Όταν με κοιτάς..

Κεφάλαιο 2

Κάθομαι μπροστά από την ντουλάπα μου εδώ και μισή ώρα και προσπαθώ να βρω τι ρούχα θα βάλω. Είναι δέκα και σε μία ώρα πρέπει να συναντηθώ με τα παιδιά. Και επειδή είναι πρώτη φορά που θα βγούμε δε θέλω να αργήσω οπότε πρέπει να βιαστώ. "Α! Βρήκα τι θα βάλω.." αναφώνησα και έβγαλα από την ντουλάπα ένα μαύρο παντελόνι και ένα σκούρο μπλε πουκάμισο. Αφού ντύνομαι, κοιτάω το ρολόι και βλέπω ότι έχω ακόμα μισή ώρα μπροστά μου. Πρώτα ίσιωσα τα μαλλιά μου και μετά έκανα το μακιγιάζ μου. Όταν τελείωσα, έλεγξα την τσάντα μου για να δω αν έχω όλα όσα χρειάζομαι και άρχισα να κλείνω τα φώτα του σπιτιού. Μετά κλείδωσα την πόρτα και πήρα το ασανσέρ γιατί φορούσα γόβες και δεν ήθελα να πέσω πουθενά. Ευτυχώς, το σημείο συνάντησης ήταν κοντά στο σπίτι και μπόρεσα να πάω με τα πόδια. Λίγο πριν φτάσω, με πήρε η Εύη τηλέφωνο και μου είπε να της στείλω μήνυμα για το που θα είμαστε έτσι ώστε να έρθουν κατευθείαν.

-Γεια, παιδιά! Τι κάνετε; ρώτησα τον Χάρη και τον Στέφανο μόλις τους είδα.

-Καλά, Μαρίνα, εσύ; με ρώτησε ο Στέφανος χαμογελαστός.

-Καλά κι εγώ... Oι άλλοι που είναι;

-Έρχονται λογικά. Εμείς ήρθαμε λίγο νωρίς. Mου απάντησε ο Χάρης και μετά από λίγο είδα τη Χριστίνα, την Έφη, τη Μαρία και τον Αντώνη να μας πλησιάζουν.

Χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη που φοράει παντελόνι και γόβες. Και αν δε κάνω λάθος, επειδή είναι και βράδυ, φοράμε όλες κόκκινο κραγιόν. Άσχετο αυτό αλλά ήθελα να το πω. Χαιρετηθήκαμε όλοι μεταξύ μας και μετά αρχίσαμε να λέμε προτάσεις για το που θα πάμε. Τελικά αποφασίσαμε να πάμε σε ένα κλαμπ που ήταν σχετικά κοντά από εκεί που ήμασταν. Από ότι κατάλαβα δηλαδή γιατί τη Θεσσαλονίκη δε τη ξέρω και απ' έξω. Τους είπα ότι θα έρθουν και η Νεφέλη με την Εύη και μου είπαν ότι δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Όσο περισσότεροι είμαστε, τόσο το καλύτερο θα περάσουμε.

Φτάσαμε στο μαγαζί κατά τις δώδεκα και κάτι και είχε ήδη πολύ κόσμο μέσα. Βρήκαμε δύο διπλανά τραπέζια και τα ενώσαμε καθώς ήμασταν πολλά άτομα. Η Νεφέλη και η Εύη έφτασαν περίπου ένα τέταρτο αργότερα και αφού τις σύστησα στα παιδιά ήρθε ο σερβιτόρος να μας πάρει παραγγελία. Στην αρχή, μιλούσαμε μεταξύ μας, όσο μπορούσαμε δηλαδή γιατί η μουσική ήταν σχετικά δυνατά. Γύρω στις μία όλο το μαγαζί ήταν γεμάτο και όλοι χόρευαν στο ρυθμό της μουσικής. Εντωμεταξύ, από την ώρα που ήρθαμε, ο Χάρης δεν έχει σταματήσει να κοιτάει τη Χριστίνα και όταν αυτή το καταλαβαίνει, κοιτάει αλλού και η Χριστίνα γελάει. Έχει πολλή πλάκα. Ποιος ξέρει τι θα γίνει με αυτούς τους δύο απόψε.