σχολή αλλά τα κορίτσια θα φύγουν... απάντησα και ξαφνικά ο Κωνσταντίνος απέκτησε ένα βλέμμα απογοήτευσης.

-Οπότε μάλλον θα σε δούμε. Ακούς, Γιώργο; είπε ο Αλέξης και τον σκούντηξε γιατί κοιτούσε το κινητό του και ήταν λίγο στον κόσμο του.

-Ακούω, ακούω... θα είναι και η Αλίκη;

Σοβαρά, τώρα; Αυτό βρήκε να ρωτήσει;

-Ε δε ξέρω... της είπαμε αλλά είπε ότι κανόνισε με άλλη παρέα. Του είπα και μου έγνεψε καταφατικά.

-Εγώ σερί θα το πάω πάντως. Με το πρώτο λεωφορείο θα φύγω. Κατευθείαν από το κλαμπ. Συνέχισε ο Γιώργος κι έμεινα λίγο. Εγώ δε θα άντεχα να το κάνω αυτό.

-Λες και θα είναι η πρώτη φορά! Κι εγώ το ίδιο θα κάνω. Δε ξέρω για σας αλλά μέσα στο λεωφορείο κάνω τον καλύτερο ύπνο... είπε ο Αλέξης και όλοι ταυτόχρονα γνέψαμε 'όχι'. Κοιταχτήκαμε και γελάσαμε και μπορώ να πω ότι μας άκουσε όλο το μαγαζί.

Όση ώρα κάθομαι δίπλα του και τον παρατηρώ, καταλαβαίνω γιατί μου αρέσει αυτός ο άνθρωπος. Είναι πολύ διαφορετικός από μένα. Βρίζει συνεχώς, καπνίζει, ξενυχτάει, πίνει το ουίσκι σαν να είναι νερό. Δεν έχει καμία σχέση με μένα και αυτό το βλέπω καλύτερα τώρα που τον γνώρισα. Δεν κάνει για μένα. Αλλά αυτό είναι που με τρελαίνει. Μακάρι να ήξερα τι σκέφτεται αυτός για μένα τώρα.

-Μαρίνα! Ε, Μαρίνα! Το κινητό σου χτυπάει! μου είπε σκουντώντας με η Εύη και με επανέφερε από τις σκέψεις μου.